Blade Runner 2049

Ik ben géén fan van de film Blade Runner. Ik heb mezelf een aantal keer tot het kijken van deze veelgeprezen film aangezet en ben er 1 keer doorheen gekomen. Dit was de Director's Cut versie. De film heeft schitterende visuals en weet daarbij overtuigend een compleet andere wereld weg te zetten dan de kijker ooit heeft gezien. Aangevuld met de betoverende soundtrack van Vangelis kom je in een sfeer terecht die uniek te noemen is. Maar de film is saai. Geen duidelijk plot of een ontwikkeling voor de hoofdpersoon. Kort gezegd: gave elementen en ideeën maar dit wordt niet vertaald in een toffe film.

Nu, 35 jaar later, heeft meesterregisseur in wording Denis Villeneuve de monstertaak op zich genomen om een vervolg op de inmiddels klassieke film te maken. Een opdracht die gedoemd was te mislukken. Een sequel maken op zo'n geliefde film ... gewaagd. Maar Villeneuve heeft al eerder met Arrival laten zien zijn hand niet om te draaien voor een uitdaging. En na jaren ontwikkeling draait deze week dan toch eindelijk het langverwachte Blade Runner 2049.

Blade Runner 2049 raincoat

Dertig jaar na de eerste film komt replicant jager K (Ryan Gosling) tot de ontdekking van een diepbegraven geheim dat leidt tot grote onthullingen. K volgt het pad naar Decker (Harrison Ford) terwijl hij wordt opgejaagd door Luv (Sylvia Hoeks) in opdracht van replicant producent Niander Wallace (Jared Leto). Het is niet aan mij om hier meer over de plot te vertellen. Bovenstaand is uit de trailer te halen maar de film is een zoektocht die je als kijker zelf moet ondergaan.

Laten we daarom maar beginnen met de sterke kant van de film. Op deze manier worden films vanuit Hollywood bijna nooit meer gemaakt. Er wordt de tijd genomen om de kijker opnieuw kennis te laten maken met het universum en in het bijzonder K, die minimalistisch doch gepast wordt vormgegeven door Gosling. De film introduceert een aantal nieuwe elementen en de eerste plottwist wordt vrij vroeg in de film aangereikt, wat de start is van een puzzeltocht waarbij ieder stukje weer een beloning op zich is. Door de uitzonderlijk lange filmduur van 2 uur en 43 minuten kan de kijker de film tot zich nemen als een 'fine dining menu' waarbij de wijn bij iedere gang anders smaakt door de vele wendingen in de film.

Blade Runner 2049 hallway

Hierin zit ook het grootste kritiekpunt op de film: het is een lange zit. De film voelt ook aan als een film van 2 uur en 43 minuten. Minuten kruipen soms tergend langzaam voorbij. Voor sommige fans (zeker voor fans van het origineel) zal dit een genot zijn, voor het grootste deel zal het publiek hier toch moeite mee hebben. In deze tijd van Marvel-spektakelfilms is deze aanpak bijzonder ongewoon. De film heeft minutenlange momenten waarbij het geluidsysteem van de zaal in pauze kan. Als je gewend bent een zak chips te verorberen tijdens je filmbezoek zal dit je tijdens deze film niet lukken zonder je buren ontzettend te storen. Hoe je dit ervaart is een kwestie van smaak, maar de film heeft het tempo van een film uit de jaren '80. Dat draagt bij aan het gevoel dat de film trouw blijft aan het origineel, maar om echt te excelleren had Villeneuve het tempo hoger mogen leggen. 

Net als het origineel, weet 2049 een unieke sfeer op te roepen. Dit moet ook te danken zijn aan Roger Deakins, die voor deze film tekende voor de taak van cinematograaf. De visuals zijn verbluffend, zoals de wijdse landschappen in een verlaten Las Vegas of de uitvoering van een karakter dat enkel een hologram op bestelling is. De visuele kansen die dit oplevert leiden tot een effect in het midden van de film wat gewoon ontzettend tof is. Alle sets en omgevingen lijken bewust ook koud te zijn opgezet, wat leidt tot een steriel en afstandelijk gevoel. Visueel is deze film een lust voor het oog! Rip sommige shots maar snel voor je screensaver!

De plot van de film leidt tot voldoende verrassingen maar zoals eerder aangegeven kiest regisseur Villeneuve voor een traag tempo, wat in mijn ogen de kracht van de film onderuit haalt. Er zijn een hoop overbodige momenten in de film die eruit gehaald hadden kunnen worden, zonder dat de film een hap-slik-weg actiefilm zou worden. Het is bijzonder dat de studio een film met een dergelijk groot budget op deze manier heeft uitgebracht en ik kan dan ook niet wachten totdat duidelijk is wat publiek ervan vindt. In de zaal waarin ik keek hoorde ik echter een hoop geeuwgeluiden ...

Visueel spektakel, unieke sfeer, een traag tempo. Het grote publiek zal dit niet makkelijk verteren.