Tom Clancy's Ghost Recon Wildlands

Wildlands is alweer de tiende iteratie binnen de Ghost Recon-serie. In dit deel trek je eropuit in een team van vier elite soldaten (ghosts) om de strijd aan te gaan met een gigantisch drugskartel in een uitgestrekt Bolivia. Het is de eerste keer dat Ghost Recon de open-wereld-aanpak hanteert, waarbij veel gelijkenissen zijn te vinden met Ubisofts andere populaire franchise Far Cry, maar dit keer met een nadruk op coöperatieve gameplay.

Voor Ghost Recon-fans van het eerste uur zal Wildlands niet bepaald een feest van herkenning zijn; er is niet zoveel meer over van de eerdere games. De vraag is alleen of dat erg is, want met Advanced Warfighter en Future Soldier werden ook al nieuwe richtingen geprobeerd ten opzichte van de originele Ghost Recon uit 2001. Wel is het zo dat je opnieuw deel uitmaakt van een elite team 'spec-ops'-soldaten, de zogenaamde ghosts. Dit keer word je op uitzending gestuurd naar het prachtige Bolivia, waar het beruchte drugskartel Santa Blanca de afgelopen jaren steeds meer invloed heeft gekregen, met een compleet gedestabiliseerde natie als gevolg.

Vanaf het moment dat je voet aan wal hebt gezet in het Zuid-Amerikaanse land ben je vrij om te gaan en staan waar je wilt. De game heeft een reusachtige map waarop tal van verschillende omgevingen en klimaten zijn te vinden, van uitgestrekte bergketens met besneeuwde toppen tot knalgroene regenwouden en dorre woestijnvlaktes, die allemaal vanaf de eerste minuut toegankelijk zijn. Het overweldigende Bolivia ziet er erg mooi uit en geeft een gevoel van absolute vrijheid, vooral als je vanaf een hooggelegen punt kilometers ver de diepte in kunt staren. Zoals het een Ubisoft-game betaamt is de kaart bezaaid met activiteiten in de vorm van icoontjes, die je samen met drie computergestuurde teamgenoten of drie online medespelers allemaal langs kunt gaan. Er is een overkoepelende verhaallijn die voortdurend actief is in de vorm van story missions, maar deze hoef je niet te volgen.

Kort nadat je je personage hebt samengesteld via een wat beperkte character editor vlieg je samen met je teamgenoten Bolivia binnen en kan het opruimen van de uit de kluiten gewassen drugsbende beginnen. De verhaallijn van Wildlands is niet slecht, maar wel erg zakelijk. Er is niet echt binding tussen je personage en het land, de inwoners of je teamgenoten. Jij bent daar gewoon om stukje bij beetje de hele flikkerse bende op te rollen, strictly business. Wat wel leuk is in de verhaalvertelling is dat het voor een groot deel verteld wordt door je aartsvijand in het spel, het kartelopperhoofd El Sueño. Wildlands probeert op die manier de 'menselijke kant' van de meedogenloze Sicarios van Santa Blanca te laten zien. Naarmate je vordert in het spel heb je eigenlijk voortdurend de mogelijkheid om een andere speler te joinen om gezamenlijk verder te gaan, en je kunt het samenspel net zo eenvoudig weer afbreken om de game in je eentje te vervolgen. Deze hybride manier van spelen is niks nieuws onder de zon maar er schuilt wel een risico in dat je daardoor het achtergrondverhaal uit het oog verliest.

Hoewel het misschien niet meteen opvalt, toont Wildlands erg veel overeenkomsten met de laatste paar Far Cry-games. Het valt niet meteen op omdat je nu in een team werkt, je je personage vanuit een third-person perspectief bestuurt en er een duidelijke focus ligt op multiplayer co-op. Net als in Far Cry heb je in Wildlands meerdere factions, zoals een vijandige, een neutrale en een 'rebel faction' die jou desgewenst op oproepbasis bij kan staan in gevechten. Ook is er nu een faction in de vorm van een (corrupte) politiemacht genaamd Unidad, die verhaal komt halen zodra ze bloed ruiken. Zij worden aangestuurd via een soort GTA-achtig Wanted-systeem, maar zijn vrij eenvoudig af te schudden als je je biezen pakt.

