Sudden Strike 4

De langlopende WW2 real-time tactics franchise Sudden Strike is terug met een nieuw deel. Sudden Strike 4 blijft gameplaytechnisch op veel vlakken trouw aan zijn roots, terwijl het dankzij de Unity-engine een grafisch keurig verzorgd uiterlijk meebrengt. Maar is het interessant genoeg om de RTS/RTT-fan langere tijd te kunnen boeien?

Een opvallende eigenschap van Sudden Strike 4 is dat de game voor het eerst in de serie ook op een console (PlayStation 4) verschijnt. Dat is opmerkelijk omdat strategiegames niet echt gemeengoed zijn op consoles. Over de PS4-versie en of het prettig bestuurt met een controller kunnen we niets zeggen omdat we een pc-exemplaar ter review kregen aangeboden. De aansturing van je legers is met muis en toetsenbord in ieder geval dik in orde en er zijn veel traditionele RTS-elementen aanwezig waar je die mag verwachten. Een nieuwe feature is het aanpassen van de formatie tijdens het verplaatsen van je eenheden. Door de rechtermuisknop ingedrukt te houden en te schuiven kun je, afhankelijk van hoe ver je schuift, je eenheden bijvoorbeeld in lijn- of vierkantsformatie positioneren. Dat is een ideale manier om te voorkomen dat na het verplaatsen van een bataljon de kwetsbare eenheden op de frontlinie komen te staan.

In Sudden Strike 4 heb je weer keuze uit drie speelbare partijen: de geallieerden, de Duitsers en de sovjets. Voor iedere mogendheid is er een singleplayer campaign te spelen die bestaat uit 7 missies, zoals de slag om Koersk, Operatie Barbarossa of het Ardennenoffensief. 21 missies in totaal klinkt misschien niet als overweldigend veel, maar het zijn behoorlijk langdurige campagnes die ook zeker niet eenvoudig zijn. Missies bestaan bovendien altijd uit verschillende onderdelen, zoals eerst het verjagen van vijanden uit een specifiek gebied, het opzetten van een defensieve linie en het begeleiden van konvooien.

Er is in Sudden Strike 4 geen sprake van basissen, er kunnen handmatig geen nieuwe eenheden worden getraind of defensieve gebouwen neergezet worden en er is geen sprake van resources vergaren. Dit is wel een belangrijk detail voor mensen die voor het eerst kennismaken met deze reeks en misschien denken dat het vergelijkbaar is met de traditionelere RTS-games van weleer zoals Command & Conquer. Inherent aan dit concept is dat je enorm voorzichtig moet omspringen met de kostbare eenheden die je bezit, hoewel je af en toe wel van versterking wordt voorzien, nadat specifieke onderdelen van een missie zijn gehaald. Individuele eenheden beschikken over speciale vaardigheden en er kan gekozen worden uit drie verschillende doctrines (Infantry, Armor en Support) in de vorm van verschillende bevelhebbers, zoals George Patton of Bernard Montgomery. 

De veldslagen in Sudden Strike 4 komen in de praktijk vaak neer op twee verschillende benaderingen: een defensieve linie verdedigen of aanvallen via een flankerende manoueuvre. Zoals in de game zelf al wordt opgemerkt is een frontale aanval bijna nooit een handige tactiek, en moet je dus vaak van het logische pad afwijken om een alternatieve route te vinden of om een betere positie ten opzichte van een vijandelijk bataljon te bemachtigen. Dat betekent dat je veel onbekend terrein moet verkennen, wat weer het dilemma meebrengt wie je op verkenningsmissie stuurt. Je infanterie heeft het grootste bereik qua gezichtsveld en kan door dichtbebosde gebieden lopen waar tanks niet kunnen komen, maar hebben als nadeel dat ze erg kwetsbaar zijn. Het komt erop neer dat je moet combineren, en heel vaak moet herpositioneren. Daar komt bij dat tanks en andere voertuigen een beperkte hoeveelheid brandstof hebben en dus niet eeuwig kunnen blijven rondrijden. Wel is er logistieke ondersteuning in de vorm van service-voertuigen die bij kunnen tanken en, jawel, de munitie van je eenheden kunnen bijvullen wanneer deze opraakt. Dit zijn gewoon militaire vrachtwagens en zijn dus zeer kwetsbaar, een andere kopzorg waar je rekening mee moet houden.

