Styx: Shards of Darkness

Styx: Masters of Shadows was een onverwacht succes voor Cyanide Studios, en een vervolg kon dan ook niet uitblijven. De game werd geprezen als een goede nieuwkomer in een genre dat al heel lang geen liefde meer had gehad van ontwikkelaars, en ondanks het lage budget wist Cyanide Studios een ijzersterk verhaal neer te zetten met een pittige moeilijkheidsgraad. Na drie jaar en nu met een hoger budget is de grofgebekte goblin dan ook terug voor een nieuw avontuur.

Styx1

Styx: Shards of Darkness speelt zich af na het vorige deel Styx: Masters of Shadows - en beiden zijn een prequel van Of Orcs and Men. Shards of Darkness laat zich qua gameplay het beste vergelijken met Thief - stealth is de enige optie en hoewel het mogelijk is om je tegen een wachter staande te houden, als meerdere vijanden je gespot hebben dan ben je de lul en kun je op F9 drukken om het opnieuw te proberen. Gelukkig verdrink je bijna in de opties om ongezien van A naar B te komen in Shards of Darkness: balustrades, rotspartijen, ramen en tunnels behoren tot de mogelijkheden en doordat Styx zo klein van stuk is zijn er mogelijkheden om je verbergen die daar goed gebruik van maken - onder andere onder tafels kruipen, luchtschachten binnenklimmen en over steunbalken lopen, wat onmogelijk is voor de andere rassen in Shards of Darkness.

Wat wellicht het sterkste punt van het level design is dat de levels zo gigantisch zijn - er zijn talloze sluipweggetjes en verstopplaatsen, gebouwen met meerdere verdiepingen en touwen waarmee je snel een stukje boven de grond kan afsnijden zonder gezien te worden. Hierdoor is de kans groot dat als je een level weer opnieuw speelt (en die kans is groot, aangezien je meer xp krijgt als je ongezien blijft of niemand vermoordt) je nooit twee keer hetzelfde pad hoeft te volgen.

Styx2

Maar niet alleen zijn de levels uitgebreid en zitten ze goed in elkaar, ook grafisch is Shards of Darkness om over naar huis te schrijven. Dat er nu gebruik wordt gemaakt van Unreal Engine 4 in plaats van 3 komt de game zeker ten goede, en qua omgeving zit Shards of Darkness er prachtig uit. De gothiek van de stad Korangar is adembenemend en de moerasstad Thoben voldoet goed aan de beschrijving van Styx als een "stinking piece of paradise".  Het moge duidelijk zijn dat Shards of Darkness qua inspiratie flink leentjebuur heeft gespeeld bij Warhammer (ik dacht eerst dat de game als setting ook het Warhammer-universum had), maar dat is op zich geen schande.

Daarnaast heeft Styx als sluipmoordenaar pur sang een complete trukendoos achter de hand om zijn doelen te bereiken en zijn vijanden (al dan niet geluidloos) uit te schakelen. Styx kan breekbare voorwerpen gebruiken om wachters te lokken, alarmbellen saboteren of gewoon een dolk in iemands nek steken, maar de echte coole vaardigheden maken gebruik van amber, een magisch goedje dat Styx speciale krachten geeft. Met amber kan hij zichzelf onzichtbaar maken en ook een kloon van zichzelf maken, en die laatste is een fantastisch hulpmiddel om te scouten (en daar uiteindelijk te teleporteren) of als afleidingsmanoeuvre. De creativiteit komt ook tot uiting in de talent trees, waarbij je uit vijf verschillende paden kan kiezen die een ability tot op zekere hoogte beter maken. Voeg daarbij toe dat Styx ook nog eens zijn outfit en wapen kan kiezen en je hebt een compleet arsenaal vol creatieve manieren om een missie aan te pakken.

Styx3

Wat Shards of Darkness niet mee heeft zitten is het verhaal. Het verhaal an sich is niet goed maar ook niet slecht - de dark elves van Korangar sluiten een bondgenootschap met de dwergen en mensen om alle goblins uit te roeien en Styx moet dat zien te stoppen - maar het is absoluut geen samenhangend geheel. Ondanks dat Styx geen bal om de andere personages geeft zijn ze wel heel erg oppervlakkig met simpele motieven, en doordat je tussen de missies door ook nog terugkeert naar een basis voelt elke missie net niet diepgaand genoeg om echt interessant te kunnen worden.

