CD: Man With A Mission - Dead End In Tokyo (European Edition)
Japan is nou niet bepaald hofleverancier van internationale top acts. Dat wil niet zeggen dat er geen levendige muziekindustrie is. Een band die er de laatste jaren mateloos populair is, is Man With A Mission. Met een Europese uitgave van de nieuwe cd Dead End In Tokyo is het de bedoeling hier ook voet aan de grond te krijgen.
Vooropgesteld, is het is mij onduidelijk waarom je een band Man With A Mission noemt, terwijl je in kostuums met wolvenkoppen gaat rondlopen. Het verhaal gaat dat deze band een door Jimi Hendrix ultiem gecreëerde levensvorm is. Hendrix, die door de band wordt omschreven als de professor van de gitaar en meesterbioloog van de wolven, moet dus superzaad hebben gehad. Na hun creatie zaten de vijf wolven met namen als Tokyo Tanaka, Kamikaze Boy en DJ Santa Monica jarenlang ingevroren op Antarctica. Kennelijk zijn ze door de klimaatsverandering bevrijd en brengt de band sinds 2010 hun muziek uit. Dead End In Tokyo is het vijfde officiële studioalbum van de wolvenbende die het predicaat crossover/indie rockband heeft.
Studioalbum is eigenlijk een te grote benaming. De cd telt eigenlijk maar zes echte nieuwe nummers en die zijn aangevuld met drie live nummers opgenomen tijdens de laatste World’s On Fire tour. Dan zit je al met al nog maar op een schamele veertig minuten. De vraag is of het genoeg is om ons aan deze kant van de wereld te overtuigen. Daarbij komt ook dat het grootste gedeelte van de tijd gevuld is met te veel herkenbaarheid. Bij de titeltrack heeft dat een reden. Het nummer heeft veel weg van Fall Out Boy omdat diens frontman Patrick Stump aan het nummer meeschreef en –produceerde. Het nummer is tevens titelsong van de film Shinjuku Swan II. Hiermee is meteen de populariteit in eigen land aangegeven. Wat dat betreft werden andere nummers van de band al eerder gebruikt in de Japanse release van Mad Max: Fury Road, diverse anime en videogames.
Het nummer ‘Dead End In Tokyo’ klinkt overigens best lekker, wat ook voor het swingende ‘Hey Now’ geldt. Hier liggen de invloeden van bands als Linkin Park en The Killers er alleen weer te dik bovenop. Verder, is de aanstekelijke pop punk van ‘Raise Your Flag strak gespeeld, maar is de melodie veel te herkenbaar. Of, laat ik het zo zeggen, het heeft een erg hoog Bad Religion/Pennywise gehalte. Het nummer is wel wat opgeleukt met synthesizers en deels Japanse teksten. Ook ‘Seven Deadly Sins’ kent wat teksten in de eigen taal, maar kan niet verbloemen dat het eigenlijk een nummer van Imagine Dragons had kunnen zijn. Datzelfde kan gezegd worden over ‘Brave It Out’. Daarnaast, is ‘Seven Deadly Sins’ helemaal geen nieuw nummer, want het is de titelsong van de gelijknamige anime uit 2015.
‘Dogs Days’ is het sterkste nummer van de cd. Het bevat goede drum and bass, maar ook een refrein met harde gitaren. Het is feitelijk het enige nieuwe nummer wat je als een eigen brouwsel van invloeden kan zien. En toegegeven, dat geldt ook veel meer voor de drie livetracks uit het oude repertoire. Ook deze songs bevatten duidelijke inspiratiebronnen, maar hebben iets van een eigen bijt. Het Linkin Park-achtige ‘Survivor’ heeft tenminste een behoorlijke pit en wat meer agressie. Iets wat de nieuwe studiotracks toch wel ontbreekt. Voor het punknummer ‘Give It Away’ geldt hetzelfde. Het is iets eigenzinniger, en ook veel beter dan het nieuwe ‘Raise Your Flag’. Ook de ambient-invloeden gebruikt in ‘The World’s On Fire’, de titeltrack van de vorige cd (2016), duiden op meer creativiteit. Op de keper beschouwd, dat was nog niet eens zo’n slecht album. En ook wanneer ik diens voorganger Tales Of Purefly (2014) nog eens beluister en bijvoorbeeld de track ‘Evils Fall’, dan blijkt zeker dat de band meer in haar mars heeft.
Met Dead End In Tokyo heeft Man With A Mission een ietwat teleurstellend album afgeleverd. Met slechts vijf echte nieuwe songs, een re-release en drie live nummers is het lastig dit als een volwaardig nieuw album te zien. Muzikaal lijkt de band te proberen hier een breder publiek aan te spreken door iets meer mainstream te klinken. Daarbij is dan weer het probleem dat dit iets te veel is geworden.
