Dragon's Dogma: Dark Arisen
Het is een kleine tragedie dat Dragon's Dogma niet een groter succes is geworden. De open wereld fantasy actie-RPG kwam alweer vijf jaar geleden uit en deed het qua verkoopcijfers vrij aardig, maar niet goed genoeg om een sequel te garanderen. Doodzonde, want deze remaster toont weer eens dat Dragon's Dogma uniek is.
De nieuwe PS4- en Xbox One-versies van Dragon's Dogma: Dark Arisen zijn gebaseerd op de in 2016 uitgekomen pc-versie en bevatten natuurlijk de Dark Arisen uitbreiding. Ten opzichte van de 2012-versie is dit een hele grote verbetering. De resolutie is uiteraard verhoogd van 720p naar 1080p en de zwarte balken boven en onder het scherm zijn verwijderd. Verder zijn de texturen en effecten iets verbeterd. De nieuwe versie draait ook in tegenstelling tot het origineel op een hele stabiele 30fps. Het is alleen erg jammer dat het niet gewoon op 60fps zit zoals de pc-versie.
Al met al oogt Dragon's Dogma veel scherper dan een paar jaar geleden. Desondanks is de game tegelijk ook gedateerd. Toen hij oorspronkelijk uitkwam kon hij zich visueel al niet meten met games zoals Skyrim, maar vandaag de dag ogen de open velden van Gransys toch wel leeg en is de game iets te grijs en grauw. Als je de kleurrijke pracht en praal van The Witcher III gewend bent is Dragon's Dogma toch wel even wennen.
De game mag dan visueel verouderd zijn, qua gameplay staat hij nog steeds als een huis. Skyrim en The Witcher zijn natuurlijk wondermooie games, maar als je in een gevecht komt zijn ze helaas houterig en stroef. Dragon's Dogma doet dat veel beter. De regisseur van de game, Hideaki Itsuno, was eerder verantwoordelijk voor een paar Devil May Cry-games. Dat kun je heel goed merken in Dragon's Dogma, want de game speelt heerlijk. Je personage beweegt soepel, de controls zijn strak en de skills die je kunt gebruiken zijn geweldig.
Vechten tegen de monsters en magische beesten van deze game wordt nooit echt saai, een groots compliment voor een RPG die je meer dan 50 uur zoet houdt. Dit is ook te danken aan de verschillende klassen waaruit je kunt kiezen. De game moedigt je aan om meerdere klassen uit te proberen en ze zijn allemaal erg gevarieerd en leuk om te spelen. Of je nou Warrior of Sorcerer speelt, wat je allemaal kunt uitvoeren in deze game is een typisch voorbeeld van prettige Japanse gekkigheid.
Ik moet hierbij de boogschutter-klasse even apart benoemen, want ik heb nog nooit met een leukere boogschutter gespeeld in welke RPG of actie-game dan ook. Pijlen schieten in Dragon's Dogma voelt niet alleen snel en goed, je kunt bijvoorbeeld ook een skill vrijspelen die je tien pijlen tegelijk laat afvuren. Het is zalig om het gezicht van een draak vol te bekogelen met een haast letterlijke regen van pijlen. De Mystic Archer is ook bijzonder, met deze klasse kun je je pijlen alle kanten op laten stuiteren en daarmee vijanden in gesloten kamers helemaal afslachten.
Een aantal elementen die Dragon's Dogma uniek maken zijn ook niet door andere vergelijkbare games overgenomen, waardoor het nog steeds een vrij originele game is als je het voor het eerst speelt. Nacht in Dragon's Dogma is bijvoorbeeld ook echt nacht. De wereld wordt helemaal pikkedonker en je kunt alleen met je lantaarn een klein beetje om je heen zien. Vijanden zijn 's nachts brutaler en er komen natuurlijk ook sterkere en gemenere versies tevoorschijn. Hierdoor krijg je soms echt het gevoel dat je voor het donker thuis moet zijn.
Qua verhaal hoef je niet veel te verwachten. De wereld van Gransys is niet echt gedetailleerd en de lore is een beetje bizar. Het komt erop neer dat je een soort superheld, een Arisen, bent en je enige taak is om een machtige draak, waarvan voorspeld is dat het het einde van de wereld teweeg gaat brengen, te verslaan. Dat lijkt een vrij simpel verhaal, maar de game komt tegen het einde met allerlei gekke twists. Verder hebben de personages in de game weinig diepgang en is de voice-acting met overdreven 'Oud Engels' accenten uitgevoerd, iets dat bij mij tegenwoordig vooral komisch overkomt.
Een ander minpunt is het Pawn-syteem dat de game hanteert. Je party bestaat naast jezelf uit personages die andere spelers hebben gemaakt. Ze helpen je bij het vechten en geven advies, maar helaas is de kunstmatige intelligentie van deze pawns soms om te huilen zo slecht. Zeker in de end-game, als monsters erg gevaarlijk worden, zijn je pawns aan de lopende band aan het sterven. De simpele commando's die je kunt geven bieden weinig soelaas.
Ten slotte is er nog de Dark Arisen uitbreiding. Deze voegt een afgezonderd eiland toe aan het spel die alleen voor mensen is bedoeld die de game al hebben uitgespeeld. Bitterblack Isle is namelijk een bikkelhard labyrint dat de allersterkste monsters bevat. Deze dungeon doet eigenlijk vooral veel aan Dark Souls denken, omdat de ruimtes een stuk kleiner zijn en omdat het eiland volgepropt is met verraderlijke vallen. Wat mij betreft is Bitterblack Isle het hoogtepunt van Dragon's Dogma.
Conclusie:
Dragon's Dogma: Dark Arisen is in 2017 nog steeds een geweldige game. Het is jammer dat de nieuwe console ports niet net als de pc-versie 60fps ondersteunen, maar dit is alsnog een vele malen betere versie als je het vergelijkt met het origineel. De game is verder inmiddels visueel gedateerd en een aantal minpunten van destijds gelden nog steeds, maar er is nog altijd geen beter spelende open wereld RPG op de markt verschenen. In mijn stoutste dromen hoop ik nog steeds dat Dragon's Dogma 2 dat gaat zijn.
