The Last Guardian

De ontwikkeling van The Last Guardian heb ik niet actief gevolgd. Af en toe kwam er weer een gerucht voorbij dat de game geannuleerd was, toch in jaar 200X zou verschijnen en ga zo maar door. Wat altijd wél gemeld werd, is dat de game een avontuur vol emoties beloofde. Emoties heb ik zeker gekregen, helaas zorgde compagnon Trico ervoor dat deze emoties voornamelijk irritatie en frustratie waren.

The Last Guardian

Laten we bij het begin beginnen. Als jongetje word je wakker in een grot met mysterieuze tekens op je lichaam en bij jou bevindt zich een nog mysterieuzer wezen. Een soort Hypogrief maar toch ook weer niet. Hoe dan ook, het beest is vastgeketend en is gewond. Als lieve jongen kun je niets anders dan dit beest helpen en zo ontstaat al gauw een (voorzichtige) vriendschap tussen de twee. Als je even later dan ook nog een spiegel vindt waarmee je Trico (zoals het beest heet) bliksem kunt laten afschieten ontstaat al helemaal het besef dat jullie elkaar gaan nodig hebben om te ontsnappen van waar jullie ook zijn. 

Toegegeven, Trico is een aandoenlijk en schitterend vormgegeven wezen. De individuele aspecten, van kop tot zijn veren en van zijn staart tot zijn poten. De hoeveelheid aandacht die de details hebben gekregen, zijn gedrag, de geluiden die hij maakt tijdens lopen, eten of vechten: de liefde van de ontwikkelaar laat zich goed zien. Hij is dan ook jou steun en toeverlaat, aangezien jijzelf vrij weinig krachten bezit.

The Last Guardian Trico

Dat is ook een frisse manier van spelen. Je kan klimmen en klauteren, maar zelf vechten of dingen kapot maken is er niet bij. De hudloze-weergave van de game helpt enorm bij het gevoel van immersie en helpt ook bij dit 'hulpeloze' gevoel. Geen levensbalk, manabalk, geen inventory. Je bent gewoon een simpel kind dat lang niet alles kan. Het komt niet bij veel spellen voor dat niet de speler zelf de mogelijkheid heeft om gevechten te beïnvloeden of om obstakels te verwijderen. Om dit indirect via Trico te doen maakt The Last Guardian leuk om te spelen, puur omdat het anders aanvoelt en het helpt bij de band met Trico. Neem dit samen met een tof leveldesign waarin je, zeker zonder Trico, goed kan van genieten, een leuke artstyle en soms meesterlijke puzzels en je hebt een fantastische game, toch?

Nou, niet helemaal. Ik kan niet genoeg benadrukken dat The Last Guardian een leuke game is met goede ideeën, maar mijn complete plezier van de game wordt naar de knoppen geholpen door de controls, de AI, de camera en de performance. Grafisch gezien is het niet lastig om te zien dat het een game is die eigenlijk voor PlayStation 3 had moeten uitkomen. Een mooie artstyle die wordt tegengehouden door de graphics is altijd jammer om te zien, al is dat niet eens zo’n heel groot hekelpunt.

The Last Guardian Review

Maar de andere punten weten eigenhandig heel de lol uit het spel te halen. Te beginnen bij de controls. Lopen doe je met het linkerpookje, de camera bestuur je met het rechterpookje en vrijwel alle andere acties doe je met het cirkeltje. Simpel, maar weinig effectief. De besturing is houterig, alsof elke input een halve seconde vertraging heeft. Neem dit samen met een frustrerende framerate (nooit stabiel, schommelingen tussen de 22 en 30 FPS met nog diepere dalen) en de game speelt regelmatig als een Nintendo 64 game in 2016. Ook de camera laat te wensen over, met aardig gezegd apart gekozen camerastandpunten waardoor je hele scherm soms niets meer laat zien, omdat je in jouw rug zit te staren.

Vrijwel het grootste hekelpunt moet toch wel de AI van Trico zijn. Artificial Intelligence is nog nooit zo Artificial geweest. De AI is soms zelfs zo slecht dat het ervoor zorgt dat de game je soms in verwarring brengt. Als voorbeeld: met R1 kun je Trico naar je toe roepen. De hoeveelheid keren dat Trico daadwerkelijk meteen naar me toekwam, is op één hand te tellen. De AI werkt traag en doet vaak rare dingen. Verspreid door de game vind je tonnen met voer voor Trico. Ik dank God op mijn blote knieën als die kip (mijn koosnaam voor Trico, omdat hij regelmatig als kip zonder kop rondrent en niet luistert) in één keer een hap weet te nemen. Wegslaan, mishappen, überhaupt niet op het eten afkomen: noem het maar op en het is gebeurd. Je snapt dat als dit soort simpele dingen niet makkelijk gaan, er grotere problemen op de loer liggen.

The Last Guardian Kijken

Trico is soms essentieel voor puzzels, maar ook om bepaalde stukken van de map te bereiken. Wanneer je met een puzzel bezig bent en je ziet wat je moet doen, roep je Trico bij je en probeer je aan te wijzen waar je heen wil, klim je op hem en …. Niets. Ook al zie je duidelijk waar je heen moet, wat je moet doen en zit je op de juiste locatie, het gebeurt regelmatig dat Trico niets doet. Zit je dan toch fout, vraag je je af. Je backtrackt, probeert andere stukken op te klimmen of een andere route te ontdekken. Niets. Verslagen keer je toch maar terug naar jouw eerst gevonden oplossing en uit het niets doet Trico wat je tien minuten geleden wilde dat hij deed. Zucht.

Komt zoiets één of twee keer voor, ok. Kan gebeuren. Gebeuren dit soort dingen bij elke puzzel, bij elke sprong die je wil maken, bij elk tonnetje eten dat je Trico wil geven, dan is het ineens een frusterende ervaring geworden. Daarom was ik vaak blij als Trico weer eens ergens bang voor was en ik de obstakels moest verwijderen. Even zonder Trico puzzelen, even puur platformen in een wijd open gebied zonder te hoeven denken aan camerastandpunten of te hoeven wachten op de kip. Op dat soort momenten, waarin alles op zijn plaats valt, dan is The Last Guardian een prachtige ervaring. Helaas worden deze momenten compleet ondergesneeuwd door de anders negatieve ervaringen.

Lees je dit en denk je: fps-drops heb ik geen last van, de controls ben ik gewend van ICO en Shadow of the Colossus, en de trage gameplay vind ik juist fijn? Koop dan gerust de game. Als wat ik heb ervaren en beschreven je niet tegenstaat, dan heb je echt een emotioneel topwerk te pakken. Hoewel ik Trico een kip noem, weet de game zeker weten een mooi verhaal met een diversiteit aan emoties neer te zetten met leuke puzzels en omgevingen. Helaas kon ik niet voorbij de negatieve kanten komen: daar kreeg ik geen enkele mogelijkheid voor. De game speelt en voelt alsof hij toch een aantal jaar geleden op PlayStation 3 is uitgekomen. Helaas is de release echter in 2016 voor een PlayStation 4. Jammer.

Pluspunten
Minpunten
  • Trico is een mooi wezen
  • Puzzels
  • Krachten niet in handen speler
  • Trico is een domme kip
  • Performance is om te janken
  • Camera
Exclusief beschikbaar voor PlayStation 4.