CD: Galactic Cowboys - Long Way Back To The Moon

Er is weer een nieuw album van de Galactic Cowboys verschenen. Bestaan ze dan nog? Ja, na wat reünie optredens eerder in dit prille millennium, is er vorig jaar weer echt nieuw leven in de band geblazen. Long Way Back To The Moon is dus het eerste wapenfeit sinds 2000. Fans zullen er reikhalzend naar hebben uitgekeken, en mogelijk kan de progressieve heavy metal van de Texanen een nieuwe generatie zieltjes winnen.

Het is al weer 28 jaar geleden dat de band werd opgericht. In de huidige line-up, heeft Wally Farkas weer plaats gemaakt voor de originele drummer, Alan Doss. Derhalve is Dane Sonnier terug als gitarist, omdat Farkas dat instrument bespeelde toen Doss drumde. Kortom, het is knap dat een band die zo lang bestaat slechts in totaal vijf mensen op de loonlijst heeft gehad.

‘In the Clouds’ is wel een lekker begin van de cd. Het is een heerlijk slepend nummer met sterke breaks, en natuurlijk zeer melodieus en met de kenmerkende Beatles-achtige samenzang. Het is zoals we de Cowboys kennen. De tweede track, het meer pop rock georiënteerde ‘Internal Masquerade’, klinkt wat mij betreft al iets minder creatief, en zelfs wat gedateerd. Het erop volgende ‘Blood In My Eyes’ heeft daar ook enigszins last van, en ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het basisidee voor het nummer wel erg veel weg heeft van Pantera’s ‘Walk’. Ook de riff van ‘Losing Yourself’ had van diens overleden gitarist Dimebag Barrell kunnen zijn geweest. Verder, liggen bij ‘Next Joke’ en ‘Zombies’ de Anthrax-invloeden er weer wat te dik bovenop. Je zou je gaan afvragen of de Cowboys anno 2017 om wat creativiteit verlegen zitten.

Gelukkig staan er op de tweede helft van deze nieuwe cd toch de nodige eigenzinnige nummers, als in de lijn van de opener. Naast de afsluitende titeltrack, bevatten ‘Drama’, ‘Amisarewas’ en ‘Agenda’ de betere riffs en harmonieuze zanglijnen van het album. Ook laat de band op ‘Hate Me’ een wat meer brutaler gezicht zien. Het nummer heeft wat weg van de oude Suicidal Tendencies, en dit keer is de vergelijking met een andere band positief bedoeld. Dan moet ik uiteindelijk eerlijk bekennen, dat ik persoonlijk de bonustracks die je op speciale edities kunt terugvinden nog de beste vind. ‘Believing The Hype’ en ‘Say Goodbye To Utopia’ bevatten juist leuke tempowisselingen en breaks, met name het laatstgenoemde nummer.

Nee, dit album is zeker geen tweede Space in Your Face (1993) of At the End of the Day (1998), want daarvoor staan er te weinig hoogvliegers op. Progressief is het ook al veel minder te noemen dan weleer, maar in grote lijnen is het nog wel lekkere melodieuze heavy metal. In zekere zin, is de comeback dan toch ook nog verfrissend te noemen in de huidige overvloed aan extreme metal en grindcore. Tot slot, tijdens het schrijven bekroop mij hetzelfde gevoel als Tim Jones (allabouttherock.com) had, ‘And I must address something that’s plagued me during listening to this album and writing this review. How long a way is it back to the moon? It’s 384,400 kilometres, according to Wikipedia. Now I will be able to sleep at night.’