L.A. Noire (Nintendo Switch)

In de zomer van 2011 gaven we L.A. Noire een 8 wegens de interessante moordzaken en de destijds innoverende technologie. Inmiddels is het zo’n zes jaar later en kan men met de Nintendo Switch moordzaken ook in de trein of op het toilet oplossen. Al blijft het verhaal goed en is het onderzoeken van een plaats delict nog steeds tof, zijn bepaalde aspecten verouderd.

Je speelt als Cole Phelps, een Tweede Wereldoorlog-veteraan en nu politieagent in een veertiger jaren Los Angeles. Na het oplossen van een grote moordzaak word je gepromoveerd tot detective. Je begint echter helemaal onderaan de ladder en werkt langzaam maar zeker je weg omhoog in de hiërarchie die bestaat binnen de LAPD. Dit doe je door je plaatsen delict grondig te onderzoeken, getuigen te ondervragen en conclusies te trekken met de aanwijzingen die je hebt.

Team Bondi heeft de spijker op de kop geslagen wat betreft de jaren 40-sfeer. De muziek voelt authentiek jazzy en de personages hebben allemaal die ouderwetse Amerikaanse stijl. Het is ook een tijd waarin Hollywood in volle bloei is en dit keert ook terug in de game met speciale locaties als filmstudio's en gigantische filmsets. Je wordt verder omringd door criminaliteit en corruptie, een cultuur die wij niet gewend zijn. De setting van 1947 wordt ook gereflecteerd in het gedrag van meerdere personages; veel ex-soldaten proberen hun leven weer op te pakken en bij sommigen verloopt deze terugkomst niet zo soepel wegens de posttraumatische stressstoornis die ze door de oorlog meegekregen hebben.

Op de Nintendo Switch ziet L.A. Noire er voor de helft goed uit. Alle plaatsen die je bezoekt tijdens het oplossen van een zaak zijn ontzettend gedetailleerd en dit speelt ook in rol in de gameplay. Tussen alle spulletjes in een appartement moet jij de aanwijzingen vinden die je gaan helpen de leider van een drugskartel te vinden. Het detail zit hem niet alleen in de omgevingen, maar ook in de personages. L.A. Noire maakt namelijk gebruik van MotionScan-technologie om de gezichten tot leven te laten komen. Het is geen Uncharted 4 of Witcher 3, maar het vervult zijn taak. Deze technologie is ook heel slim verbonden aan een gameplay-mechaniek, namelijk het ondervragen van verdachten of getuigen.

Het is wanneer je de straten van Los Angeles opgaat met je ouderwetse auto dat de game er niet goed uitziet. Het is alsof je in een spookstad rijdt. Tijdens het rijden ziet Los Angeles er grijs en levenloos uit; er zijn weinig andere auto’s en er zijn geen gebouwen in de verte dankzij de ontzettend korte draw distance, wat gepaard gaat met het constant verschijnen van nieuwe gebouwen en objecten aan de horizon. Het helpt ook niet dat deze versie flinke framerate-problemen heeft, met name wanneer de Switch docked is. De Switch-versie van L.A. Noire draait op 30 fps, maar zeker niet stabiel met framedrops tot in de lage twintigen. Niet alleen hapert de game vaak, maar gepaard met de framedrops verloopt de gameplay ook langzamer, alsof detective Phelps door stroop zit te rennen. Als je de Switch uit zijn dock haalt, zul je meteen merken dat deze problemen minder vaak voorkomen, maar nog niet helemaal afwezig zijn.

Deze technische problemen betekenen echter niet dat de gameplay veranderd is in vergelijking met de release in 2011. Je arriveert nog steeds op een crime scene en onderzoekt de aanwijzingen alsof de game is getransformeerd in een point & click-game. Het is nu zelfs mogelijk om met touchscreen-controls lichamen te inspecteren. Je kunt verder ook de gyro-controls gebruiken om te doen alsof je de in-game objecten werkelijk zit te draaien. Na het vinden van allerlei clues ga je met een getuige/verdachte spreken. Dit is waar de MotionScan-technologie haar belangrijkste rol begint te vertonen.

Wellicht mijn favoriete gameplay-aspect is het ondervragen van verdachten/getuigen. Jij moet, aan de hand van lichaamstaal en context achterhalen of iemand de waarheid spreekt of juist zit te liegen. Je moet dus gaan letten op het volhouden van oogcontact, bijten op de onderlip en eventuele andere trekjes. Na het ontvangen van een antwoord op je vraag moet je kiezen tussen ‘Good Cop, Bad Cop of Accuse’. Voorheen was dit respectievelijk: ‘Truth, Doubt of Lie’. Dit is een welkome verandering, gezien detective Phelps voorheen bij ‘Doubt’ soms erg extreem leek te reageren. Good Cop kies je als je denkt dat de ondervraagde de waarheid spreekt. Bad Cop kies je als je denkt dat de ondervraagde de waarheid weerhoudt en jij geen bewijs hebt, terwijl je bij Accuse juist wel bewijs moet leveren om de uitspraak van de ondervraagde tegen te spreken. Het geeft een zeer vervullende gevoel om de juiste optie aan te klikken.

