Blu-ray: Gomorra: La Serie (Seizoen 2)

Vorig jaar verscheen een Italiaanse serie met een bekende naam: Gomorra. In 2008 kwam de gelijknamige film uit, gebaseerd op het gelijknamige boek van Roberto Saviano. Die film was een enorm rauwe en realistische situatieschets van de Napolitaanse maffia en werd juist vanwege het realisme bejubeld. Gomorra: La Serie zette die lijn verhaaltechnisch voort, maar was veel meer gepolijst in het uiterlijk. Die combinatie wordt in het tweede seizoen opnieuw doorgezet.

gomorra s02.4

Het eerste seizoen draaide vooral om de strijd tussen jong (Ciro en Genny) en oud (Pietro). De verschillende opvattingen tussen die generaties maakte het seizoen erg interessant: ongegronde bluf tegen traditioneel respect, het contrast kon haast niet groter zijn. De spanning die in het jonge kamp ontstond kwam uiteindelijk tot een boeiend slot en die lijn wordt in het tweede seizoen doorgezet. Iets wat daar sterk op van toepassing is, is de Engelse term ‘the plot thickens’. De tweestrijd breidt zich in seizoen 2 namelijk uit naar een driekamp en omdat de plot zich verder uitbreidt, ligt daar met name in de eerste helft de kracht van dit seizoen. 

Ciro zet hierin de Alliantie op. Hij gaat samenwerken met Conte en bundelt de krachten van zijn rivalen: samen zijn ze sterker dan Pietro. Pietro’s oude garde sneeuwt onder, maar langzamerhand wordt duidelijk dat Ciro zijn eigen vacuüm heeft getrokken met zijn doel om Napels in handen te krijgen. Niemand is zeker van zijn stek en levens zijn er slechts om gebruikt te worden: dit seizoen is ongenadig meedogenloos. 

gomorra s02.3

Nu is Ciro door zowel seizoen 1 als 2 neergezet als de protagonist, hoewel lang niet alles draait om één persoon. Halverwege seizoen 2 verplaatst de aandacht echter steeds meer naar enkele personen binnen de Alliantie en dat maakt het geheel net even wat minder interessant, of in ieder geval minder krachtig. Gomorra moet het namelijk niet zozeer van ware topacteurs hebben, maar van het totaalplaatje en als van de ingezette richting afgeweken wordt, boet de serie wat aan kracht in. Dit duurt echter niet zo heel lang, want zodra het einde nadert komt de vaart er steeds meer in. Dit bevestigt wel dat het jammer is dat de drie kampen (Genny, Ciro en Pietro) steeds verder uit elkaar gedreven werden en daarmee ook minder aandacht kregen. 

De transformatie van Genny kan daarbij niet ongenoemd blijven. In seizoen 1 was hij de perfecte belichaming van het knulletje dat een grote mond had, maar tot weinig groots in staat leek te zijn. Zijn fysieke verandering helpt mee om hem in dit seizoen meer neer te zetten als een sluwe vos, hoewel meer screentime hier goed was geweest – vooral omdat er zoveel verkropte woede achter hem schuil gaat. Waar hij in het eerste seizoen nog wat twijfelachtig overkwam, komt hij in dit seizoen juist veel krachtiger over. De toevoeging van Patrizia is overigens ook een goede zet: ze geeft de serie een nieuwe invalshoek en laat zien wat voor een vernietigende krachten dit wereldje hoeft.

Maar zoals eerder gezegd, moet Gomorra het vooral van het totaalplaatje hebben. Waar er gaandeweg een aantal keuzes zijn gemaakt die misschien niet de beste zijn voor de binding met de kijker, is er genoeg om dat gevoel weg te nemen of op zijn minst te compenseren. Neem bijvoorbeeld de locatiescouting: die is spot on. De verhouding tussen de vervallen wijken en de potsierlijke Italiaanse inrichting van sommige huizen of appartementen is veelzeggend: het zorgt mede voor een uitstekende balans tussen uiterlijk vertoon en rauw realisme. Dat is niet nieuw ten opzichte van het vorige seizoen, maar wellicht valt het dit keer nog meer op. 

Zowel de beelden als muziek zijn tot in de puntjes verzorgd en dat komt vooral op deze blu-ray erg goed tot zijn recht. Maar door ook de personages er echt Italiaans uit te laten zien, voelt het ook realistisch aan: ze doen enorm hun best om er goed gesoigneerd uit te zien, maar daaronder gaat een stel nare boefjes schuil. Het is dan niet eens meer relevant of het daar in het echt ook zo aan toegaat (vergelijk Don Pietro’s situatie eens met dit nieuwsbericht), veel belangrijker is dat het realistisch overkomt: het voelt als een plek waar je liever niet komt en waar niemand te vertrouwen is. 

Dat is precies waar de serie zich op richt. Dat er geen traditionele protagonist is, zou nog wel eens de bedoeling kunnen zijn. Schrijver Saviano heeft niet zoveel op met criminelen en in dit tweede seizoen is het gebrek aan empathie en sentiment zo groot, dat je je af gaat vragen waarom je toch mee wilt voelen met een van deze snoeiharde maffiosi. En dat is goed vakmanschap en de verborgen kracht van deze serie, want waarom zou je mee moeten voelen met iemand – als is het maar een geschreven personage – die zo weinig respect heeft voor andermans leven?