Echo

Indie-games zijn er genoeg, maar net zoals bij de grote jongens zit daar maar af en toe een echt pareltje bij. De indie-ontwikkelaar Ultra Ultra had het idee om eens wat te doen met AI. Nu is het programmeren van AI blijkbaar een lastig dingetje, want veel games krijgen het niet voor elkaar om tegenstanders te fabriceren die een degelijke uitdaging voor de speler zijn. Maar wie kan de tegenstanders beter coachen dan jijzelf? In Echo ben jij niet alleen de hoofdrolspeelster En, maar ook het voorbeeld voor de AI-tegenstanders. Een interessant uitgangspunt, maar hoe is het uitgewerkt?

En is een jonge vrouw die in een diepe slaap heeft gelegen. Wanneer je bijkomt meldt je partner, een AI met de naam London, dat je zelfs honderd jaar bent gaan slapen en dat je wond geheeld is. Jullie zijn in de ruimte onderweg naar een ruimtestation dat The Palace heet. Dit doe je omdat je een partner weer tot leven wil wekken. Zijn ziel zou in een kubus zijn gezogen en in het ruimtestation verwacht je technologie te vinden om die ziel weer in een mens van bloed te krijgen. Eenmaal in het paleis is alles platgelegd. Er is geen stroom en er is niemand. Je gebruikt de kubus op een stuk onbekende technologie en langzamerhand start alles weer op.

Maar het gaat compleet mis. Het paleis is zichzelf weer aan het aanzetten, inclusief personeel. Niet heel veel later sta je oog in oog met klonen van jezelf, maar ze zijn je niet vriendelijk gezind. Voordat Echo daadwerkelijk begint ben je een klein uur verder. De ontwikkelaars nemen ruim de tijd om je de situatie uit te leggen. Je loopt ondertussen door gangen en komt objecten tegen die wat achtergrond krijgen. Het verhaal wordt soms nogal warrig, maar over het algemeen is het tof genoeg om door te spelen. Zeker omdat je met een kleine zeven uur er wel door bent, het is niet dat het maar door sleept.

Echo is het best te omschrijven als een stealth-actie game. Je hebt een bol om je heen geprojecteerd waardoor je ziet waar er levende wezens zijn, en of ze je al gezien hebben of zelfs al agressief op je af aan het komen zijn. Er is alleen een twist: de AI van het paleis leert van jouw speelstijl. Als de AI iets van je leert zie je dat aan je geprojecteerde bol. Nu is het zo dat zo af en toe het paleis zich weer herstart om het geleerde in de klonen te krijgen. Dan wordt het donker en dan leert het paleis niets van je. Op dat moment kun je dus doen wat je wil zonder consequenties.

Als jij in een lichte periode veel aan het schieten bent en er komt een restart, dan weet je eigenlijk al dat eenmaal opgestart de vijanden vooral aan het schieten zijn. Ben je juist veel van de stealth, dan is het na een restart grappig om te zien dat alle vijanden ook gehurkt rondlopen, op zoek naar jou. Ben je van het stealth killen, dan weet je dat er op elk moment een kloon je van achter zal grijpen om je te wurgen. Maar je leert ze op die manier ook deuren en liften te gebruiken of dat ze van een reling naar een benedenverdieping springen. Jouw eigen acties maken dit spel zo moeilijk. De AI uploadt alleen het geleerde van een periode, al het eerder geleerde wordt gereset en is verdwenen. Het is jammer dat er geen optie is om dat resetten uit te zetten, ik ben benieuwd of het einde dan nog wel haalbaar is.

Grafisch gezien is Echo schitterend. Wanneer je op de planeet landt ben je midden in een ijzige storm, dat ziet er al leuk uit. Eenmaal in het paleis lijkt de setting weg gelopen te zijn uit het brein van de designers van Destiny. Erg futuristisch, overal weerspiegelingen van licht, maar ondertussen wel een erg creepy gevoel geven omdat je weet dat er elk moment iets kan gebeuren. Zeker een mooi moment is wanneer je de klonen in herstart-fasen tot leven ziet komen. Eerst stukjes bewegende klonten vlees, maar na een paar reboots zie je ze lopen en natuurlijk duurt het niet lang voordat de eerste kloon je aanvalt. Het is ook raar dat juist een donkere periode tijdens een restart zo bevrijdend voelt, normaal zijn we juist aangetrokken tot licht. In het licht ziet het palies er misschien wel mooi uit met alle pracht en praal, maar juist dan leert het paleis van je acties. In het donker ziet het er onheilspellend uit, maar juist in die sfeer ben je eigenlijk vrij.

Echo bouwt gameplay om je eigen speelstijl door middel van AI. Het is echt erg inventief en eigenlijk is het raar dat dit nooit eerder gebruikt is. Ik kan zoveel spellen noemen die hier profijt van kunnen hebben gehad. Echo gebruikt dit idee in een goed uitgewerkt spel. Het is alleen jammer dat je op een gegeven moment wel uitgekeken bent op steeds diezelfde omgeving en vijanden. Heel in het begin ben je even buiten op de planeet waar het ruimtestation gelegen is, als ze daar meer mee hadden gedaan had je al meer variatie gehad. Ondanks dat het spel grafisch mooi eruit ziet wordt het eentonig, maar gelukkig is het spelen tegen je eigen speelstijl interessant genoeg om naar het einde te gaan. Het spel duurt ook niet al te lang, met zeven uur op de klok is het uit te spelen, maar wil je nog alle verzamelobjecten compleet zien te krijgen dan ben je nog wel even langer met en tegen jezelf aan het spelen.