Naast deze gameplay-elementen heb je nog schietpartijen, vuistgevechten en achtervolgingen (te voet of met de auto). Het doel hiervan is om het nog een beetje spannend te houden. Het is dan alleen wel zonde dat deze elementen helemaal geen variatie vertonen. Eenmaal gespeeld en je hebt ze allemaal meegemaakt. De Switch-versie geeft je nog wel de mogelijk om te mikken met de gyro-controls, die veel precisie bieden. Dit betekent niet dat de schietpartijen anders eindigen; de misdadigers worden altijd door jou of je partner neergeschoten. Alle optionele street crimes eindigen op dezelfde manier en het is niet mogelijk om bijvoorbeeld een misdadiger te omsingelen en zo te overtuigen zijn wapen te laten vallen om hem vervolgens te arresteren.

Deze controle over de speler zit hem helaas niet alleen in de optionele street crimes, maar zelfs in het hele verhaal. Jij hebt als speler uiteindelijk geen invloed over hoe het verhaal verloopt. Je kunt foute antwoorden geven tijdens een verhoor, maar je kunt een zaak nooit falen. Het plot verandert niet, ook al heb je het vermoeden dat je onschuldige mensen de gevangenis in zit te gooien. Ook wanneer je al weet hoe je de schuld van iemand kan bewijzen, moet je toch, zoals de game het wil, één voor één de vragen afgaan. Zo voelt het soms alsof je met de game aan het stoeien bent.

Ondanks het gebrek aan eigen input in het verhaal, blijft het een sterk verhaal. De individuele zaken zijn allemaal leuk en keer op keer mysterieus. De geschiedenis van Cole Phelps zijn tijd in Okinawa als soldaat wordt ook getoond in de vorm van flashbacks tussenin de vele zaken. Zo leer je langzaam de hoofdpersonage kennen. Verder zit je ook met iedere promotie vastgebonden aan een nieuwe partner. De interacties tussen detective Phelps en deze partners maken het autorijden (dat je over kunt laten aan je partner) ook een stuk vermakelijker. Zeker in de tweede helft van de game begon ik me nog meer te vermaken dankzij de vergrote variatie in zaken en leukere partners. L.A. Noire is ook geen kleine game; je bent minstens twintig uur bezig met het oplossen van allerlei soorten zaken. De Switch-versie is de complete versie, dus je krijgt nog de vijf superbe DLC-cases erbij.

Ten slotte is het nog een zorg wat betreft de natuur van de console. De Nintendo Switch is namelijk ook bedoeld om te gamen in korte sessies, maar  L.A. Noire accommodeert hier goed voor. Je kunt in je notebook een algemene omschrijving van de zaak vinden. Verder kun je bekijken welke clues je allemaal al hebt gevonden, welke personages allemaal betrokken zijn en welke locaties relevant zijn voor de zaak. Daarnaast kun je ook via de startmenu naar de Log gaan waarin staat geschreven wat er allemaal is gezegd de laatste tijd. Dankzij al deze mogelijkheden is L.A. Noire prima geschikt voor de Nintendo Switch. Houd er nog wel rekening mee dat de digitale versie van de game te groot is om op de reguliere storage van de Nintendo Switch te passen, waardoor een MicroSD-kaart noodzakelijk is. Voor de fysieke versie is er een 14GB verplichte download nodig.

Conclusie
Met L.A. Noire voor de Nintendo Switch voelt het alsof Rockstar Games zijn grote teen in het koude water van de Switch zit te dippen. De game heeft enkele verbeteringen ondervonden maar blijft voornamelijk hetzelfde. Arriveren op een plaats delict, de aanwijzingen onderzoeken en getuigen/verdachten ondervragen blijft leuk, ondanks het feit dat je eigenlijk niet zoveel invloed hebt over het resultaat van een zaak. Los Angeles is grijs en levenloos, en erin rijden doet je ook niet veel plezier. Verder is er weinig variatie in de actie-momenten en heeft de game moeite met 30 fps te behouden. Het mag uiteindelijk geen perfecte port zijn, maar het is nog steeds de vermakelijke L.A. Noire uit 2011 gekoppeld met de goede uitbreidingen en de mogelijkheid om de hele game onderweg te spelen. Het is nu maar de vraag of Rockstar Games de teen snel uit het water trekt en weer binnen gaat gamen, of juist een bommetje doet en bijvoorbeeld games van de Grand Theft Auto-serie begint over te brengen naar de Nintendo Switch.