A Way Out

Toen A Way Out voor het eerst getoond werd op de E3 2017 wist ik het meteen: eindelijk een co-op game die ook gericht was op het co-op gedeelte. Helemaal als je bedenkt dat Josef Fares (Brothers: A Tale of Two Sons) er aan gewerkt heeft. Maar hoewel A Way Out zijn momenten heeft, komt het toch niet helemaal uit de verf.

Net zoals Brothers: A Tale of Two Sons speel je ook dit keer met twee mannen die de hoofdrol spelen. Het leuke aan A Way out is echter dat je continu met elkaar moet spelen. Er is geen andere optie om de game te spelen, je hebt altijd een buddy nodig. Tenzij je erg goed kan omgaan met twee controllers tegelijk, zal je altijd een vriend moeten zoeken om mee te spelen. Helaas is er geen matchmaking, dus als je geen vrienden hebt, dan heb je een probleem. Om teleurstellingen te voorkomen, laat EA je vriend gratis, ja gratis, de game downloaden zodat je online toch samen kunt spelen. Deze kan de game alleen maar opstarten als hij een uitnodiging krijgt van iemand die wel het spel heeft gekocht, en hij of zij krijgt geen achievements. 

A Way Out valt direct op omdat de hele game zich in split-screen afspeelt. Meestal is deze netjes in het verticaal, maar als het belangrijk voor het verhaal is dan kan deze verspringen naar horizontaal, drie kwart als een van de personages iets heel belangrijks doet, soms op alle twee de hoofdrolspelers plus een NPC die belangrijk is. De visuele stijl is hartstikke leuk, want je ziet precies wat een ander ziet, zonder vertraging. Hierdoor is het makkelijker om samen te werken en merk je meteen waar op dat moment de focus ligt. Heel handig als je bijvoorbeeld een puzzel wilt oplossen. Alleen niet zo handig als je tegelijk een gesprek begint met een NPC. Het andere gesprek wordt dan op zo laag geluidsniveau afgespeeld, dat je het niet hoort. Het inschakelen van de ondertiteling is dan ook aan te raden. Hetzelfde geldt voor cutscenes. Deze worden ook getriggered op momenten waar het even niet uit komt.

Het verhaal is een verhaal apart. Het begint allemaal als een klassiek vluchtverhaal. De twee hoofdrolspelers (Leo en Vincent) komen elkaar tegen in de gevangenis. Leo is echt een mannetje, Vincent is een witteboordencrimineeltje dat per ongeluk het criminele circuit ingerold is. Na een paar keer boos aankijken en een gezamenlijke vijand besluiten ze om elkaar te helpen bij hun ontsnappingspoging à la Prison Break. Maar waar er bij Prison Break een gedegen voorbereiding aan vooraf ging, lijkt het voor Leo en Vincent allemaal gemakkelijk te gaan, te gemakkelijk zelfs. Alsof ze elkaar niet pas drie dagen kennen, maar al jarenlang elkaars vrienden zijn. Nergens wordt overlegd, nergens maken ze ruzie, ze vertrouwen elkaar door en door en dan hebben ik het nog niet over de idiote dialogen die ze met elkaar hebben. Het wordt, zeker later in de game, stapelen van cliché op cliché en dat is zo zonde.

Gelukkig is er dan nog de gameplay. En daar merk je dat developer Hazelight begint te experimenteren en halverwege eigelijk niet meer wist wat ze nog meer konden bedenken. Ze hebben hun uiterste best gedaan om gevarieerde puzzels te maken, en de hele game behoudt die formule, maar op een gegeven moment hielden de ideeën een beetje op. Zo zonde, want het begin van de game is gewoon leuk. Een voorbeeld: tijdens het ontsnappen moet je een wc pot ontdoen van zijn schroeven. De een moet dan op de uitkijk staan voor cipiers zodat de ander zijn potje kan demonteren. Of samen een deur openbreken op de maat van donderslag. Hartstikke spannend, hartstikke leuk. Dit zijn de momenten dat de game waarom de game bestaansrecht heeft. Helaas vliegt alle creativiteit halverwege de game uit het raam en eindigt de game in een ordinaire shooter. 

A Way Out laat mij met gemengde gevoelens achter. Het is een game die alles net niet goed doet. Het verhaal is meh, de chemie tussen de hoofdrolspelers is prut, de puzzels bieden geen uitdaging, het hele splitscreengebeuren is leuk maar soms irritant, de gameplay is in het begin leuk maar eindigt in een b-shooter. Het enige wat de game leuk maakt zijn de momenten waarbij je echt met zijn tweeën een puzzel probeert op te lossen. Hoewel vier-op-een-rij spelen met elkaar best leuk is, zijn het niet de redenen waarom je deze game wilt spelen. De game begint met een wauwgevoel, en deze zakt steeds verder en verder weg. Jammer, want het concept is origineel en ook de lage prijs draagt er aan bij dat de game een voldoende scoort.