CD: Jonny Lang - Signs

Jonny Lang is een naam die bij ons niet direct een belletje doet rinkelen. Toch heeft deze nog maar 36-jarige zanger/gitarist al een rijkelijke carrière achter de rug en een Grammy Award op zak. Zijn zesde studioalbum Signs zag vorige week het daglicht. Een mooi moment om eens kennis te maken met deze Amerikaanse muzikant.

Lang debuteerde al op zijn veertiende met zijn eigen blues rockband Kid Johnny Lang & The Big Bang (album Smokin’, 1995). Hij speelde toen nog maar twee jaar gitaar, en wordt derhalve als wonderkind aangeduid. Vanaf 1997 brengt hij zelf platen uit. Dat dit pas het zesde studioalbum is, in twintig jaar tijd, heeft alles te maken met de lange lijst van zijn sessiewerk. Dat begon allemaal met de Blues Brothers 2000. Daarna speelde hij mee op albums van o.a. Buddy Guy, Willie Nelson, Herbie Hancock en Santana. Verder, verzorgde hij voorprogramma’s voor o.a. The Rolling Stones, Aerosmith en Sting.

In 2000 ruilde Lang drank en drugs in voor Jezus. De fans hadden niet zo’n moeite met de gospelrock invloeden. Muzikaal zat het er bij vlagen toch wel in, net als de soul en funk van Motown. Zijn ouders luisterde immers naar van alles thuis. Fans van het eerste uur werden wel steeds kritischer omdat gaandeweg de laatste twee albums, rauwe blues meer en meer op de achtergrond raakte, en er iets te veel soul te horen was. Met Signs maakt Lang waarschijnlijk een hoop goed. Er staan maar twee songs op die met soul en funk zijn doorspekt; ‘What you’re made of’ en ‘Stronger Together’. En ik moet eerlijk zeggen, ze vallen inderdaad wat buiten de boot. Lang is toch op zijn best met wat meer rock en blues.

Het album opent sterk, met stampende Mississippi Delta blues en een vleug gospel. In eerste instantie akoestisch op de opener ‘Make It Move’ en daarna versterkt op ‘Snakes’. Vervolgens, komt er met ‘Last Man Standing’ een flinke portie rock voorbij. Het is haast Foo Fighters. Van zo’n kaliber is ook ‘Bitter End’, iets verder op de cd. ‘Into The Light’ is dan het voorbeeld van de juiste mix blues en soul oftewel een goed uitgebalanceerde song, terwijl ‘Signs’ prima old school blues a la Gary Moore is. Tegen het eind van het album komen we dan nog twee ballads tegen, waarvan ‘Bring Me Back Home’ gewone lijzige poppy blues is, en niet super bijzonder. ‘Wisdom’ is minder afgezaagd en heeft het Mississippi geluid van het begin van de cd. Zelf ben ik zeer gecharmeerd van het afsluitende ‘Singing Songs’. Het is een prachtig nummer, een waar volkslied, met drumroffels en strijkers en het geheel wordt mooi opgebouwd. Ook de wat lichte hese stem van Lang komt tot zijn recht in de met wat melancholie gezongen tekst.

Signs is een alleraardigst album met een rijkelijk arsenaal aan prettig klinkende songs. Jonny Lang bewijst ermee waarom zijn erelijst indrukwekkend is. Hij is gewoon een steengoede muzikant. Wellicht moet je alleen af en toe even door het evangelie heen prikken.