Silence

Daedelic heeft nogal wat ervaring in huis wanneer het aankomt op avonturenspellen. Onder andere Deponia en Edna and Harvey zijn uitgegroeid tot succesvolle franchises, en Daedelic had ook aangekondigd dat er een vervolg zou komen op The Whispered World. Dat heeft ruim zeven jaar geduurd, maar eindelijk hebben we een tweede deel in de vorm van Silence.

Silence is een direct vervolg op The Whispered World: nadat de zestienjarige Noah is ontwaakt uit een coma, moet hij samen met zijn jongere zusje Renie schuilen voor een luchtbombardement. Door een harde klap verliest hij echter het bewustzijn en komt opnieuw in de wereld van Silence terecht, de wereld tussen leven en dood. Noah komt erachter dat zijn zusje ook in het land van Silence is, en samen moeten ze op zoek naar de spiegel in het paleis van Silence die hen terug kan brengen naar de normale wereld.

Hoewel dus al duidelijk is waar het verhaal in grote lijnen over gaat - zoek Renie, zoek de spiegel, ga naar huis - is het verhaal van Silence desondanks de moeite waard. Er is ruimte voor een lach, maar voornamelijk zijn er tranen over de verschrikkingen van oorlog, leven en dood. Ik zal spoilers vermijden, maar Silence vertelt een heftig, goed verhaal waarvan sommige vragen tot aan het einde toe onbeantwoord blijven. Wat ook erbij helpt is dat de personages goed uitgewerkt zijn, met name Noah en Renie. Beiden hebben een andere motivatie en motieven tijdens het spel, en de verandering in de rol die ze hebben in hun broer-zusrelatie is erg goed uitgewerkt.

Wat mij wel stoorde tijdens het verhaal, was dat er veel verwijzingen werden gemaakt naar The Whispered World - wat ik zelf niet gespeeld heb, maar waarvan Deadelic zei dat ik het verhaal niet van hoefde te kennen om Silence te kunnen spelen. En toegegeven, je hoeft het verhaal ook niet te kennen om Silence te kunnen spelen, maar je hebt wel het gevoel dat je veel essentiële punten mist. Dit was voornamelijk te merken aan het begin, waarbij namen zoals Sadwick en Spot geïntroduceerd werden, maar ik nog geen flauw idee had wie ze waren.

Waar Silence de meeste pluspunten op verdient, is de fantastische artstijl. Net zoals The Whispered World bevat Silence achtergronden die met de hand gemaakt zijn, maar in tegenstelling tot The Whispered World (waar bruin overheerste) is de wereld van Silence veel kleurrijker en aantrekkelijker met veel groen, rood en geel. Ook het fantastische ontbreekt niet in Silence met tempels, steden die gebouwd zijn tegen rotswanden en de angstaanjagende seekers, die constant naar Noah en Renie op zoek zijn. Ook zijn de personages in 3D, in tegenstelling tot The Whispered World, maar staan ze niet in schril contrast met de handgetekende achtergrond.

Ook de muziek vult de game fantastisch aan. De soundtrack kenmerkt zich voornamelijk door het gebruik van (lage) strijkers, fluit en af en toe een piano erdoorheen, zonder gekke wendingen te maken in de melodieën. Het klinkt statig en een tikkeltje melancholisch, wat goed past bij het idee wat de wereld van Silence eigenlijk is - een fantasiewereld tussen leven en dood.

Qua speelstijl laat Silence zich het beste vergelijken met Telltale-spellen, zoals The Walking Dead. Het is duidelijk dat Deadelic met Silence de game zo toegankelijk mogelijk wil maken: zo ontbreekt er een inventaris (wat normaal gesproken vaste kost is voor point-and-click) en met één scene ben je ongeveer vijftien minuten bezig. De puzzels van Silence kietelen je grijze hersenmassa niet echt, en dat is jammer. De meeste uitdaging komt in de vorm van Spot, de rups die Noah vergezelt op zijn reis. Spot kan zichzelf bol maken of juist ontzettend plat, en kan daarmee met de omgeving interacteren, maar het combineren van Spot's lichaamsvorm met de omgeving is de grootste uitdaging in de game die ik heb kunnen vinden.  Bovendien werkt het ook niet in het voordeel van de game dat je wanneer je maar wilt hints kan gebruiken en alle objecten waar je op kan klikken met één klik zichtbaar worden.

Het is een nobel initiatief om de moeilijkheidsgraad van de game laag te houden (het verhaal alleen al maakt de game de moeite waard), maar om jezelf langer dan vijftien minuten bezig te houden met een puzzel is in mijn ogen absoluut geen straf. Doordat de puzzels ook niet uitdagend zijn is Silence ook vrij kort - binnen zes uur kun je het al uitgespeeld hebben - maar dat doet niet erg af aan de kwaliteit.

Ook het stemmenwerk is niet om over naar huis te schrijven. De stemmen zelf passen goed bij de personages, maar het gebeurt vaak dat de intonatie van de gesproken tekst niet past bij de context. Een goed voorbeeld is de keer dat Noah ergens vals van werd beschuldigd door een van de andere personages en daar compleet stoïsch op reageerde, terwijl daar echt wat meer passie in had gemogen, gezien hij net haar leven had gered. Ook toen een van de personages vast zat met zijn hand in een vleesetende plant en volledig kalm bleef (hoewel hij meerdere malen herhaalde dat het hem zou kunnen doden), was vreemd om te zien.

Een laatste klein minpuntje is dat Silence voor een point-and-click, een genre dat nauwelijks een topcomputer vereist, vaak (lange) laadschermen had. Wanneer er een cutscene plaatsvond, of zelfs wanneer je naar een andere scene ging - altijd een laadscherm. Iets doet me vermoeden dat de game wel wat meer optimalisatie had mogen hebben.

Silence zet geen nieuwe standaard neer voor toekomstige point-and-clicks, maar dat neemt het niet weg dat het een leuke point-and-click is. Ik zeg leuk met gebrek aan een beter woord, want het verhaal is absoluut geen komedie, maar brengt op een goede manier veel emoties teweeg met goed geschreven personages. De troefkaart van Silence is duidelijk de prachtig handgetekende achtergronden, maar de muziekafdeling verdient zeker ook kudos voor de prachtige soundtrack. Een echte hersenkraker is Silence absoluut niet, en soms zijn de puzzels zo makkelijk dat het haast hersendodend is, en ook het stemmenwerk laat wat te wensen over. Daarnaast is het de vraag hoe het in godsnaam kan dat er om de haverklap laadschermen zijn in een genre dat over het algemeen niet bijzonder veel vereist. Desondanks vertelt Silence een verhaal dat zeker aan te raden is voor mensen die van tranentrekkers houden en zich willen vergapen aan een artistiek pareltje, alhoewel de prijs van 30 euro nu nogal aan de hoge kant is.