Sniper Elite 4

In mijn hele gamecarrière heb ik al honderden, zo niet duizenden nazi’s afgeschoten. Op een of andere manier voelt het gewoon lekker om onze oudbezetters over de kling te jagen. Want tenslotte, welke shooterserie is er niet groot mee geworden? In Sniper Elite 4 gaan we weer eens op stap met Karl Fairbure, die een nog grotere hekel heeft aan nazi’s en een grotere pipa heeft dan ik.

De Tweede Wereldoorlog is nog steeds gaande in Sniper Elite 4 maar Karl Fairbure kreeg het een beetje koud in Duitsland en was wel klaar met de nazi’s in het warme Afrika. Engeland en Amerika zijn net het idyllische Italië aan het binnenvallen en One Man Army Karl Fairbure wil daar uiteraard wel een kogeltje mee helpen. Uiteraard moet Karl wel een doel hebben om weer te massamoorden en dit keer hebben de Duitsers een mega geheim wapen uitgevonden en het is, uiteraard, weer aan jou om dit uit te schakelen. Samen met een paar rebellen die hij onderweg tegenkomt gaat hij op pad om zoveel mogelijk nazi’s over de kling te jagen en zo dicht bij dat wapen te komen. Dat deze rebellen over het algemeen zeer lui zijn en eigenlijk geen flikker uitvreten, daar klaagt niemand over. Ze lopen tenslotte alleen maar in de weg. Het is dus vooral aan Karl om daar weer eens flink kont te schoppen.

Voor het verhaal hoef je dus niet thuis te blijven, en dat geldt ook zo beetje voor de gameplay. Alle levels zijn groots van opzet en het duurt zeker wel meer dan vijftien minuten om van noord naar zuid te lopen. Zo her en der op de map zie je grote rondjes getekend met een nog groter vraagteken. De game voelt hierdoor stukken minder lineair dan de eerdere delen. Dat betekent dat daar wat te doen is. Van te voren krijg je je primaire en secundaire opdracht mee via de rebellenen of per radio en dan begint je missie. Deze missies variëren van oppernazi’s knallen, dingen opblazen, belangrijke papieren pikken tot bepaalde elite-eenheden uitschakelen. Op papier klinkt het allemaal niet zo spannend, maar dat is makkelijk vergeefbaar.

De variatie zit hem dan ook meer in het feit hoe de map is afgewerkt. Kleine dorpjes, tentenkampen, lange tunnels, bosgebied, tot aan hele kampen, nergens kom je twee keer dezelfde structuur tegen. Hoewel je van (sub)missie naar (sub)missie kan lopen en het aan jou is hoe je het wilt aanpakken, nergens heb je het gevoel dat je continu hetzelfde zit te doen. De soldaten veranderen steeds van looppaden, omgevingsgeluiden vertonen geen continuïteit, konvooien stoppen soms onverwachts en soms wil je wapen ook niet helemaal doen wat jij wil. Allemaal zeer vervelend als je een heel plan hebt uitgewerkt, en het net faalt omdat een parametertje ineens anders uitslaat dan dat je had verwacht.

Niet dat de vijanden slim zijn hoor. Vooral als ze door hebben waar je zit rennen zij meestal als een kip zonder kop naar je toe om je uit te roken. Maar met een paar schoten ben je ook zo dood, dus dan kun je weer opnieuw beginnen. Plannen en experimenteren is daarom ook een must. Als je dan een paar goedgeplaatste boobytraps plaatst, dan is een half peloton zo weggevaagd. Het is alleen jammer dat je niet manueel je spel kunt opslaan maar de game bepaalt zelf wanneer hij de boel opslaat. Hierdoor kun je soms direct spawnen in een vuurgevecht en dat is niet geheel logisch.

Hoe dan ook, je moet wel je koppie erbij houden. Ammunitie is schaars, de vijanden kunnen best wat kogels hebben, en ze zijn met veel, heel veel. Dat betekent niet dat je best nog lol kunt hebben. Schiet je bijvoorbeeld een officier dood en plant je een granaat op zijn lichaam en er komt iemand kijken, dan blaas je zo een paar andere soldaten mee. Zie je een paar soldaten dicht bij een auto staan, dan schiet je op de tank en blaas je weer een paar soldaten op. Plaats je een pakketje TNT ergens waar veel soldaten lopen, dan lopen ze naar dat pakketje toe en je raadt het al, je schiet dat pakketje neer en je blaast weer soldaten op! Oke, het is wat eenzijdig, maar ik houd er van om dingen op te blazen. Mocht je willen afwisselen, je kunt ook luchttanks opblazen.

Naast de singleplayer heb je nu ook een uitgebreide multiplayer. Alle singleplayermissies kun je nu samen doen, wat hartstikke leuk is, maar leuker is de nieuwe modus Survival. In deze modus dien je een aantal aanvalspogingen af te slaan dus het is continu prijsschieten. De moeilijkheid zit hem namelijk in het feit dat je ergens een wapenkrat hebt verstopt die je continu nieuwe ammunitie, granaten en andere dingen geeft. Als de vijand te dichtbij komt, dan kunnen zij deze overnemen en dan heb je dus geen toegang meer tot je ammokrat voor een aantal ronden. Dan wordt Survival echt een overlevingsstrijd, want de vijand komt in tientallen naar je toegerend en schiet met scherp.

De andere modus die echt het vernoemen waard is heeft de naam Distance King. De bedoeling is niet om elkaar zoveel mogelijk af te knallen, maar diegene waarvan de kogel het meeste meters maakt wint de ronde. Dit lijkt ubersaai, maar is verdomd moeilijk. Niemand wil natuurlijk worden afgeschoten, dus iedereen bunkert, maar je zult toch eens je kop boven het maaiveld moeten uitsteken om anderen te spotten. Intens, lang, spannend en verdomd interessant.

Sniper Elite 4 borduurt lekker verder met waar het gebleven was. Qua gameplay is het beter geworden, de game zit er freaking mooi uit, de multiplayer voegt nieuwe elementen toe ik nog tot nu toe niet eerder gezien heb en nazi’s knallen blijft kewl.

Pluspunten
Minpunten
  • Goede reclame voor Italie
  • Duitsers schieten is altijd supermooi
  • Multiplayermodi zijn vernieuwend 
  • Savegamepunten zijn debiel
Sniper Elite 4 is te spelen op Xbox One, PlayStation 4 en pc.