Gezegd moet worden dat de gevechten er absoluut goed uitzien. De ontploffingen, de instortende gebouwen, de rokende voertuigen en het rondvliegende puin leveren een zeer fraai en levendig beeld op. De voldoening is dan ook groot wanneer je een succesvolle verdedigingslinie hebt ingegraven en de aanvallende partij de volle laag krijgt van je welkomstcomité, of zodra je een vijandelijk tankbataljon van achteren weet te verrassen en in no-time met ze afrekend dankzij hun blootgestelde achterkant. Wanneer je beschikt over artillerie zoals Nebelwerfers of Katjoesja's kun je ook proberen om de vijand na het in kaart brengen van grote afstand in de as te leggen. Het vergt vaak wel meerdere pogingen voordat je de ideale benadering hebt gevonden, waardoor je regelmatig aan het saven (en loaden) bent. Gelukkig kun je saven op ieder moment, en kun je dus in principe na iedere succesvolle beweging even opslaan. Een quick save-functie was hiervoor trouwens wel fijn geweest. De echte uitdaging zit, naast een easy en normal moeilijkheidsgraad, in de challenge-modus. Hierin kun je niet opslaan en geldt er een aanvullende voorwaarde in je nadeel, zoals het ontbreken van luchtsteun of een beperktere hoeveelheid munitie.

Het munitie- en brandstofbeheer heb ik trouwens ervaren als een leuke extra uitdaging die de missies interessanter maken. Ook kom je vaak verlaten voertuigen tegen die beschadigd zijn of zonder munitie zitten, die je dan kunt oplappen en bijvullen. Altijd leuk om als geallieerden een Tiger I van de Duitsers aan je leger toe te kunnen voegen. Een andere leuke feature is de mogelijkheid om zware artillerie te laten slepen door transportwagens, door bijvoorbeeld een FlaK 40 of een M1 artilleriekanon achter je vrachtwagens te knopen zodat je ze sneller kunt verplaatsen. Wat ook ontzettend handig is is de pauzeknop. Terwijl je de actie op het scherm gepauzeerd hebt kun je op je dooie gemak het strijdtoneel tot je nemen en kun je tijdens de pauze ook opdrachten uitdelen. Ideaal wanneer je bijvoorbeeld verrast wordt vanuit een flank of een hinderlaag in bent gelopen. Je kunt dan pauzeren en bijvoorbeeld de servicevoertuigen, je artillerie en je infanterievoertuigen naar veiligheid dirigeren terwijl je je zware pantservoertuigen laat draaien naar de richting van het gevaar. Vervolgens haal je de game van pauze af en worden al deze opdrachten in één keer uitgevoerd. Wat nog wel opvallend is is dat je niet geen mogelijkheid hebt om de camera volledig te draaien: je kunt alleen de weergave een kwartslag draaien door de delete-knop in te houden.

Dan wat zaken die minder positief zijn. Mijn grootste frustratie in Sudden Strike 4 is hoe de Line of Sight geregeld is, van vijanden ten opzichte van de eigen eenheden. De Line of Sight, voor de duidelijkheid, is de straal waarin jouw eenheden om zich heen kunnen zien. Deze is bij de vijanden standaard groter dan die van de speler. Dit houdt in dat je tijdens het spelen heel erg vaak bestookt wordt vanuit de 'fog of war', maar niets terug kunt doen omdat je de locatie waar de vijand staat niet zichtbaar hebt. Je zal dan al mortierbomkoppend op de bron af moeten rijden of lopen, en zodra je dan compleet gehavend de vijandelijke positie zichtbaar maakt (wat pas gebeurt als je er zo'n beetje tegenaan staat) kun je pas terugschieten. Ik heb dit bij vlagen ervaren als een zeer frustrerend mechanisme. Uiteindelijk leer je er wel een mouw aan te passen, bijvoorbeeld door heel voorzichtig met je infanterie stukje bij beetje de omgeving te verkennen, want zodra je met een paar voetsoldaten de locatie van een vijandelijke tank weet vast te stellen, dan kunnen jouw tanks wel degelijk van grote afstand vuren. Zodoende ben je vaak met je infanterie als een soort kanonnenvoer vijanden richting jouw tanks aan het lokken. In eerdere Sudden Strike-games beschikte je over een verrekijkerfunctie, waarmee jouw officieren (die zijn ook aanwezig in deel 4) heel mooi handmatig een specifieke locatie in de omgeving konden verkennen. Onder de generaals van de infanterie-doctrine in Sudden Strike 4 is uiteindelijk wel een skill vrij te spelen genaamd 'binoculars' maar dit is een passieve skill en is dus lang niet altijd beschikbaar. Een klein lapmiddel is de optie om luchtaanvallen en verkenningsvliegtuigen in te zetten, die een grote omtrek van 'donker' terrein zichtbaar maken. Het is alleen eerder uitzondering dan regel dat je hier gebruik van kunt maken.

