Nioh

Nioh is een mix tussen Ninja Gaiden en Dark Souls met een samurai in de hoofdrol. De setting is middeleeuws Japan en je vijanden zijn mythische Japanse krijgers en monsters. Alleen al het concept maakt de game erg interessant. Gelukkig is de uitvoering ook erg goed.

De Souls-serie is niet alleen fantastisch, hij heeft ook allerlei mechanieken geïntroduceerd die niet eerder in andere games waren gezien. Net als Monster Hunter begint Souls een beetje een eigen genre te worden. We hebben indie-games gezien zoals Titan Souls en Salt & Sanctuary die veel inspiratie van Souls-games leenden, maar ook grotere releases zoals Lords of the Fallen. Vaak zijn die games wel leuk, maar echt veel nieuws met de formule doen ze niet en bovendien benaderen ze de kwaliteit van de Souls-games niet.

Nioh is een game die niet helemaal leunt op de Souls-formule en bovendien enigszins dicht bij de kwaliteit van een gemiddelde Souls-game komt. Toch moet ik met de gelijkenissen beginnen, want Nioh leent alsnog erg veel elementen van Souls-games. Je hebt bijvoorbeeld equivalenten aan bonfires en tig bekende Souls-items. De manier waarop levels zijn ontworpen, hoe stats werken en hoe je gevechten moet benaderen zijn ook duidelijk uit de inspiratiebron onttrokken.

Gelukkig weet Nioh toch een eigen identiteit te creëren dankzij de verschillen. Ik moet dan vooral denken aan de snelheid van de actie en de manier waarop stamina (hier heet het Ki) werkt. Nioh is in veel opzichten veel meer een actie-game. Het vechtsysteem vereist niet alleen de typische Souls-voorzichtigheid, maar ook snelle reflexen.

Een van de belangrijkste elementen daarbij is de zogenoemde 'Ki Pulse'. Zoals gewoonlijk kun je lichte en zware stoten uitdelen met je wapens, wat ten koste gaat van je stamina bar. Echter, in Nioh kun je een deel van je verbruikte stamina gelijk terugkrijgen, waardoor je veel sneller en langer kunt aanvallen. Deze mechaniek werkt vergelijkbaar met de 'active reload' uit Gears of War. Door op het juiste moment een knop te drukken kun je een groot deel van je stamina terugkrijgen (plus andere voordelen zoals een tijdelijke aanvalsbuff). De Ki Pulse-mechaniek is een essentieel deel van de game. Het voegt een hele nieuwe dimensie toe aan hoe je combo's uitvoert.

Nioh is qua mechanieken sowieso erg solide. De vijf types wapens werken allemaal erg lekker terwijl ze toch veel van elkaar verschillen. Alle wapens hebben ook high, mid en low 'stances'. Hierbij moet je bij high stance aan sterke, maar slome aanvalsbewegingen denken, terwijl low stance heel snel maar lang niet zo krachtig is. Mid stance ligt ergens daartussen natuurlijk. Je kunt te allen tijde simpel van stance wisselen, waardoor je je razendsnel aan situaties kunt aanpassen. Als je dieper in de game komt ben je constant aan het wisselen tussen wapens en stances terwijl de Ki Pulse een soort vast tempo in gevechten wordt. Het ritme dat Nioh hiermee creëert is heerlijk en absoluut het hoogtepunt van de game.

Ik heb veel aandacht aan de mechanieken besteed omdat dat met afstand het sterkste aspect van de game is. Op de meeste andere vlakken laat het (vooral ten opzichte van Souls-games) veel steekjes vallen. Om te beginnen met het warrige verhaal. Het verhaal is enigszins gebaseerd op Japanse geschiedenis en bevat echte historische figuren zoals William Adams en Oda Nobunaga. Niet helemaal natuurlijk, want het is bevat ook 'yokai', monsters uit de Japanse folklore. De game heeft relatief veel cutscenes, maar de motieven van de personages blijven vaag en ze weten nooit te boeien. Over het algemeen voelt het als een gemiste kans.

Het andere grote minpunt is dat er simpelweg niet genoeg verschillende vijanden zijn. Nioh is een gigantische game met tig verhaalmissies waar je zo'n vijftig uur zoet mee bent. Je hebt alleen alle vijand types na zo'n tien uur wel gezien. Het maakt niet uit of levels je naar bossen, ondergesneeuwde dorpen, gebergtes of grote kastelen sturen, je vecht telkens tegen hetzelfde groepje vijanden. Sterker nog, vijanden uit de eerste missie zitten vijftig uur later ook in de laatste missie. De game voelt daarom ondanks de verschillende locaties te snel repetitief.

De locaties zelf zijn prima. Nioh heeft geen open wereld, maar maakt gebruik van een missie-systeem. De levels waarin je speelt hebben gelukkig genoeg ruimte voor verkenning en zijn goed ontworpen. De game kent ook submissions, die vinden plaats op dezelfde locaties, maar dan moet je vaak het level in een andere volgorde doorlopen. Dit is een slimme manier om de content iets te rekken zonder dat het ook echt zo voelt. De levels zijn minder fantasierijk en intrigerend vergeleken met Souls-games, maar dat mag de pret niet drukken.

Een ander minpuntje zijn de graphics. De game oogt met name in latere levels iets te vlak en simpel. Bepaalde effecten zoals vuur zien er matig uit en enkele details zijn ongepolijst. Dit is ooit als een PS3 game begonnen en dat is af en toe te merken. Genoeg ruimte voor verbetering in een eventuele sequel.

Nioh maakt trouwens gebruik van een Diablo-achtig lootsysteem. Vijanden droppen constant loot van verschillende niveaus van zeldzaamheid. Gelukkig heeft dit alles niet veel effect en hoef je echt niet te wachten op lucky drops. Het echte voordeel van dit systeem is dat je niet heel erg gebonden bent aan een specifiek wapen zoals in Souls-games, waardoor ik alle vijf types uitvoerig heb gebruikt. Het nadeel is dat je af en toe gedwongen wordt om saai item-management uit te voeren.

Het is echt opvallend hoe groot Nioh is. De game biedt na het uitspelen nog een paar extra sidequests en een nieuwe moeilijkheidsgraad. Tussendoor zit je ook al Twilight Missions te doen, die normale levels veel moeilijker maakt. Het strekt de geboden content echt tot het uiterste, maar je krijgt wel echt waar voor je geld. Team Ninja is ook nog lang niet klaar met het spel. Er komt een update die een PvP Arena toevoegt en natuurlijk ook is er ook de season pass die met drie extra missies komt.

Conclusie:
Team Ninja heeft een grote prestatie afgeleverd met Nioh. Het is uiteindelijk een Souls-game met een goede twist en zijn eigen gameplay geworden. Het absolute topniveau wordt met dit deel nog niet gehaald. Daarvoor moest er meer variatie zijn in vijanden en eigenlijk ook in level design. Hopelijk wordt dit straks de basis van een hele mooie serie.