Dishonored: Death of the Outsider

Een klein half jaar na het fantastische Dishonored 2 kwam de aankondiging van een standalone-uitbreiding als zeer welkom nieuws. In Death of the Outsider mag de speler in de huid kruipen van niemand minder dan Billie Lurk, de rechterhand van Daud die ingewijden al kennen sinds de eerste Dishonored, maar die in deel 2 vooral bekend was als Meagan Foster.

Death of the Outsider: de titel verraad eigenlijk al wat de bedoeling is in deze uitbreiding, die uit vijf uitgebreide story missions bestaat met daarbinnen verschillende side missions. De Outsider is het bovennatuurlijke, eloquente mannetje met de zwarte ogen dat al sinds het eerste deel af en toe de speler uit het niets komt bezoeken om tekst en uitleg te geven bij verschillende gebeurtenissen. Hij is daarnaast de verstrekker van 'the mark of the outsider', het brandmerk waar de protagonisten uit de Dishonored-serie hun speciale krachten uit halen. Enfin, hij moet dus dood. Of toch niet?

Net als hoofdrolspelers Corvo en Emily heeft ook Billie Lurk een leuk setje skills tot haar beschikking. Wat wel jammer is is dat er niets nieuws te unlocken valt: al vrij vroeg krijg je alle vaardigheden in je schoot geworpen die ook niet verder te upgraden zijn. Gelukkig zijn ze van meet af aan al wel behoorlijk krachtig, en zodra je eenmaal doorhebt hoe je de vier nieuwe hulpmiddelen tactisch kan inzetten wordt het rap eenvoudiger om voortgang te boeken. Billie heeft net als de andere personages haar eigen 'blink'-variant genaamd 'displace' waarmee ze zich razendsnel kan verplaatsen, wat in het geval van Billie in feite gewoon neerkomt op teleporten. Anders dan de equivalenten van Corvo en Emily kan Billie haar marker laten staan, om zodoende op een later moment naar de plaats van bestemming te teleporten. Daarnaast is het bereik van displace behoorlijk, vergelijkbaar met geupgrade versies van Corvo's blink en Emily's far reach.

Interessantere powers zijn foresight en semblance. Foresight stelt Billie in staat om in geestvorm ongezien de nabije omgeving te verkennen en vijanden of andere POI's te markeren terwijl haar fysieke vorm op dezelfde plek blijft staan. Dit maakt een boel situaties stukken makkelijker omdat je op je dooie gemakje eerst de nabijheid kunt uitkammen om vijanden, items en objectives in kaart te brengen voordat je de situatie in je eigen lichaam trotseert. Om de potentie van deze gave iets af te zwakken is het totaal aantal markeringen dat je kunt zetten beperkt tot vijf. Interessante bijkomstigheid is dat je tijdens foresight óók displace kunt gebruiken. Semblance zal de creatieve geesten onder ons waarschijnlijk wel aan het werk weten te zetten. Hiermee kun je als een soort Arya Stark het gezicht van van bijna iedere willekeurige NPC 'afnemen' waarna je hun complete gedaante aanneemt. Wanneer je beweegt in je nieuwe gedaante loopt je void energy langzaam leeg, maar er is meer dan genoeg tijd om voorbij lastige obstakels te kunnen komen of om gewoon lol te trappen. Verder heeft Billie geen pistool maar een soort dart-shooter waarmee dodelijke, niet-dodelijke en brandbare pijlen kunnen worden afgevuurd. Ook beschikt ze over de gave om met ratten te praten, die vaak op cryptische wijze zinvolle aanwijzingen kunnen geven over de missie.

