Beauty and the Beast

De nieuwe Beauty and the Beast is een live action update van de populaire Disney-animatie uit de jaren 90. Hoewel deze op het eerste gezicht niet veel meer lijkt dan dat, zijn er toch momenten te vinden waarop deze nieuwe versie bewijst een bestaansrecht te hebben.

Hoewel Disneys geanimeerde verfilming van het Franse sprookje La Belle et la Bête bij lange na niet de eerste verfilming van het verhaal was, is het tot op vandaag nog steeds de meest bekende. Dat is niet verbazend, want het is, hoewel niet de meest recente, wel de meest succesvolle en de eeuwige houdbaarheid van Disney-animatiefilms is hier natuurlijk ook een factor in. Het is daarom niet gek dat slechts drie jaar na de meest recente verfilming (met Vincent Cassel en Léa Seydoux in de titelrollen) het opnieuw de beurt is aan Disney om groots uit te pakken. De nieuwe insteek? Afwezig, want Beauty and the Beast is simpelweg een live action verfilming in dezelfde lijn als Cinderella en Jungle Book.

Beauty and the Beast: Emma Watson

Het verhaal is daarom weinig nieuws: een arrogante prins die met zijn hoofd in de wolken leeft wordt door een tovenaar vervloekt als hij weigert haar onderdak te bieden voor de storm. Jarenlang leeft hij in de gedaante van een beest, en zijn personeel als levende huishoudobjecten, totdat de mooie Belle hoop biedt op een einde aan de vloek: als het Beest van iemand kan leren houden, die bovendien ook van hem houdt, worden hij en zijn bedienden weer wie ze ooit waren.

Alle elementen uit de Disney-animatie uit 1991 zijn door Bill Condon, regisseur van deze versie, klakkeloos overgenomen. Zo is er de roos die dient als een tijdsindicatie; wanneer het laatste blaadje valt is de vloek onomkeerbaar. Er zijn de wolven die eerst vader Maurice en later Belle zelf bedreigen. Er is Gaston, de opgeblazen macho die denkt dat hij Belle simpelweg voor zichzelf kan claimen en LeFou, zijn beste vriend die hem bijstaat in zijn avonturen (en een stukje land in Gastons friend zone bezit). En er zijn natuurlijk Lumière, Cogsworth, Mrs. Potts en Chip, en de vele andere levende objecten in het paleis van het Beest. Het is een feest van herkenning voor Disney-fans, niet in de laatste plaats omdat de bekende liedjes allemaal terugkeren, met daaraan toegevoegd een aantal liedjes uit de Broadway-versie van de musical.

Omdat de film in eerste instantie dezelfde stappen neemt als de animatieversie voelt vooral de eerste helft aan als een herhaling van zetten; er wordt hier niets toegevoegd aan wat al bekend is, behalve dan het feit dat hier acteurs in beeld zijn. Tussen die liedjes door is deze Beauty and the Beast daarom op momenten wat vervelend. Dat wordt echter goed gemaakt door in de scènes tussen Belle en de bedienden meer aandacht te geven aan het feit dat zij niet alleen in hetzelfde schuitje zitten als het Beest, maar ook net zo verantwoordelijk zijn voor zijn arrogante manier van leven als hijzelf. Mocht de vloek niet verbroken worden, zo wordt hier explicieter duidelijk gemaakt dan 26 jaar geleden, dan is ook hun leven ten einde. Meer dan eerder is Belle, als potentiële romantische sleutel tot het einde van de vloek, een baken van hoop voor niet alleen het Beest, maar ook de bedienden.

Beauty and the Beast: Dan Stevens

Condon geeft daarnaast meer aandacht aan de relatie tussen Belle en het Beest. De toevoeging van enkele liedjes en scènes geven de groei van hun romance meer ruimte en daardoor meer diepte: wie vond dat de animatieversie de boel wat overhaastte, zal daar hier minder last van hebben. Het Beest en Belle vallen echt voor elkaar, wat zichtbaar is in de vertolkingen van Emma Watson en Dan Stevens. Ook hier een voordeel voor live action ten opzichte van animatie: de twee kunnen een oprechte emotie in hun acteerwerk leggen die een leger Disney-tekenaars begin jaren 90 slechts kon benaderen.

Beauty and the Beast is als live action-verfilming van een klassieke Disneyfilm een geslaagde oefening: hoewel in grote lijnen eigenlijk maar heel weinig wordt toegevoegd aan wat kijkers al kennen, is er meer aandacht voor diepte en zijn de emoties daarom eerlijker. Dat betekent dat Disney zichzelf op punten toch heeft weten te verbeteren, al zijn de twee films gemiddeld genomen nog steeds aan elkaar gewaagd.