Shadow of the Colossus

Shadow of the Colossus is met recht een van de beste games ooit gemaakt. Het PS2-meesterwerk deed in 2005 dingen die eigenlijk niet eerder in games waren gedaan. Dankzij deze remake mogen we in 2018 wederom colossi gaan slachten, maar is de game nog steeds net zo origineel?

Team Ico en Fumito Ueda hebben een drietal echt unieke games gemaakt: Ico, Shadow of the Colossus en The Last Guardian zijn alledrie kunstwerken die, ondanks enkele mankementen, ontzettend memorabel zijn. De minimalistische sfeer, de design van de wereld en de relatief unieke mechanieken hebben niet alleen gamers vermaakt, maar ook andere ontwikkelaars geïnspireerd.

Uit die trilogie is Shadow of the Colossus het meest bekend. De opzet is voor deze game is dan ook geweldig. Een jongeman genaamd Wander reist met zijn paard Agro naar de Forbidden Lands. Hij is daar om de god Dormin te overtuigen om een meisje terug tot leven te brengen. Dormin belooft dit te doen, maar alleen als Wander eerst de zestien colossi die door het land ronddwalen slacht.

De game bevat een open wereld, maar de colossi moeten op lineaire volgorde verslagen worden. Om de volgende colossus te vinden moet je je zwaard in de lucht tillen en vervolgens het licht dat er vanaf reflecteert volgen. Elke colossus die je vindt is weer een nieuw spektakel. Het is eigenlijk bijna onvoorstelbaar dat je het tegen deze reusachtige beesten moet opnemen. De opzwepende muziek maakt het feest compleet.

De gevechten ontvouwen zich als een soort puzzel. Je moet eerst een manier vinden om op de colossus te komen en vervolgens naar zijn zwakke punten klimmen. Elke colossus heeft een ander lichaamstype en presenteert dus andere uitdagingen. Je hebt bijvoorbeeld een vliegende colossus en een colossus die onder het water duikt. De game bestaat dus in principe uit zestien baasgevechten achter elkaar, met tussendoor reizen door de Forbidden Lands. Het blijft een relatief uniek concept dat nog steeds tot de verbeelding spreekt.

Een misschien wel terechte vraag is of deze remake nodig was. Shadow of the Colossus kreeg in 2011 al op de PS3 een HD-remaster. Persoonlijk vind ik de PS3-versie helemaal niet zo goed. De manier waarop de graphics werden opgepoetst zorgde ervoor dat bepaalde texturen er vreemd gingen uitzien. Kwalijker is dat er nieuwe issues met de controls waren. De grip die je hebt tijdens het klimmen werd bijvoorbeeld onbedoeld een stuk meer onbetrouwbaar, iets dat steevast tot irritatie leidde.

Met Shadow of the Colussus op de PS4 krijgt Bluepoint Games (die dus ook de HD-collectie op de PS3 hebben verzorgd) een nieuwe kans. Die hebben ze met beide handen aangegrepen. Dit keer is de game echt volledig opnieuw gemaakt. Grafisch oogt het als een PS4-game met een hoog budget. De game is voorzien van compleet nieuwe en prachtige texturen. De manier waarop licht wordt weergegeven verdient een extra pluim, ik heb zelden een game gezien die dat zo mooi tentoonstelt.

De colossi zijn nu natuurlijk ook nog mooier. De impact die ze hebben is vergroot dankzij een paar nieuwe grafische effecten en ze hebben nu uiteraard een realistische vacht. De remake heeft de Forbidden Lands ook veel goed gedaan. Daar waar het in de PS2-versie voornamelijk onopvallend was oogt het nu dankzij de grafische pracht en praal vrij anders. De wereld is veel meer gedetailleerd, waardoor je nu meer die drang krijgt om het te verkennen. Bluepoint moedigt dit aan door de toevoeging van optionele munten die je overal in de wereld kunt vinden.

De remake is uiteraard erg trouw aan het origineel, maar helemaal hetzelfde is het niet. De remake oogt over het algemeen iets warmer en het is natuurlijk veel scherper. De zware mysterieuze sfeer dat in de PS2 rondhangt is daardoor toch wel een stuk minder geworden. Wander lijkt ook veranderd te zijn en toont nu meer emotie op zijn gezicht. Puristen hebben dus genoeg redenen om deze remake te bekritiseren, maar persoonlijk vind ik het prima zo. Het is niet dat de een of het ander beter is, maar ik zie deze remake gewoon als een nieuwe interpretatie.

Dat waren de artistieke details, maar de technische details zijn ook belangrijk. Gamers met een originele PS4 kunnen de game alleen 1080p resolutie en 30fps spelen. Met een PS4 Pro heb je twee opties: 1080p en 60fps of 1440p en 30fps. Persoonlijk vind ik de 60fps de beste optie. De game voelt daarmee gewoon heerlijk soepel. De game heeft ook een HDR-modus, maar die heb ik helaas niet kunnen testen.

Over soepelheid gesproken, de controls zijn nog steeds ietwat houterig. Als je Assassin’s Creed of Breath of the Wild bent gewend voelt het klimmen in Shadow of the Colossus een beetje onbeholpen aan. Wander zelf is gewoon een stijve hark. Waarschijnlijk zullen velen dit als een klein minpunt ervaren, maar ik vind dat de manier waarop de controls zijn ingesteld een belangrijk onderdeel van de game. Wander moet fragiel aanvoelen en colossi beklimmen voelt beter als het ook een beetje moeite mag kosten. Je bent per slot van rekening met blote handen een reusachtig beest aan het beklimmen. De camera blijft helaas ook dertien jaar later een probleem. Tijdens gevechten kan hij af en toe verdwaald raken. Vermoedelijk is het gewoon erg moeilijk om Wander en de colossus te allen tijde tegelijk goed in beeld te brengen.

Om de vraag in de inleiding te beantwoorden: nee, Shadow of the Colossus is in 2018 niet net zo origineel als in 2005. In de tussentijd hebben andere games (deels) vergelijkbare dingen gedaan. Toch kan ik met vertrouwen zeggen dat Shadow of the Colossus nog steeds een meesterwerk is en dat je helemaal geen nostalgie nodig hebt om tot die conclusie te komen. Ondanks een aantal wijzigingen communiceert de remake nog steeds die bijna magische sfeer. De band die je met de colossi en met je paard Agro opbouwt blijft ook na al die jaren ontzettend bijzonder. Dit blijft gewoon een game die je gespeeld moet hebben.