Baywatch

De komisch bedoelde filmversie van tv-klassieker Baywatch is niet zo grappig als het moet zijn en vertelt ook al niet echt een boeiend verhaal. Je zou bijna denken dat het alleen om de plaatjes gaat.

Die eerste drumslagen, de tonen van de piano, de schittering van de zon op de golven. Wie jong was in de jaren 90 herinnert zich nog hoe I'm Always Here van Jimi Jamison betekende dat Baywatch begon. Voor veel tieners waren de beelden interessanter dan de verhalen, al hielp de soapy avontuurlijke toon wel om de interesse vast te houden. De serie was één van de meest succesvolle van het moment (en zeker de meestgekeken serie, mid-jaren 90) en het is eigenlijk verbazend dat het tot 2017 heeft moeten duren voordat er een bioscoopversie van kwam.

Natuurlijk, Baywatch kende spinoffs (zoals de misdaad/sciencefictionserie Baywatch Nights) en er werden wel degelijk filmversies gemaakt, maar deze werden direct op video uitgebracht. Pas in dit decennium kwam een bioscoopversie van de serie op gang, en al in een vroeg stadium was duidelijk dat de verfilming een komische insteek zou krijgen. Gelukkig maar, want een doodserieuze filmversie van Baywatch zou mogelijk een nog oninteressanter resultaat hebben dan wat regisseur Seth Gordon (Horrible Bosses, Pixels) nu heeft opgeleverd.

Baywatch: Dwayne Johnson en Zac Efron

Niet dat Baywatch echt slecht is, maar het is ook niet zo goed als het zou moeten zijn. De opzet is simpel: bij de reddingsbrigade van Emerald Bay, Florida, is Mitch Buchannon (Dwayne Johnson) de luitenant en allemansvriend. Begaan als hij is met de lokale gemeenschap redt hij niet alleen drenkelingen, maar bemoeit zich soms ook een beetje met politiezaken. Hij heeft een trouw team om zich heen, maar daar is wel af en toe uitbreiding voor nodig, en dus houdt Baywatch, zoals de reddingsbrigade heet, jaarlijks tryouts.

Alsof het niet al belachelijk genoeg is dat een professionele reddingsorganisatie nieuwe werknemers werft in een massale afvalrace op het strand waar de lokale bevolking toeschouwer is, wordt hier ook nog Matt Brody (Zac Efron) in de mix gegooid. Deze professioneel topzwemmer is voor een taakstraf bij Buchannon gedumpt en hoewel deze Brody wel aan de tryouts onderwerpt - waar hij faalt - is er geen twijfel over of hij zich bij het team zal voegen. Hij wordt vergezeld door nog twee nieuwelingen; de overenthousiaste, maar uiterst ongeschikte Ronnie en de enige normale kandidaat, Summer.

Dit alles leest wellicht als de beschrijving van een pilot voor een tv-serie: introduceer een mix van personages om de cast mee te vullen en ga daar vervolgens verhalen bij vertellen. De opzet in Baywatch is echter bij lange na niet zo fatsoenlijk doorontwikkeld als de gemiddelde tv-serie in 2017: Brody's taakstraf of het toelaten van de onfitte Ronnie in de groep slaan compleet nergens op en waar een pilot een geloofwaardig verslag zou geven van hoe een groep personages zich vormt tot een cast waar je meerdere seizoenen naar wil kijken, is het bij Baywatch weinig meer dan het invullen van de rollen op basis van de cast uit de tv-serie.

Maar Baywatch is een komedie. Eentje die bovendien is ontwikkeld rond de tijd dat een andere tv-serie-wordt-filmreeks succesvol was: 21 Jump Street. En die film nam het bronmateriaal, plus het concept van de tv-verfilming, leuk op de hak met een goede cast en een grappig scenario. Goed voorbeeld doet goed volgen? Nee. Baywatch is bij lange na niet zo leuk als de Jump Street-films en daarmee ook geen waardige filmversie van de inmiddels klassieke tv-serie. Wanneer de groep een lokale drugsbaas probeert te ontmaskeren en iemand opmerkt dat wat ze nu aan het doen zijn meer iets is voor een slechte tv-serie, is dat zowel een steek naar het bronmateriaal als een pijnlijke realisatie dat deze film grappiger wil zijn dan het is.

Baywatch: Alexandra Daddario en Zac Efron 

Dat wil niet zeggen dat er niets te lachen valt, maar de humor is te zwak om de overseksualisering van sommige personages te verantwoorden en de karakterisering van de personages te tweedimensionaal om hier een beetje waarde aan toe te voegen. Een flinke lachbui is zeker mogelijk, maar alleen weggelegd voor wie de eenvoudige humor toevallig op dat moment wel even kan hebben, en dat is niet voldoende om een film overeind te houden.

En daarmee, hoezeer er ook links en rechts een glimlach opgewekt wordt, is Baywatch een teleurstelling. De promotiecampagne probeerde de film weg te zetten als een bijdehante, komische kritiek op het type tv-serie dat in de jaren 90 tieners mocht vermaken, maar de trailers blijken voor een andere film te zijn geweest. Een film waarin Dwayne Johnson, die zich in actie en comedy allang prima heeft bewezen, zich wél van zijn beste kant kan laten zien en waar een misschien wel jeugdherinnering meer eer wordt aan gedaan dan een tekstloze cameo van een verlopen seksbom. Baywatch is die film niet, en wat jammer is, is dat ergens op de bodem van Emerald Bay vermoedelijk een geslaagde versie van die film ligt. In de uitvoering van wat een leuk concept zou kunnen zijn heeft Seth Gordons Baywatch de boot gemist.