Yonder: The Cloud Catcher Chronicles

Yonder: The Cloud Catcher Chronicles klinkt ambitieus op papier: een spectaculair groot continent met acht werelden, vele activiteiten om te ondernemen zoals houthakken, vissen en een boederij beheren en daar tussendoor ook nog eens even een eiland weer op gang helpen. Genoeg om te doen dus, maar is het ook een beetje leuk?

Yonder: The Cloud Catcher Chronicles speelt zich af op het mysterieuze eiland Gemea, dat alleen te vinden is met een speciaal soort kompas dat alleen jij bij je draagt. Nadat je een aantal jaren geleden Gemea achter je hebt gelaten om de wereld rond te reizen, word je teruggeroepen door een familielid. In je afwezigheid zucht Gemea namelijk onder een mysterieuze miasma-achtige subtantie die de Murk heet, en het hele eiland beheerst. Nadat je in een heftige storm schipbreuk lijdt en aanspoelt op het eiland, begint je taak om het eiland weer in zijn voormalige glorie te herstellen.

Om te beginnen met het meest overduidelijke: qua grafisch design mag Yonder er zeker wezen. Ik heb een zwakte voor kleurrijke en cartoon-y games en hoewel ik Unity graag afschrijf als een engine voor asset flippers, is duidelijk te zien dat er veel liefde en tijd is gestoken in het ontwerpen van de omgevingen. De game druipt van de schattigheid, met als goed voorbeeld de verschillende dieren zoals groffles (een soortement jak) die met vrolijke kraaloogjes staren wanneer je voorbij komt lopen, of de katten die door de hele wereld verspreid zijn en dienen als verzamelobjecten. Het is duidelijk dat Yonder geïnspireerd is door games zoals The Wind Waker, en het blijft een genot om door de prachtige wereld te lopen. Zelfs de bloom-effecten (iets wat ik normaal gespoken zo snel mogelijk uitzet) vullen de game mooi aan.

Tijdens het verhaal van Yonder word je langzaamaan bekend met concepten zoals vissen, houthakken, sprites en de murk. Het dient eigenlijk meer als een (overigens prima) tutorial dan een hoofdverhaal, want naast de introducties is het verhaal erg flets. De quests die er daarna volgen zijn in negen van de tien gevallen "breng X aantal grondstoffen naar Y persoon"-quests, wat na verloop van tijd nogal saai wordt. Het is daarom ergens ook een zegen dat het hoofdverhaal van Yonder ook zo kort is.

Gelukkig is er verder nog genoeg te doen op Gemea. Er zijn veel side-quests om te doen waarbij je shrines en bruggen kan repareren, je krijgt een boerderij waar je dieren kan fokken, je kan vissen en houthakken, allerlei objecten verzamelen die door Gemea verspreid liggen of gewoon ruilen met de eilandbewoners van Gemea om je fortuin te vergaren.

Het probleem is dat ondanks dat er veel  te doen is in Yonder, de ontwikkelaars het niet genoeg diepgang hebben gegeven. Een boerderij beheren à la Stardew Valley is natuurlijk leuk, maar dan moet het ook wel iets meer interactie bevatten dan alleen af en toe kijken wat voor producten er in de kist liggen en de poep opruimen. Als ambachtsman je eigen producten maken om Gemea in zijn oude glorie te herstellen is leuk, maar wat is het nut van een uitgebreid crafting-systeem als je alle producten bij de handelaren kan kopen? Hoe de vele activiteiten van Yonder op mij overkwamen is dat er op het eerste gezicht best veel is om te doen, maar dat er voor vrijwel elke activiteit een easy way out is - waardoor het gevoel van beloning in een keer weg is. Blijft feitelijk alleen over dat je objecten kan verzamelen of activeren zoals de katten en sterrenbeelden en als je dat leuk vindt is dat natuurlijk prima, maar ik heb persoonlijk niet zoveel met een hele wereld afzoeken naar verdomd kleine objecten die makkelijk te missen zijn.

