Final Fantasy XV

Final Fantasy is een serie die zich, ondanks de vele delen, telkens opnieuw blijft uitvinden. Final Fantasy XV is weer een volledig nieuwe twist op de langlopende franchise. De nieuwe formule pakt voornamelijk goed uit, maar het is ook duidelijk dat dit een langdurig project is geweest met meerdere koks in de keuken en vele tegenslagen.

Hoe belangrijk is een goed verhaal in een Final Fantasy-game voor jou? Fans die dat van Final Fantasy verlangen, kunnen dit deel zo goed als afstrepen. Het verhaal van Final Fantasy XV is niet alleen een zooitje, het is ook vaak langdurig afwezig of simpelweg onzinnig en slecht. Nou zijn Final Fantasy-verhalen niet bepaald Pulitzerprijs-waardig, maar in elke game heb je toch wel duidelijke doelen en memorabele momenten. De doelen in Final Fantasy XV zijn vaag, vertroebeld door de grote open wereld, en de memorabele verhaalmomenten zijn spaarzaam.

In Final Fantasy XV val je midden in het verhaal, zoals ik al eerder heb uitgelegd moet je eigenlijk vooraf de anime en de film kijken om de gang van zaken te begrijpen. Je speelt als Noctis, de prins van het net gevallen koninkrijk van Lucis. Je doel is om Lunafreya, een orakel waarmee hij verloofd is, te vinden en om sterker te worden door legendarische wapens, die zijn verstopt in tombes, te zoeken. Er is meer natuurlijk, maar ik wil niet in spoilers vervallen.

Wat het lastig maakt, is dat dit alles overduidelijk niet de eerste prioriteit van de game is. Noctis en zijn vrienden kloten maar een beetje rond, ondanks de grote ernst van de situatie. Deels is dit te wijten aan de open wereld design, iets waar andere vergelijkbare games ook last van hebben. Het verhaal wordt op 'pauze' gezet als je allerlei onzinnige sidequests aan het doen bent natuurlijk. Het probleem is dat je ook bij de verhaalmissies snel het gevoel krijgt dat het verhaal totaal niet serieus wordt genomen. Uiteindelijk maakt het niet veel uit, want als de game zich in het tweede, meer lineaire deel zich meer op het verhaal gaat focussen blijkt het een zooitje te zijn.

Final Fantasy XV moet anders geïnterpreteerd worden. Dit is een game die je met dezelfde mentaliteit moet spelen als dat Noctis en zijn vrienden hebben: relaxed. Ja, de wereld zoals je die kent vergaat, maar vergeet dat allemaal. Je bent bezig aan een roadtrip in een schitterende auto. Eos, de wereld van Final Fantasy XV, is prachtig. Ga erop uit en verken die wereld. Prompto, een van je vrienden, is met goed recht de hele tijd foto's aan het nemen. De blend tussen realiteit en fantasie is fantastisch. Ik kon het ook niet laten om zelf een paar screenshots te nemen.

De auto is trouwens niet het ideale middel om deze wereld te verkennen. Het ding is on-rails en zit vast aan de weg. De game wordt pas echt leuk als je (vrij vroeg) chocobos vrijspeelt. Chocobos kunnen rennen, springen en overal komen. Als je met het gele beest door de grote pleinen van Duscae snelt, begrijp je de charme van Final Fantasy XV.

Deze game is niet alleen een leuke tour door een interessante wereld. Het is de combat dat het naar een hoger niveau tilt. Vechten lijkt relatief simpel: je houdt maar één knop ingedrukt om aan te vallen. In de praktijk blijkt het een stuk complexer, zeker als je er goed in wordt. Je bent constant aan het ontwijken, teleporteren en midden in het gevecht wapens aan het verwisselen. De 'warp strike' is het sleutelelement, het zorgt ervoor dat je altijd bliksemsnel in en uit een gevecht met de vijand kunt gaan. Je slagen hebben overigens veel impact, iets dat de combat simpelweg een 'lekker' gevoel geeft.

Gelukkig krijg je veel mogelijkheden om in die combat te duiken. Net als in o.a. Final Fantasy XII en XIII heb je in deze game 'hunts'. Dit zijn simpele quests waar het je taak is om bepaalde vijanden te slachten. Het begint met simpele doodgewone monsters, maar al snel moet je het tegen gigantische beesten opnemen. Final Fantasy XV heeft wat dat betreft een verrassend goede post-game, met nog veel leuke hunts nadat je klaar bent met het verhaal.

De hunts zijn aardig, maar helaas is de rest van de sidequests die je van NPC's krijgt niet veel beter dan de bekende MMO-achtige meuk. Je moet met een slappe smoes naar een of andere locatie gaan om een item te zoeken of om een vijand verslaan. Het verschil met hunts is in dit geval dat het meestal slappe vijanden betreffen die geen uitdaging bieden. Dit is bekende kost voor open wereld RPGs, maar The Witcher 3 heeft dit soort missies vorig jaar al naar een veel hoger niveau getild. Daarom zijn de extreem matige sidequests van Final Fantasy XV minder makkelijk te behappen.

Om nog even terug te komen op de dingen die de game bijzonder maken, moet ik ook Noctis en de boyz benoemen. De vier jongens zijn individueel niet veel aan, maar als collectief vind ik het een leuke groep. Dit is bijzonder, want vaak krijg je in JRPG's zes party-members of meer, waardoor je kunt wisselen. Dat Final Fantasy XV een vaste groep heeft zo zijn voordelen, voornamelijk dat er veel synergie is in de dialogen en in de gevechten. De jongens vullen elkaar echt aan en als je vecht, schieten ze je ook op natuurlijke wijze te hulp of vallen samen met je aan. De keuze voor een kleinere groep pakt dus goed uit.

Conclusie:
Al met al is Final Fantasy XV een hele interessante game. Het is weer een andere waardevolle interpretatie van de open wereld RPG. Het is ook een hele goede game, maar omdat bepaalde elementen zoals het verhaal en de sidequests niet goed zijn uitgewerkt, is het net niet top. Waarschijnlijk dient het wel als een uitstekend fundament voor een directe sequel en de aankomende Final Fantasy VII Remake. Final Fantasy XV heeft net als alle roadtrips stiekem veel saaie momenten en dieptepunten, maar er zijn ook genoeg memorabele momenten die mij zullen bijblijven. En dankzij Prompto heb ik de foto's nog.