CD: Bootsy Collins - World Wide Funk
Na zes jaar is er weer een nieuw album van levende funklegende Bootsy Collins. World Wide Funk heet zijn meest recente creatie. Bootsy hoeft niet meer te bewijzen dat hij een topmuzikant is. De vraag is eerder of er na zoveel jaar nog rek in zijn funk zit.
Even voor de goede orde; Bootsy Collins begon zijn carrière bij James Brown, en zat daarna in Parliament en Funkadelic, de bands van P-Funk pionier, George Clinton. Sinds 1976 brengt Collins solo of onder begeleiding van de Rubber Band zelf platen uit. Je zou kunnen zeggen, dat zijn basgeluid (‘space bass’) net zo herkenbaar is als de funky gitaar van Nile Rodgers, om van zijn stem nog maar te zwijgen. Daarom alleen al is het een genot om na zes jaar weer iets nieuws van hem te horen.
World Wide Funk is op zich al de moeite waard, vanwege de leuke gastbijdragen. Zo is het Iggy Pop die de cd inluidt met een grappig mythologisch verhaal over Bootsy. In de titeltrack die er meteen in overgaat, hoor je beatbox held Doug E. Fresh en de sleazy gitaar van Buckethead (o.a. Guns N’Roses). Maar wat dacht je van namen als Victor Wooten en Stanley Clarke (over bassisten gesproken), of van rappers Big Daddy Kane en Chuck D., of van een van de betere reggae bands van tegenwoordig, The Black Seeds. Ze doen allemaal mee op dit album.
Het album is zeker gevarieerd. Het begint met drie strakke klassieke funk nummers en gaat dan vervolgens diverse paden in. ‘Heaven Yes’ en ‘Ladies Night’ zijn goede, eigentijdse R&B-songs. In dat laatste nummer zit ook hiphop verwerkt. Dat is ook zo in de ballad ‘Hi-On-Heels’. Een andere meer gezongen ballad, ‘A Salute to Bernie’ klinkt alsof het een van de betere nummers van Outkast had kunnen zijn. De overvloedige keyboards hebben te maken met het feit dat dit een ode is aan Bernie Worrell, toetsenist en medeoprichter van Clinton’s dubbelact Parliament-Funkadelic. Sterker, er zijn nooit eerder uitgebrachte opnamen van Worrell zelf in verwerkt.
Er is haast geen funk zonder soul (of andersom), en derhalve bewegen ‘Candy Coated Lover’ en ‘Worth My While’ die kant op. Ook dat zijn wederom lekkere songs, vooral die laatste. Het is wat Prince-achtig, hoewel je ook hier de vraag kunt opwerpen, wie nu eigenlijk de leermeester is. Hoe het ook zij, het nummer is een prima opmaat naar de apotheose van het album. De afsluiters ‘Come Back Bootsy’ en ‘Illusions’ zijn twee spijkerharde P-Funk nummers. Beide duren ook nog eens zes en zeven minuten. Daarmee is nog een pluspunt aangehaald, want met 71 minuten stelt deze nieuwe Collins cd absoluut niet teleur.
World Wide Funk valt wellicht het beste te omschrijven als een heerlijk warme cd voor het aankomende rotweer. Bootsy Collins hoeft niet de grote innovator uit te hangen, om gewoon een leuke cd bij elkaar te componeren. Dus ja, de rek zit er nog in.
