The Commuter

Taken on a train? Nee. Non-Stop on a train? Ja, beter. Liam Neeson is zo'n acteur geworden van wie je de films met elkaar kunt vergelijken omdat ze zo veel overeenkomsten hebben. De eenling die zich een weg moet banen door een mysterie, of een groep criminelen, of aanwijzingen moet volgen. Iemand heeft het op hem voorzien, of hij is ergens bij betrokken geraakt, of er was altijd al iets bijzonders aan hem. En Neeson moet in z'n eentje de verhaallijn volgen; andere personages hebben slechts op momenten contact met hem, maar hij drijft het verhaal aan.

Is het erg dat Neeson steeds dezelfde film met een iets gewijzigde formule maakt? Niet per sé; als de formule voldoende is gewijzigd is het in principe gewoon een nieuwe film van een bepaald genre: de Neeson-actiethriller. Van slashers, superheldenfilms of tv-series over het oplossen van moorden blijven immers ook steeds nieuwe versies komen, steeds een klein beetje anders.

The Commuter: Vera Farmiga en Liam Neeson

Maar vermoeiend is het wel om steeds te moeten beoordelen of een nieuwe Neeson-actiethriller de moeite waard is. Soms, zoals bij The Commuter, is het antwoord namelijk "een beetje" en is een beetje genoeg? Niet als je in de lobby van de bioscoop staat en denkt "ik zoek een goed verhaal dat me van begin tot eind boeit en dat nog enigszins origineel is". Wel als je denkt "ik wil Liam Neeson in zijn eentje een actierijk probleem zien oplossen". Dan zit je bij Jaume Collet-Sera's The Commuter prima.

In The Commuter is Neeson Michael MacCauley, verzekeringsagent die, spoiler, net ontslagen is als hij de trein terug naar huis neemt. Hij neemt die trein, tussen zijn werk in Manhattan en zijn woning buiten de stad, dagelijks en dat al jaren. Hij kent daarom iedereen in de trein, want blijkbaar neemt in deze wereld iedereen elke dag om dezelfde tijd dezelfde trein en komen ze dezelfde mensen tegen. Neeson, sorry, MacCauley, ook wel Mike, wordt door een vreemdeling (Vera Farmiga, in een veel te kleine rol) gevraagd om een passagier te zoeken die niet tot de reguliere passagiers behoort. Als hij deze passagier vindt moet hij iets kleins doen, wat weinig moeite kost maar mogelijk een grote impact op die persoon heeft.

The Commuter: Liam Neeson

Het is een beetje hink-stap-sprong over de aanname dat iemand een passagier kan identificeren op basis van "deze zit normaal gesproken niet in deze trein" omdat hij zogenaamd iedereen kent (en andere aanwijzingen), maar Collet-Sera maakt het aannemelijk en Neeson maakt het interessant. Want hij is net zijn baan kwijt en voor dit klusje kan hij een flink sommetje krijgen. Nuttig, want hij heeft een gezin om voor te zorgen en zit toevallig net met hoge kosten. Mike gaat aan de slag, voert een detectivespel uit in de trein en duikt langzaam dieper in de achtergrond van de opdracht, leert meer over de passagier, de opdrachtgever en andere betrokkenen en de gevaren die eraan blijken te hangen.

The Commuter vormt uiteindelijk een mix van actie en misdaadmysterie. Een Murder on the Taken Express, zou je kunnen zeggen, waarbij verschillende passagiers aan het begin geïntroduceerd worden en later een rol vervullen, maar waarbij tegelijk Neeson zijn particular set of skills (handig: Mike is een ex-politierechercheur) moet gebruiken om in leven te blijven en een ander te beschermen. Er is actie, er is mysterie, er is zelfs een beetje spanning en er zijn best redelijke acteerprestaties. Het is alleen redelijk vergeetbaar. Dit is eigenlijk Taken 238 en hoewel dat best mag, zou het eigenlijk beter moeten.