Maar het meest storende is Styx zelf. Shards of Darkness breekt regelmatig de vierde wand (onder andere elke keer wanneer Styx doodgaat en hij de speler op honende toon cynische opmerkingen maakt) maar de keren dat de vierde wand doorbroken wordt is met niet al te subtiele humor die meerdere keren zijn doel mist. Styx maakt onder andere flauwe grappen over andere stealth games zoals Dishonored en Assassin's Creed en mechanics van games in het algemeen, en wanneer hij dat niet doet vervalt hij snel in grappen die eerder een beledigend karakter hebben zoals het gewicht van een van zijn tegenspeelsters. Styx's misantropische persoonlijkheid is absoluut geen slechte toevoeging voor de game (immers, als je onderaan de hiërarchie van alle rassen staat is dat ook wel een reden voor pessimisme) maar in plaats van een fantasy-versie van Deadpool lijkt hij eerder op een slap aftreksel van de nihilistische stijl van Hans Teeuwen.

Wat ook ten kostte gaat van de gameplay is dat de geluiden van de game af en toe misplaatst zijn. Met dialogen is nog wel duidelijk te merken waar het geluid vandaan komt, maar bij voetstappen gebeurt het regelmatig dat ik de wachter een verdieping lager duidelijk kon horen terwijl ik de wachter die in een kamer naast mij zat nauwelijks kon verstaan. Hierdoor raak je in de war met waar de vijand zich precies bevindt - niet echt bepaald handig in een stealth game. Daarintegen is de soundtrack wel fantastisch in Shards of Darkness. De melodieën zijn onheilspellend, en het gebruik van viool en trombone benadrukken de duistere sfeer die in de meeste levels van Shards of Darkness aanwezig is (serieus ontwikkelaars: gebruik eens wat vaker een strijkkwartet in dit soort games).

Styx4

Daarnaast hebben de cutscenes ook hun haken en ogen. De animaties zijn houterig (alhoewel de gevechten vaak wel spectaculair zijn om te zien), de personages met uitzondering van Styx zijn niet gedetailleerd en er is vrijwel geen sprake van lipsyncing. Het is storend, omdat de wereld van Styx zelf meeslepend is maar je ruw uit die fantasie wordt getrokken doordat de animaties zo stijf en onnatuurlijk zijn.

Styx: Shards of Darkness bouwt voort op de mechanics van Masters of Shadows, maar nu zijn de levels nog groter en zijn er veel creatieve opties om je missies te voltooien zonder gezien te worden. Dat moet ook wel, want de combat is een simpel quick-time event en resulteert eerder in een game over zoals bij Thief in plaats van dat je nog levend uit een gevecht met vijf vijanden komt, zoals bij Dishonored en Hitman. Daardoor is Styx: Shards of Darkness wellicht wat moeilijker dan andere stealth games, maar het was eerder uitdagend dan frustrerend. Naast de gadgets zijn de levels zelf een stukje fraai design met overal mogelijkheden om bij je doel te komen, en zijn de omgevingen ook adembenemend.

Het probleem zit hem in het verhaal en de dialogen. Als Shards of Darkness nou alleen een matig verhaal had gehad dan had ik daar nog wel mee kunnen leven, maar je moet jezelf echt actief over het verhaal heen zetten om dit spel leuk te vinden. De grootste boosdoener is Styx zelf die met flauwe en gemene grappen de cynische lolbroek probeert uit te hangen, maar mij voornamelijk irriteert en een van de redenen was waarom ik liever snel op F9 probeerde te drukken dan nog een keer naar zijn flauwe grap over controllers gebruiken met je voeten moest luisteren. Naast dat grote probleem hadden ook de ruwe randjes van Shards of Darkness wel even weggepoetst mogen worden: door het totaal verkeerde verschil in volume is de positie van wachters moeilijk te bepalen en zijn de slechte cutscenes ook niet bevorderlijk voor het al middelmatige verhaal.

Desondanks zit bij Styx: Shards of Darkness onder het flinterdunne verhaal en de technische haken en ogen wel een pracht van een stealth-game die gameplay-gewijs zeer goed in elkaar zit, en die ook nog eens een hele goede soundtrack heeft die de sfeer verhoogt. Fans van Masters of Shadows zullen zich zeker ook gaan vermaken met Shards of Darkness, en voor de fans van Dishonored en Thief die een uitdaging willen is Styx: Shards of Darkness ook een game die zeker het proberen waard is.

Pluspunten
Minpunten
  • Level design is ijzersterk
  • Levels zijn gigantisch, prachtig en gevarieerd
  • Veel creativiteit met meerdere routes en gadgets
  • Goede soundtrack
  • Verhaal is matig
  • Styx moet zijn carrièrekeuze als stand-up comedian nog eens goed overwegen
  • Geluid doet af en toe raar
  • Cutscenes zijn geen hoogstandje

Gespeeld op pc, ook verkrijgbaar voor de PlayStation 4 en Xbox One.