Total War Saga: Thrones of Britannia

Total War-games kennen we natuurlijk als grandioze games met epische gevechten uit de geschiedenis waar je uren speelplezier aan hebt, maar Creative Assembly komt met Thrones of Britannia met iets nieuws: een kleinere, gestroomlijnde game met alles wat Total War zo leuk maakt, maar dan in een hele specifieke tijdsperiode: in Thrones of Britannia neemt Total War ons mee naar de 9e eeuw waarin Engelsen, de clans uit Wales en Schotland en de Vikingen strijden om wie zichzelf tot koning van het Britse eiland mag kronen.

TWBritannia1

A Total War Saga: Thrones of Britannia kiest ervoor om veel features van zijn grotere broers weg te halen in ruil voor een sneller potje. Units worden nu bijvoorbeeld gecreëerd uit een globale pool waar geen speciale gebouwen voor nodig zijn in een nederzetting, een verkleinde technology tree en het ontbreken van hero units.

Daarnaast heeft Thrones of Britannia wel features uit de vorige game die zijn bevallen en een terugkeer maken: voor de mensen die helemaal gek zijn op micromanagen tijdens gevechten keren de formaties terug, en voor degenen die de Warhammer-serie van Total War gespeeld hebben zullen de quests oude bekenden zijn. Ook komt elke factie weer met zijn eigen campaign element: Dyflyn onder leider van Bardr maakt gebruik van slaven, terwijl, en de Circenn onder leiding van Áed kunnen op zoek gaan naar de Stone of Destiny (ook bekend als de Stone of Scone, waar vroeger alle schotse koningen op werden gekroond). Het lijkt erop dat de campaign elements uit Warhammer een blijvertje zijn voor Total War en daar kan ik alleen maar positief over zijn. En Creative Assembly heeft dondersgoed beseft dat het toch om de gigantische gesimuleerde gevechten draait in Total War, en ook in Thrones of Britannia ontbreekt het niet aan momenten waar je in een geweldige slag belandt.

Ondanks dat het een kleinere game is, heeft Creative Assembly duidelijk veel moeite gestoken om de game authentiek te laten lijken. De portretten van de leiders en de cutscenes zijn prachtig weergegeven in glas-in-lood, iets waar Alfred de Grote vandaag nog regelmatig in te bewonderen is in Anglicaanse kerken. Wanneer je voor een specifieke factie kiest, hoor je ook Engelse, Ierse, Schotse en Scandinavische accenten en ook de map van Engeland is behoorlijk gedetailleerd - een behoorlijke prestatie als je bedenkt dat Thrones of Britannia draait op de wat verouderde engine van Total War: Atilla in plaats van de engine die gebruikt is voor Warhammer.  

 TWBritannia2

Het stroomlijnen van de game werkt goed op een aantal aspecten, maar Thrones of Britannia schiet zichzelf er soms ook lelijk mee in de voet. Dat je niet meer rekening hoeft te houden met welke settlement een bepaald militair gebouw heeft om een unit te creëren werkt ontzettend bevrijdend, omdat je snel een leger kan opbouwen en kan beginnen aan de gevechten. Ook de vrijwel geautomatiseerde economie kan ik me wel in vinden: handel en economie is nooit echt een geweldige feature geweest in Total War en door de handel vrijwel passief te maken kan Thrones of Britannia zich beter profileren met waar het in uitblinkt, namelijk het voeren van veldslagen.

Daar tegenover staat dat vrijwel elk leger in de game, inclusief je eigen, bestaat uit dezelfde units door de globale pool. Natuurlijk hebben elk leger en factie hun eigen sterktes en zwaktes, maar ik mis het gevoel uit Warhammer dat je totaal verrast kan worden door een unit die je vrijwel nooit ziet en die een lelijke hap uit je manschappen kan nemen: het unieke aspect van de volkeren komt eigenlijk alleen tot uiting in de verschillende mechanics buiten gevechten om, en dat deze flair niet terugkomt in de gevechten zelf voelt als een gemis.Ook hadden sommige features van mij best mogen blijven: de spies zijn vervangen door followers die automatisch vrijgespeeld worden als je leider in level stijgt, en dat vind ik een gemis. Sabotage en spionage, dat werd gedaan door de hero units, paste toch beter in het plaatje van een "totale oorlog" voor mij.