Wat eigenlijk nog wel de opvallendste verwantschap met Far Cry is, is de typerende stealth gameplay, die trouwens ook met regelmaat doet terugdenken aan Metal Gear Solid V. Vanaf een afstandje outposts in kaart brengen door vijanden te taggen met een verrekijker of een bestuurbare drone, en het vervolgens infiltreren en geruisloos uitkammen van de basis. Wie ervan kon genieten om dat zo perfect mogelijk te doen in Far Cry of MGS V kan in potentie veel plezier aan Wildlands beleven. Basissen zijn weer volgestopt met verschillende typen vijanden, luchtafweergeschut, machinegeweernesten, radar-jammers en alarmen. Het is geen uitzondering dat je na een verkenningsrondje 25 man of meer aantreft in een outpost, waardoor een luidruchtige benadering meestal niet aan te raden is.

De eerdergenoemde multiplayerfocus wordt steeds duidelijker naarmate je meer offline speelt. De computergestuurde teamgenoten waar je mee opgescheept zit hebben namelijk qua tactiek niet zoveel te bieden, en dat gaat op den duur wel een vereiste worden, vooral op de hogere moeilijkheidsgraden. Het feit dat je geen individuele commando's kunt geven aan andere ghosts is een gemiste kans, en verraadt de nadruk op online co-op al een beetje. Je kunt je A.I.-metgezellen alleen globale opdrachten geven zoals 'hold position' of 'go to location', die dan dus voor alle drie teamgenoten tegelijk gelden. Het is jammer dat er in offline-modus niet wat meer aandacht is besteed aan teamcoördinatie en het plannen van missies, want hierdoor wordt Wildlands toch een stuk minder interessant om alleen te spelen. Er wordt op rustige momenten wel genoeg gesproken onder de ghosts, wat best goed te pruimen conversaties zijn. Het kunnen bijvoorbeeld missie-specifieke gesprekken zijn over sleutelfiguren uit het spel, of het domweg uitwisselen van opschepperige oorlogsverhalen. Dit tussendoorgelul heb ik niet als storend ervaren, iets wat zeker een valkuil is bij praatgrage NPC's, al kan ik me voorstellen dat de typische dude bro-stemmen door sommige gamers irritant worden gevonden. Het is ook weer niet zo dat je niks hebt aan je teamgenoten, want ze blinken uit in accuratesse, taggen regelmatig vijanden voor je en knappen je op als je neergeschoten wordt. Toch voelen ze meer aan als onderdeel van het decor dan dat ze daadwerkelijk de indruk wekken een volwaardig deel uit te maken van je team.

Ook kun je net als in Future Soldier weer sync-shotten, waarbij je een aantal vijanden markeert voor je teamgenoten om vervolgens een handjevol bad guys 'synchroon' om te leggen. Dit is een zeer belangrijke feature als je offline speelt omdat de computer niet mis kan schieten, en met wat upgrades levert je dat al gauw drie extra insta-kills op per sync-shot. Het effect van vier kogels die sychroon hun doelwitten binnendringen is erg bevredigend om te zien (en te horen). Sowieso is de gun-play één van Wildlands' sterkste punten, zowel qua besturing als qua beeld en geluid. De mondingssnelheid van je kogels zorgt voor wat vertraging bij schoten vanaf middellange afstand en de daaropvolgende impact oogt en klinkt akelig realistisch. Zelfs het effect van een kogel die zijn doel mist en met een boel vonken en kabaal afketst op een metalen hek ziet er tof uit, vooral met een nachtzichtkijker.

Een andere grote irritatie is de besturing van de voer-, vaar- en vliegtuigen. Deze is ronduit kut te noemen. Zo moet je ergens een truck stelen, maar als je daarmee wat harder rijdt gaat de camera op een onmogelijke positie staan en moet je die steeds zelf corrigeren. Leuk als je achtervolgd wordt, je ogen op de weg voor je moet houden voor eventuele barricades en je ziet geen reet omdat de camera zich misdraagt. De besturing zelf voelt ook heel onnatuurlijk en maakt het voortbewegen nog moeilijker. En dat in een enorme open wereld waar je echt moet rijden/varen/vliegen om ergens te komen omdat het anders wel erg lang duurt. Dat de Ubisoft-testers dit zelf nooit gemeld hebben is me een raadsel.