Splatoon 2

Splatoon is Nintendo's belangrijkste nieuwe IP in vele jaren. Het is een originele twist op shooters die het erg goed deed in het Westen en een waar fenomeen werd in Japan. Splatoon 2 is waarschijnlijk ook gemaakt om in dat land de Switch een enorme boost te geven. De vraag is alleen of deze sequel genoeg nieuwe dingen doet.

Om met de deur in huis te vallen: Splatoon 2 is een regelrechte sequel. Het biedt in essentie meer van hetzelfde, maar dan op een iets hoger niveau. De singleplayer is iets langer en inventiever, de multiplayer begint met meer en betere maps, de wapens zijn beter gebalanceerd en er is een 'horde'-modus toegevoegd. Je kunt het gerust een uitgebreide en verbeterde versie van het origineel noemen.

Meer van hetzelfde in sequels is doodnormaal, maar eigenlijk vrij ongewoon voor Nintendo. De sequels die zij produceren zitten meestal propvol nieuwe gameplayelementen. Het is dan ook een beetje ironisch dat een game als Splatoon die zichzelf promoot als hip en 'fresh' zo'n 'gewone' sequel krijgt. Persoonlijk vind ik het concept nog steeds zo leuk dat het recyclen alleen een minpuntje is. Ik vermoed ook dat het voor veel mensen nieuw gaat zijn omdat de Switch veel populairder gaat worden dan de Wii U.

Net als het origineel is dit grofweg een third-person shooter. In Splatoon verspreid je met verschillende wapens dikke en kleurrijke inkt over de grond, bepaalde muren en uiteraard ook over vijanden. Een van de leukste aspecten hierbij is dat je in inktvis-vorm heel snel door je eigen inkt kunt zwemmen. Je schiet, kleurt en zwemt je dus door levels heen. Vijandelijk inkt is van een andere kleur en voelt juist modderig aan.

Het is altijd handig om met de singleplayer te beginnen. Marie, een van de beroemde Squid Sisters uit de eerste game, heeft je hulp nodig om Callie (haar zus) te vinden. Daarnaast is de 'Great Zapfish', een vis die stroom verleent aan Inkopolism, gestolen. Vermoedelijk zitten de kwaadaardige Octarians achter beide incidenten. Een goede smoes dus om je door vijf werelden en meer dan twintig levels te worstelen.

De levels in Splatoon 2 zijn dus op vijf verschillende hubs geplaatst. Je speelt een level vrij door de bijbehorende rioolput in de hub te vinden. Meestal moet je door een paar obstakels om bij levels te komen en in de hubs zitten ook een aantal geheimen verstopt, hierdoor zijn de hubs op zichzelf ook leuk om te verkennen. De levels in Splatoon 2 zijn vrij lineaire hindernissenbanen die je dwingen om creatief om te gaan met de blubberige inkt die je kunt schieten. Je moet onder andere langs bewegende platformen, op inkt-railings grinden en verf-stofzuigers ontwijken. Als je alle levels binnen een hub hebt uitgespeeld speel je de baas van die wereld vrij. Net als in het origineel zijn deze gevechten echt een hoogtepunt. De bazen zijn krankzinnig en superleuk om tegen te vechten.

De campaign is over het algemeen beter en kent meer variatie dan die van het origineel, maar het zit qua hoeveelheid ideeën en creativiteit nog lang niet op het niveau van een 3D Mario-game bijvoorbeeld. Het is zeker de moeite waard om te spelen, maar de levels zijn nog steeds een beetje gewoontjes en qua leveldesign zijn er niet veel hoogtepunten. Het is ook naar mijn smaak allemaal iets te makkelijk qua moeilijkheidsgraad. De campaign duurt zo'n zes uurtjes en het leert je ook met alle wapens te spelen, waardoor het ook goed dient als een uitgebreide tutorial voor de multiplayer.

De multiplayer blijft uiteraard de hoofdattractie van Splatoon 2. Om te beginnen speel je Turf War. Dit is een simpele modus waar twee teams met ieder vier spelers een map zoveel mogelijk moeten inkleuren. Het team dat na drie minuten de meeste oppervlakte heeft ingekleurd wint. Turf War blijft een leuke modus die de nadruk niet op kills legt, maar op zoveel mogelijk verf verspreiden. Na enige tijd voelt het wel door de korte speelduur een beetje oppervlakkig.

Wanneer je level 10 hebt bereikt speel je Ranked Battles vrij en daarmee ook drie andere meer strategische modi. Over het algemeen voelt Splatoon 2 een stuk meer 'af'. Het origineel werd gelanceerd met weinig content, maar in de sequel heb je een stuk meer maps en wapens. Ik heb al tig uren in de multiplayer geïnvesteerd en ik zie mezelf de komende maanden de game nog uitgebreid spelen. Het feit dat ook deze game een hele reeks aan gratis DLC bevat helpt natuurlijk daarbij.

Salmon Run, een nieuwe 'horde'-modus, gaat de game ook meer levensduur geven. In deze modus moet je samen met vrienden of randoms drie waves vijanden overleven. Splatoon 2 geeft het natuurlijk een eigen twist. Om naar de volgende wave te kunnen moet je eerst binnen een tijdslimiet aan ei-quotum voldoen. Eieren worden alleen door baas-monsters gedropt. Je pakt vervolgens een van de eieren en neemt het mee terug naar je basis. Door te winnen kun je meerdere ranks omhoog gaan in Salmon Run. Het ei-quotum en de intensiteit van de waves wordt daarmee telkens hoger. Het wordt uiteindelijk echt een gekkenhuis, op een goede manier.

Het enige grote minpunt aan de multiplayer zijn de algemene beperkingen in online-functies van de Switch en Splatoon 2 zelf. De game maakt het je heel lastig om samen met vrienden te spelen. Je kunt geen teams maken en vervolgens een lobby ingaan. De app voor de telefoon is dramatisch slecht en voor voice chat kun je veel beter iets als Skype of Discord gebruiken. In lobbies zelf kun je niets doen behalve wachten. Je gear checken of verwisselen is niet mogelijk. Het voelt allemaal vrij beperkt en niet conform wat we tegenwoordig van een goede online-game mogen verwachten. Nintendo heeft wat dit betreft nog ongelofelijk veel werk aan de winkel.

Ten slotte moet de fantastische stijl van Splatoon 2 echt benoemd worden. De klodderige en kleurrijke inkt, de bizzare pop-muziek, de winkels vol modieuze kleren en de unieke wapens creëren samen een eigen look die door geen enkele andere nagedaan kan worden. Daarmee heeft Splatoon 2 een overvloed aan charme, al kun je als kanttekening noteren dat we het natuurlijk al grotendeels in de eerste Splatoon hebben gezien.

Conclusie:
Splatoon 2 mag dan een regelrechte sequel zijn, het is nog steeds een verdomd goede game. Een betere singleplayer en Salmon Run als geweldige toevoeging dragen daar veel aan bij. Natuurlijk had ik liever iets meer originele elementen willen zien, maar dat lijkt niet mijn lol in de game veel te beperken. Het enige wat mijn lol echt heeft beperkt zijn de frustrerende online-opties die Nintendo en de Switch aanbieden. Goed, de Switch heeft er in ieder geval weer een ijzersterke game bij.

Pluspunten
Minpunten
  • Alles is verbeterd
  • De stijl van Splatoon blijft geweldig
  • Salmon Run (horde-modus)
  • Online-opties en Nintendo-app zijn te beperkt
  • Had iets meer originele elementen kunnen krijgen.
Exclusief voor Nintendo Switch.