De krachten die Billie bezit heb ik als dermate krachtig ervaren dat de game eigenlijk betrekkelijk eenvoudig werd. Wat daar aan bijdraagt is dat er qua leveldesign ook geen wereldschokkende nieuwe concepten worden geïntroduceerd, zoals dat bij een aantal missies in Dishonored 2 meer het geval was. Denk aan de Clockwork Mansion van Kirin Jindosh, die met schakelaars qua indeling volledig kon worden omgegooid, of de Aramis Stilton Manor waarin spelers met de zogenaamde timepiece fysiek konden schakelen tussen verschillende tijdsdimensies. In Death of the Outsider zijn opdrachten allemaal vrij rechttoe rechtaan, en juist daarom maken skills als foresight en semblance het allemaal relatief eenvoudig. Dat betekent echter niet dat er weinig stealth gameplay is om van te genieten, integendeel. Ook qua items zijn er een paar voortreffelijke extra'tjes bijgekomen zoals de hook mines. Deze proximity mines maken geen lawaai maar trekken na het plaatsen nietsvermoedende voorbijgangers met een rotgang naar zich toe zodat ongelukkige passanten vast komen te zitten of, op standje dodelijk, van ledermaten ontdaan worden. Hiermee valt voor de verknipte creatieveling ook weer genoeg te experimenteren: je kunt je vijanden als een soort Batman-vallen aan het plafond laten bungelen, of twee hook mines vlak naast elkaar plaatsen zodat voorbijgangers letterlijk uit elkaar getrokken worden. Gezellig!

Ondanks dat er enkele locaties uit Dishonored 2 'gerecycled' zijn scoort ook deze uitbreiding weer zeer hoog op het gebied van omgevingsdetails. Op het eerste gezicht lijken locaties vaak niet eens zoveel spannends te herbergen, maar als je beter kijkt dan is er in ieder hoekje wel iets interessants te vinden en (sub)missies kunnen weer op een scala uiteenlopende manieren aangepakt worden waarbij het maken van morele keuzes ook weer een grote rol speelt. Vooral oogstrelend qua omgeving zijn de missies waarin je een ondergrondse vechtclub moet infiltreren om Daud te bevrijden, of een maximaal beveiligde bank moet binnendringen om een reusachtige, bewegende kluis leeg te roven. Wat opvalt is dat de wereld en diens inwoners nog wat levendiger zijn dan voorgaande delen. Veel bewakers hebben echte opdrachten waar ze mee bezig zijn en regelmatig heb je de mogelijkheid om belangrijke NPC's te schaduwen om moeilijk te betreden locaties binnen te dringen, objecten te stelen of simpelweg personen af te luisteren. Zo had ik op een zeker moment een viercijferige toegangscode nodig om langs een checkpoint te komen. Deze zal ongetwijfeld ergens opgeschreven staan maar na even wachten diende er zich een bewaker aan die ook door de deur moest en de code niet had. Via een conversatie pik je dan op dat de betreffende NPC de code moet ophalen bij een hogere officier. Het is erg tof om te zien hoeveel vrijheid je in die zin hebt en hoe de omgeving reageert op jouw keuzes. Kan bijvoorbeeld best zijn dat je de betreffende officier al hebt omgelegd waarna de bewaker paniekerig zal gaan zoeken. Je kunt kiezen om de bewaker in leven te laten, of uit te schakelen voordat hij het checkpoint bereikt. Of via semblance zijn gedaante aan te nemen. Of gewoon alles en iedereen slopen. Alleen al het gevoel dat zo'n enorme verscheidenheid keuzes aan je voeten ligt maakt dat het heerlijk speelt, je voelt je oppermachtig: jij beslist over het lot van alles en iedereen.

Al sinds de eerste Dishonored is Billie een kleurrijk en mysterieus personage met een interessant achtergrondverhaal als linkerhand van Daud en één van de meest gevreesde huurmoordenaars van het keizerrijk. Het is daarom prima dat Arkane heeft gekozen om haar de hoofdrol te geven van deze uitbreiding. Toch vind ik Billie Lurk qua karakter minder interessant dan Corvo Attano of Emily Kaldwin. Die laatste twee hadden in Dishonored 2 een relatief neutrale persoonlijkheid die naar gelang je morele keuzes maakt een sterke hang kregen naar low of high chaos. Billie Lurk is van zichzelf al een vrij cynisch, zwartgallig figuur waardoor je (ik) eerder geneigd bent om het pad van hoge chaos te volgen. Verder is het veel cliché slachtoffergedrag wat ze tentoonspreidt: moeilijke jeugd, verbannen uit Dunwall, verstoten als verschoppeling om vervolgens voor galg en rat op te groeien. In de uitbreiding The Knife of Dunwall van de eerste Dishonored-game vond ik Lurk een stuk aangenamer in de omgang. Gelukkig maakt haar gameplay en de abilities die ze in huis heeft dat meer dan goed.