Het probleem van oppervlakkigheid komt bovendien vaker terug in Yonder bij kleinere dingen. Er zijn niet ontzettend veel personages in Yonder, maar ze dienden voor mij meer als punten om quests in te leveren dan echt interessante personages. Zodra ik net een gesprek had gehad met een NPC, liep ik al weer weg zonder te onthouden wat deze precies gezegd had, of überhaupt wat de naam van hem of haar was. Je ziet het ook bij de huizen: ondanks dat er voldoende dorpjes zijn in Yonder is geen enkel huis te betreden. Ook de eerder genoemde dieren, hoewel schattig, werken eigenlijk heel simpel: je loopt naar ze toe, voert ze wat ze lekker vinden en ze lopen mak als een lammetje mee terug naar je boerderij. Het is gewoon jammer dat de NPCs geen unieke trekjes hebben gekregen, of dat je niet kunt zien hoe ze wonen, of dat de dieren complexer gedrag hadden vertoond, want dat had de wereld waarschijnlijk veel levendiger gemaakt.

Anders dan de meeste avonturengames bevat Yonder geen vijanden en dus ook geen combat. Dat is oké, maar het ziet er naar uit dat de wereld van Yonder wél zo gemaakt was dat het combat zou kunnen bevatten. De wereld zelf mag dan ontzettend mooi zijn, zonder combat wordt het snel ook een heel lege speelwereld. Je komt af en toe een Groffle tegen of een ander beest en soms een gebied met Murk die je kan verwijderen, maar voor het grootste gedeelte van Yonder kijk je hoe je poppetje van A naar B rent op een niet-interactieve manier. Yonder zou er van hebben geprofiteerd als de wereld wat kleiner was geweest, of als de ontwikkelaars van Prideful Sloth hadden besloten alsnog combat in de game te stoppen. Wat zeker ook niet meehelpt is dat Yonder slechts een beperkte vorm van fast travel kent, en dat deze bestaat uit vaste punten die je maar naar één plek kunnen teleporteren - om echt op de plek van bestemming te komen zul je dus voornamelijk de benenwagen moeten gebruiken.

Dan is er nog het bereiken van de bestemming zelf. Je loopt al veel van A naar B, maar de waypoints die je kan neerzetten met je kompas geven alleen een weg in een rechte lijn aan - dwars door bergen, ravijnen en Murk waar je vaak eerst je weg omheen moet vinden voordat je bij je doel kan komen. Het helpt ook niet echt dat de kaart alleen maar reliëf aangeeft, en geen bergpassen of wegen waardoor het nog wel eens verdomd moeilijk kan zijn om van de ene naar de andere kant van een gebergte te komen. Daarnaast staat de map je alleen toe dat je waypoints kan plaatsen naar quests - dingen zoals murk, je boederij, en dorpen zul je nog altijd zonder navigatie moeten vinden.

Op het eerste gezicht lijkt Yonder: The Cloud Catcher Chronicles veelbelovend - het ziet er fantastisch uit en er is veel te doen, en in de eerste paar uur heb ik ook met veel plezier door de gigantische wereld gelopen. Echter, na een aantal uren spelen gaat de game onderuit doordat alle features die Yonder: The Cloud Catcher Chronicles aantrekkelijk zouden moeten maken eigenlijk best oppervlakkig zijn. Daarnaast ben je niet eens voornamelijk bezig met de activiteiten: zeker wanneer je bezig bent met een (side)quest bestaat 90 procent van de hele quest uit het lopen naar het doel en terug, in een wereld die ondanks dat hij kleurrijk is totaal niet levendig overkomt. Zonde, want Yonder: The Cloud Catcher Chronicles is wel een game die de leuke elementen pakt van games zoals The Legend of Zelda, Animal Crossing en Stardew Valley. Het is dan alleen jammer dat Prideful Sloth niet precies weet wat ze er uiteindelijk mee moeten doen om Yonder tot een succes te maken.