Thor: Ragnarok

Driemaal is scheepsrecht, zegt men weleens. En voor een franchise die twee best redelijke, maar niet uiterst populaire eerdere delen kent is dat een welkome uitspraak om in de praktijk te brengen. Thor: Ragnarok is met afstand het beste deel van de drie, dankzij het loslaten van de te gewichtige toon, het ruimte geven aan karakterontwikkeling en een gezonde mix van humor en actie.

Hoewel het Marvel-merk voornamelijk bekend werd door 'mensen met superkrachten', zoals de X-Men, Spider-Man of de Fantastic Four, maakte Marvel Studios in 2008 voornamelijk indruk met een debuutfilm over een superheld die zijn meerwaarde uit slimme techniek haalt. En hoewel er genoeg mensen en andere figuren het Marvel Cinematic Universe bevolken, was de introductie van Thor er toch eentje die er als opmerkelijk bovenuit stak. Thor is immers geen mens; hij is een inwoner van Asgard, een buitenaardse wereld waarvan de ingezetenen worden beschouwd als Goden. Thor kwam naar Aarde, sloot zich aan bij de Avengers en is inmiddels in totaal al in vier films te zien geweest, maar tussen de menselijke Avengers (en de half-buitenaardse Vision) blijft hij een opvallend figuur: hij is de God van de Donder, de enige Avenger met zijn eigen weekdag. En dat maakt indruk, dus het is niet zo gek dat hoewel Thor en Thor: The Dark World hun evenwicht zochten met een laagje humor, in deze films het zware conflict tussen werelden een gewichtige boventoon voerde.

Thor: Ragnarok: Chris Hemsworth

Voor het derde deel in de Thor-trilogie gooit Marvel het over een andere boeg. In plaats van, zoals voor The Dark World, te vissen in de Game of Thrones-vijver en de film te laten maken door iemand als Alan Taylor is de Nieuw-Zeelandse Taika Waititi ingeschakeld. Hij had eerder successen met onder andere de vampier-mockumentary What We Do in the Shadows en het comedy-drama Hunt for the Wilderpeople, waarin hij liet zien een ontspannen, droge vorm van humor goed te kunnen combineren met een verhaal dat personages ruimte geeft om zichzelf aan het publiek te tonen. En dat zien we ook terug in Thor: Ragnarok.

Onder Waititi's regie is Thors derde solofilm er eentje geworden waarin de belangrijkste figuren, onze helden uit eerdere Thor- en Avengers-films, ruimte krijgen om zichzelf te ontwikkelen, of op z'n minst om beter dan voorheen te tonen wie ze nu eigenlijk zijn. Dat geldt bijvoorbeeld voor Idris Elba's Heimdall, die eindelijk meer te doen heeft dan serieus kijken in zijn wachthuisje bij de Bifrost, of voor Hulk, die twee jaar buiten beeld is geweest maar hier bijna als een nieuw persoon weer tevoorschijn komt, en natuurlijk voor Thor zelf, die na een kleine tragedie in de opbouw van de film een pad inslaat waar hij niet langer te maken heeft met zijn Asgardiaanse warrior-vrienden of een groepje random Aardse wetenschappers. (Natalie Portmans Jane is exit dankzij een 'wederzijds dumpen'.)

Het is eigenlijk het buiten beeld plaatsen van deze, tot nu toe, vaste bijfiguren in de eerdere films dat ertoe bijdraagt dat we nu een andere kant zien van Thor Odinson. Hij maakt zijn eigen reis, komt terecht op een wereld die qua toonzetting (en bevolking) dichter bij het multiplanetaire Guardians of the Galaxy ligt, dan bij de gewichtige 'nine realms' van de eerdere films, en beleeft daar een avontuur dat, strict genomen, niets te maken heeft met het éigenlijke verhaal, het apocalyptische Ragnarok uit de titel. Dat wordt namelijk veroorzaakt, zo lijkt het, door Hela, Godin van de Dood, gespeeld door Cate Blanchett die beter in vorm is dan de gemiddelde Marvelschurk. Zij wil heersen over Asgard en via Asgard over niet alleen de negen werelden, maar ook alles daarbuiten. Het is een verhaal dat in eerdere films veel zwaarder op de maag zou komen te liggen, maar hier vakkundig opzij wordt geschoven om onder andere Thors vriendschap met Hulk beter te belichten en te versterken. Het is vooral hier waarin Thor en Hulk meer worden dan alleen bijfiguren in een wereld vol superhelden; de dondergod en de driftkop worden meer dan voorheen neergezet als personen, waarmee het een stuk prettiger meeleven is.

Thor: Ragnarok: Hulk

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat de titel van de film een grote misleiding is; die Ragnarok wordt wel degelijk behandeld, maar als het zover is heeft Taika Waititi Thor al een avontuur laten beleven dat hem nieuwe bondgenoten heeft opgeleverd en waarin Chris Hemsworth heeft kunnen laten zien dat hij niet alleen een graag geziene gast is in de sportschool, maar ook prima overweg kan met een gezonde dosis comedy. En waar veel van de grappen in Marvelfilms soms geforceerd aanvoelen weet Thor: Ragnarok een verfrissende toon aan te slaan waarin humor en actie een mooi evenwicht vinden. En dat zonder te lijken op de twee Guardians-films van James Gunn; de hand van Waititi is duidelijk aanwezig in de toonzetting, niet in de laatste plaats omdat de regisseur, die meestal op komische wijze in zijn eigen films te zien is, ook hier een rol vertolkt.

Uiteindelijk is Thor: Ragnarok een avontuur dat minder zwaar aanvoelt dan zijn voorgangers, maar wel een verhaal vertelt dat een grotere impact heeft op Thor als persoon dan de eerdere films. De lichte toon en de enthousiaste actie die van de film een heerlijke blockbuster maken doen niets af aan het verlies dat sommige personen lijden en de implicaties op Thors wereld in eventuele vervolgfilms. Thor: Ragnarok is wel degelijk bloedserieus, maar maakt daar tenminste niet zo'n probleem van als z'n voorgangers.