Doordat de game ook zo gestroomlijnd is zijn er ook weinig manieren om het echt te verknallen: zorg dat je je nederzettingen blijft uitbreiden en bouwen, volg je technology tree en het geld komt vanzelf binnenrollen. Vanaf de mid-game kon geen enkel fatsoenlijk leger mij nog in de weg staan, zelfs op een hogere moeilijkheidsgraad. Zelfs het belegeren van steden geeft geen uitdaging: afgezien van enkele hoofdsteden is geen enkele stad versterkt (dat is weliswaar realistisch voor die tijdsperiode, maar toch) en vaak raak je verwikkeld in een spelletje landjepik met de vijand waarbij je van dorp naar dorp trekt en om de paar beurten van territorium verwisselt. Doordat de steden ook geen noemenswaardige verdediging hebben ging ik al snel over op auto-resolve: alleen de veldslagen tussen grote legers vond ik nog mijn tijd waard. De late-game uitdaging van de vikingen-invasies komt dan eigenlijk te laat.

TWBritannia3

Ook is een nadeel dat doordat de game zo gestroomlijnd is, de problemen van de oude game beter zichtbaar worden, en nergens is dat beter zichtbaar dan in de AI. Ook op de hogere moeilijkheidsgraden is de AI voorspelbaar en houdt zich zo vast aan zijn rigide algoritmen dat de acties van sommige units in een bepaalde situatie erg raar lijken. Daarnaast rennen ze wel heel snel weg met de staart tussen de benen.

Dat geldt ook voor de victory conditions. Een van mijn problemen met de Total War-games is dat de long victories vaak een sleur voor mij worden, en dit komt ook duidelijk naar voren in Thrones of Britannia. Maar omdat Thrones of Britannia niet de late-game uitdagingen bevatten die andere Total War-games kenmerken (met afzien van een grote invasie aan het einde van de game) ben je al snel geneigd om na een short victory een nieuwe campaign te beginnen. Daarnaast is er ook niet genoeg onderscheid tussen de verschillende victory conditions: conquest en kingdom victories zijn in feite hetzelfde (met het verschil dat het bij conquest om een absoluut aantal provincies gaat en bij kingdom om een aantal specifieke). En vooral met de fame victory kan je al snel klaar zijn: wanneer je je veldslagen wint, je gebouwen een upgrade geeft en maar genoeg territorium bezit kan je binnen honderd beurten al klaar zijn.

Het is duidelijk te merken dat Creative Assembly eerder te werk is gegaan met een sloophamer dan een scalpel voor de ontwikkeling van A Total War Saga: Thrones of Britannia  en bereid was een aantal lievelingetjes te schrappen in ruil voor snelle, dynamische gameplay. Creative Assembly heeft een goed oog voor wat de speler kon missen en wat niet, maar is soms wat te enthousiast met het schrappen van features die naar mijn mening toch beter in de game had blijven kunnen zitten. Ook is het nadeel dat doordat zoveel features geschrapt zijn, de problemen waar de serie al jaren mee kampt wat prominenter worden, maar daar moet wat mij betreft wat op verzonnen worden bij het doorontwikkelen van de hoofdserie. A Total War Saga: Thrones of Britannia is een experiment van Creative Assembly waarbij het afslanken van de mechanics soms goed lukt en soms minder: maar in de kern is het nog altijd de Total War waar we van kennen en houden.

Pluspunten
Minpunten
  • Game is mooi gestroomlijnd ten opzichte van hoofdserie
  • Favoriete features uit vorige games maken een comeback
  • Grafisch zeer mooi, zelfs op een verouderde engine
  • Vertelt de geschiedenis uit de periode op een prachtige manier
  • Schrapt ook een aantal features die voelen als een gemis
  • Gebrekkige AI
  • Victory conditions eenzijdig
  • In de mid-game krijg je snel een sneeuwbal-effect
Gespeeld en exclusief verkrijgbaar op pc.