Ook is de pathing en de responsiviteit van eenheden is niet om over naar huis te schrijven. Soms reageren eenheden gewoon helemaal niet op een commando, of stoppen halverwege hun opdracht, waardoor je regelmatig twee of drie keer moet klikken voordat je doel wordt bereikt. Pathing of pathfinding betreft de routes die eenheden nemen bij het verplaatsen, wat veelvuldig frustrerende taferelen oplevert wanneer je meerdere eenheden een bepaalde kant op wilt hebben omdat ze tegen elkaar aan 'botsen' en vervolgens een beetje dom rondjes blijven draaien om het uiteindelijk maar gewoon op te geven. Dat laatste is geen schande, het is een probleem waar bijna alle RTS-games last van hebben, inclusief het opvallend overeenkomstige Company of Heroes. Gelukkig zijn er in Sudden Strike 4 wel een aantal erg handige commando's te geven om hier wat beter mee om te kunnen gaan, zoals handmatig achteruit rijden, het gezamenlijk roteren van de richting van eenheden en de eerdergenoemde formatiebepaling. Als je de hotkeys van die commando's je een beetje eigen maakt word je wel steeds handiger in het manoeuvreren van je leger, al houdt het vaak in dat je alsnog veel met individuele eenheden in de weer bent tijdens het verplaatsen van grote groepen.

Ook de narrative is wat magertjes. We weten allemaal wel ongeveer wat er in de Tweede Wereldoorlog is gebeurd dus we hoeven geen uitgebreide vertelling van de achtergrond te hebben, maar het mocht wel iets avontuurlijker gebracht worden allemaal. Vooraf aan een missie krijg je een samenvatting van één alinea'tje over wat er in werkelijkheid plaatsvond tijdens het betreffende offensief. Vervolgens leest een rauwe stem wat opdrachten op, "Hold the first defensive line! Hold the second defensive line! Fall back and wait for reinforcements!" en that's it. Die norse oudemannenstem doet overigens de narrative voor alle partijen en ook nog eens met een zwaar Amerikaans accent, wat nogal misplaatst aanvoelt wanneer met die stem een doelstelling van Nazi-Duitsland wordt geuit. Ook de drie generaals met hun eigen doctrines de je per partij kunt kiezen zijn niet onderscheidend genoeg om het verschil tijdens het spelen echt te merken. Het is sowieso vrij simpeltjes uitgewerkt: veel onderliggende skills die een specifieke generaal onder zich heeft, komen doodleuk terug bij andere generaals. Verder is het totale aantal skills met elf ook wat zuinig en zijn ze ook niet allemaal even interessant. Sommigen ervan zou ik eigenlijk gewoon als standaardonderdeel van de uitrusting verwachten, zoals het gooien van handgranaten.

Waar de drie verschillende campaigns ondanks de tekortkomingen toch zorgen voor flink wat uren aan vermakelijke gameplay, is de skirmish echt een lachertje. Skirmish is bij uitstek een gamemodus om RTS-spellen van een bijna oneindig grote herspeelbaarheid te voorzien. Hier maakt Sudden Strike 4 totaal geen gebruik van. In de skirmish (en daarmee de multiplayer) zijn er slechts vier maps beschikbaar en is er maar één gamemodus: "Capture all field HQ's". Dit zorgt vooral voor veel repetitieve potjes waarin strijdende partijen zo snel mogelijk een eerste en eventueel tweede HQ in beslag nemen, zich beide naar het midden bewegen waar een knokpartij plaatsvindt, waarna nog twee extra tanks als versterking kunnen worden opgeroepen. Degene die net wat beter gepositioneerd stond of vaker raak schoot, wint. De maps zien er mooi uit maar zijn ook allemaal symmetrisch, wat het repetitieve aspect in de hand werkt. Je kunt nog wel kiezen op welke van de acht startpunten je wil beginnen (max. 4v4), maar verder zijn er nul komma nul parameters of opties te kiezen. Na een stuk of 10 potjes had ik het eigenlijk wel gezien met zowel de skirmish als de multiplayer.

Conclusie
Ondanks alle mankementen is Sudden Strike 4 nog steeds leuk om te spelen. De singleplayer campaign is hierbij koning, met interessante, uitgebreide missies waar je na enige gewenning lang zoet mee bent en die je op verschillende manieren kunt aanpakken, al hangen die verschillen vooral af van de tactiek die de speler kiest en weinig van de gekozen doctrine. Gameplaytechnisch is er genoeg aan te merken, met persoonlijk dieptepunt de manier waarop Line of Sight is geregeld. Toch zullen de meeste spelers uiteindelijk wel hun draai kunnen vinden. Skirmish en multiplayer zijn te uitgekleed om voor mij de game een noemenswaardig langere levensduur te geven en ook de verhaalvertelling had wel iets boeiender gemogen. In de aanloop naar release hoopte ik stiekem dat SS4 bij mij de RTS-leegte sinds Company of Heroes zou kunnen invullen, maar dat is, ondanks veel overeenkomsten, niet echt gelukt.

Pluspunten
Minpunten
  • Mooi uiterlijk
  • Leuke singleplayer campaigns
  • Goede besturing/commando's/features
  • Line of Sight
  • Pathfinding
  • Skirmish/multiplayer
  • Narrative
Gespeeld op pc (Windows). Ook beschikbaar op PlayStation 4, Mac OS X en Linux.