Star Wars Battlefront II

Met een release geteisterd door controverse had Battlefront II een behoorlijk moeizame start. Nog vlak voordat de game uitkwam werd bekendgemaakt dat het systeem om nieuwe speelbare helden te unlocken op de schop ging. Door al die ophef zou je bijna vergeten om stil te staan bij hoe de game nu werkelijk speelt..

Star Wars Battlefront kwam uit in 2015. In de aanloop naar de release werden we destijds getrakteerd op vele teasers en trailers van prachtige beelden, dankzij de derde generatie van de indrukwekkende Frostbite-engine. Allerlei iconische personages en eenheden passeerden de revue waardoor de nostalgie bij menigeen flink werd aangewakkerd. Ondanks het spectaculaire uiterlijk ging het onder meer een beetje mis bij de volledige afwezigheid van een singleplayer-modus: veel Star Wars-fans dachten hun kans schoon te zien om zichzelf weer eens onder te dompelen in een singleplayer campaign in een modern jasje, maar helaas was Battlefront uitsluitend online te spelen. Een ander punt van kritiek was het 'casual'-karakter van de game, iets wat later nog erkend is door EA-topman Blake Jorgensen. Jorgensen gaf toe dat  Battlefront toegankelijk moest zijn voor mensen nieuw in het shooter-genre, of voor kinderen die met hun ouders willen spelen. Nu is de vraag natuurlijk, even geheel los van de controverse, hoe dit is opgepakt in deel twee.

Met voor velen als grootste minpunt het ontbreken van de singleplayer-modus was er werk aan de winkel voor EA DICE. Al geruime tijd voordat Battlefront II uitkwam werd bekend dat een singleplayercampagne onderdeel zou worden van het geheel. In deze campaign-modus kruip je in de huid van Iden Versio, een agent van de Empire's elite inferno squad, wiens verhaal verteld wordt in een soort autobiografische vorm. Het is jouw taak om af te rekenen met de opstandige Rebellenaliantie, die eropuit zijn om de plannen van het galactisch keizerrijk te ontwrichten. Qua chronologie speelt Battlefront II zich grofweg af tussen Return of the Jedi en The Force Awakens. Iden Versio is een puik uitgewerkt personage, die in de vele indrukwekkende cut-scenes erg goed uit de verf komt. Wanneer de campaign aftrapt is Versio nog behoorlijk vastberaden om af te rekenen met de rebellen, maar naarmate het verhaal zich ontvouwt begint ze aan haar eigen morele compas te twijfelen, komt ze er meer en meer achter dat de motieven van het keizerrijk twijfelachtiger worden en de methoden die ze hierbij hanteert op zijn minst bedenkelijk zijn. Deze interne strijd komt goed naar voren, al moet gezegd worden dat wanneer je een beetje vlot doorknalt in de (niet al te lastige) missies, het verhaal zich wel érg snel ontwikkeld en je af en toe een beetje een hak-op-de-tak-gevoel krijgt.

Grafisch en gameplaytechnisch is het allemaal dik voor mekaar. De eerste paar missies zijn een aaneenschakeling van run-and-gun-activiteiten waarbij je je weer in first- of third-person een weg kunt schieten door verschillende bekende intergalactische locaties zoals Hoth, Vardos en Takodana. Je krijgt hierbij een vaste loadout van wapens en vaardigheden, al kun je deze gedurende het spelen naar wens wisselen. Wapens bestaan uit typische classes zoals shotguns, sniper rifles, assault rifles en pistolen, weliswaar allemaal in een Star Wars-jasje. Daarnaast heb je drie uiteenlopende abilities waar je uit kunt kiezen zoals speciale granaten, schilden en bepaalde boosts. Er zijn in totaal 12 missies te spelen, echter zijn lang niet alle missies even lang, en vooral de eerste drie á vier missies vlieg je zo doorheen. Gelukkig is er wel aardig wat variatie in de opdrachten die je krijgt, zoals hectische TIE-fighter-missies en levels waarin je speelt als klassieke Star Wars-helden zoals Luke Skywalker. Het grootste nadeel is alleen dat het geheel ontzettend 'multiplayerig' aanvoelt. Je merkt gewoon in alles dat de multiplayer de absolute basis vormt, en dat binnen dat multiplayer-raamwerk een singleplayer-modus gepropt is. Wat daarin waarschijnlijk ook meespeelt is dat we de eerste Star Wars Battlefront kennen, en dat was multiplayer-only...

In de multiplayer zelf zien we vanzelfsprekend ook veel terug uit de vorige Battlefront. Er is het grootse Galactic Assault waarin 20 aanvallers het opnemen tegen 20 verdedigers op verschillende maps uit de originele trilogie zoals Endor en Mos Eisley, maps uit de Force Awakens-periode zoals Jakku en Takodana, en maps uit de prequel zoals Kashyyyk en Theed. Daarnaast is er het wat kleinschaligere Strike, een 6v6 game-modus met (capture-the-flag-achtige) objectives die toegespitst zijn op de locatie waarin gespeeld wordt, en natuurlijk de old-school team deathmatch onder de noemer Blast. Starfighter Assault tenslotte is een dogfight-modus in de ruimte en in het luchtruim van bepaalde planeten waarbij je plaatsneemt in een ruimteschip uit een bepaalde klasse zoals interceptor of bomber. Het is absoluut een zeer vermakelijke gamemodus, de verschillende schepen zijn zeer eenvoudig te besturen (zij het wel erg 'arcadey') en de objectives zijn tof om te doen. Zo is er bijvoorbeeld Ryloth, waarin spelers een groot schip moeten binnendringen om een reactor uit te schakelen, ongetwijfeld een knipoog naar de Death Star Assault uit A New Hope. 

