Life
Als een effectieve toepassing van een weinig origineel concept is Life een ruimtehorror die gaat voor spanning boven gore. Niet wát er met de hoofdpersonen zal gebeuren, maar hoe precies, is wat het verhaal boeiend houdt.
Astronauten ontmoeten buitenaards leven, beginnen ermee te rommelen, en worden daar uiteindelijk het slachtoffer van. Ziedaar een redelijk complete plotbeschrijving van Life, een horrorthriller die geenszins poogt het genre opnieuw uit te vinden, maar toch de moeite waard is. De film vertelt hoe een groep astronauten aan boord van het International Space Station een verzameling grondmonsters van Mars ontvangt en, zoals astronauten dat doen, ermee aan de slag gaan. For science, you know. Stukjes aarde (of Mars, eigenlijk) worden onderzocht, in potjes gestopt, met water begoten. Een eencellig organisme wordt ontdekt en dit wordt verder bestudeerd. Wanneer blijkt dat het organisme zich razendsnel aanpast aan de omgeving en vooral ook zeer rap groeit, gaat er bij de aanwezige wetenschappers geen belletje rinkelen. Ze hebben zeker nooit een sciencefictionfilm gekeken.
De aanloop naar de meer spannende elementen in Life is een geleidelijke: de cast wordt netjes geïntroduceerd, hun werk wordt getoond. Een van de aanwezigen kijkt via videoverbinding toe hoe zijn vrouw hun dochter baart, een ander maakt er grappen over. Het leven is goed aan boord van het ISS, dat op aarde in de belangstelling staat vanwege hun eencellige organisme, dat geleidelijk groeit en van een groep scholieren de naam Calvin heeft gekregen. Maar uiteindelijk gaat het dan toch mis: Calvin, die nog het meest weg heeft van een vleesetende plant met het uiterlijk van een kwal, begint een overlevingsdrang te vertonen, en het gevangen gehouden worden begint steeds meer een reden te worden om zich af te zetten tegen de wetenschappers. En dan blijkt dat de crew zich wel degelijk bewust is van eventuele gevaren; de nodige veiligheidsprotocollen zijn aanwezig, maar de uitdaging wordt die niet te overtreden.
Het is na vele films over boosaardige monsters in de ruimte, of films over simpelweg problemen in een baan om de aarde, lastig om tijdens het kijken naar Life niet te denken aan wat er eerder kwam. Een horrorklassieker als Alien zal Life nooit worden, en zo kundig als Afonso Cuarón in Gravity Sandra Bullock liet ronddolen in het ISS laat Daniel Espinosa hier zijn cast niet zien. Life wil niet superrealistisch zijn, al is er wel duidelijk een bewustzijn dat de kijker zo langzamerhand weet hoe ruimtestations er van binnen uitzien. Calvin is zelf ook niet bepaald een xenomorph, maar het aanpassingsvermogen en de meedogenloze eenvoud waarmee het organisme de overlevingsdrang uitvoert is op zichzelf al angstaanjagend genoeg om toch een beetje memorabel te zijn. Oog in oog komen met het monster is genoeg voor gevoelens van blinde paniek, wanneer Calvin al de reputatie heeft opgebouwd bijzonder moeilijk afgeschud te kunnen worden.
Life is, kortom, geen horrorklassieker, maar wel een klassieke horrorthriller. Verwacht geen vernieuwende elementen in regie, acteerprestaties, plotwendingen of visueel ontwerp. Verwacht gewoon een rondje angst en beven en laat Life die verwachtingen netjes invullen.