Mijn grootste frustratie in de multiplayer van Battlefront II is naast het trage progressiesysteem toch wel het gebrek aan teamwork, of beter gezegd het gebrek aan motivatie om samen te werken. De slagvelden (vooral in Galactic Assault) hebben meer weg van een chaotische speeltuin waarin veertig lone wolves met ADHD rondspringen en na iedere spawn hun leven opnieuw inwisselen voor dat van één van de tegenstanders zonder noemenswaardige progressie te boeken. Regelmatig bekruipt je het gevoel dat iedere individuele speler al schaterlachend als een kip zonder kop het gevechtsterrein oprent en wat om zich heen schiet, iets wat prima past in de Blast- of Villains-modi, waarin pure deathmatch het ultieme doel is, maar een minder geschikte modus operandi in de Assault- of Strike-modi. Maar kunnen we dit DICE echt aanrekenen? Die onserieuze sfeer kun je zeker niet alleen toeschrijven aan hoe de levels ontworpen zijn, maar hangt ongetwijfeld ook samen met de wat minder serieuze, casual gamer-doelgroep die Battlefront (II) voor ogen heeft en aantrekt. Hoewel de game logischerwijs veel raakvlakken heeft met Battlefield 1, lijkt daar de bereidheid om als team op te trekken veel meer aanwezig dan in Battlefront. Wellicht is dat te verklaren doordat spelers zich door de Star Wars-setting veel meer een individuele strijder wanen in een soort heldenepos in plaats van onderdeel te zijn van een samenwerkend peloton.

Een vermakelijke maar zeer lineaire en korte singleplayer-campaign (~5 uur) gecombineerd met het feit dat de bijbehorende missies qua lay-out heel erg multiplayer-georiënteerd aanvoelen, laten zien dat in Star Wars Battlefront II de focus nog altijd hevig ligt op het multiplayer-gedeelte. De campaign voelt hierdoor toch al gauw als een ondergeschoven kindje en dat is best jammer, want gezegd moet worden dat de singleplayer echt leuk is om te spelen voor zolang het duurt. Wat daar sterk aan bijdraagt zijn de herkenbare elementen uit de populaire space-opera-franchise, die stuk voor stuk zeer authentiek gepresenteerd zijn. Dat beperkt zich niet alleen tot glimmende storm trooper-pakjes en kleurrijke lightsabers, maar de sfeer, de muziek, de geluiden, de karaktertrekjes van iconische personages en simpelweg het oog voor detail verdienen absoluut een pluim en zullen zelfs zonder de gameplay zelf in acht nemende menig Star Wars-fan kunnen charmeren.

Dan de loot boxes. Of beter gezegd, de Star Cards, want daarachter schuilt het verneukeratieve progressiesysteem van Battlefront II. Dit staat geheel los van het debacle rondom het unlocken van nieuwe Heroes, waar we eerder over schreven, en waar EA later ook min of meer vanaf zag. Star Cards zijn een soort skill-bonussen die je aan een personage of class kunt hangen (denk aan een schild, een extra granaat-type, een medic droid, een laser trip mine, et cetera). Deze Star Cards zijn wel weer te vinden in de eerder genoemde loot crates, alleen worden ze daar willekeurig aangetroffen. Het kan daardoor ontzettend lang duren voordat je een aantal echt bruikbare Star Cards bij elkaar hebt gesprokkeld. Deze Star Cards kunnen worden vergaard in de singleplayer-modus en ingezet worden in de multiplayer. Vlak na de release besloot EA toch af te zien van microtransacties die het mogelijk maken om deze loot crates met echt geld te kopen, waardoor een systeem ontstond waarin de koper beter uit is, omdat die meteen drie Star Cards aan zijn personage of klasse kan hangen, terwijl de niet-koper eerst uren moet zwoegen in de hoop een paar goede kaarten bij elkaar te sprokkelen. Ondanks het uitschakelen van die microtransacties blijft het progressiesysteem van Star Cards een nodeloos langdradig proces, en het is goed mogelijk dat menig day-1-gamer al een rits loot crates had gekocht en daardoor een oneerlijke positie heeft bemachtigd. Dat aantrekkelijk maken van het kopen van loot crates is een kwalijke zaak die een grote smet heeft achtergelaten op de game en misschien zelfs wel een klein beetje op de hele franchise.

Conclusie
EA is wat te laat geweest met het uitschakelen van microtransacties en het versoepelen van de manier om unieke Heroes vrij te spelen: de schade en schande waren al voor een groot deel berokkend. Toch laat dit onverlet dat EA DICE een beeldschone game heeft opgeleverd met solide shooter mechanics, prachtige locaties en een zeer vermakelijke, zij het korte, singleplayer-campagne. Wat de campagne naast de duur helaas enigszins parten speelt is het multiplayer-georiënteerde karakter van de levels en de missies. De multiplayer heeft een aantal prima game-modi waarbij Starfighter Assault uitblinkt, maar wordt qua vermaak tegengehouden door een onnodig complex en langdradig progressiesysteem en te weinig diepgang in gameplay.

Pluspunten
Minpunten
  • Audiovisueel uitmuntend
  • Vermakelijke campaign
  • Starfighter Assault / ruimtegevechten
  • Campaign te kort
  • Campaign MP-georiënteerd
  • Progressiesysteem/star cards/lootboxes
  • Algehele 'casual feel'
Gespeeld op PlayStation 4. Ook verkrijgbaar voor Xbox One en pc.