Mario Party: Star Rush

De laatste paar Mario Party-titels zijn met gemixte gevoelens ontvangen. Ineens moest iedereen samen bewegen in één karretje, waardoor tactiek en sabotage amper meer voorkwamen. Met Mario Party: Star Rush wordt die formule overhoop gegooid.

In Star Rush beweeg je niet meer met zijn allen in één karretje. Je beweegt nog wel allemaal tegelijkertijd. Hoe dan? Nou, met maximaal vier spelers gooi je allemaal tegelijk een dobbelsteen om je vervolgens te verplaatsen over een non-lineaire map. Deze kan simpelweg bestaan uit drie vierkanten of twee symmetrische driehoeken. De levels hebben verschillende groottes, dus afhankelijk van hoe lang je bezig wil zijn met een potje kun je een kleine of grote map kiezen.

Dit principe werkt verbazingwekkend goed. Je hebt niet na elke worp een minigame, dus er zit flink wat tempo in een potje. Om in de hoofdmodes (Toad Scramble) een minigame te starten, moet iemand een coin ballon pakken, zodat er gespeeld kan worden voor munten. Elke tien munten worden uiteindelijk omgezet in één ster, dus die zijn van groot belang. Een andere manier om aan sterren te komen is het verslaan van bazen. Elk level kent een aantal bazen die je moet verslaan in een boss-minigame. De laatste baas geeft zelfs twee sterren. De baas is ergens op een level te vinden en degene die op het vakje van die baas komt heeft een voordeel, aangezien deze al begint terwijl de rest snel ernaartoe moet rennen. 

Wat er verder te vinden valt in een level zijn obstakels waar je diverse partners voor nodig hebt om ze te overkomen. Aan het begin van elk potje en na het verslaan van een baas, verspreiden zich diverse Super Mario-personages zich over het veld. Mario, Luigi, Peach, Waluigi en meer komen voor als potentiële partners. De eerste die zich langs één van deze personages verplaatst, rekruteert dit personage in zijn (of haar) team. Dit geeft twee grote voordelen. De eerste is het feit dat elk personage een iets andere dobbelsteen heeft. Zo heeft Mario een dobbelsteen met 0 1 2 5 6 en 7 en Donkey Kong een dobbelsteen met 0 0 0 0 10 10. Afhankelijk van de situatie kun je dus bepalen hoeveel risico je moet nemen om een goede worp te maken. Het andere voordeel is dat deze personages meespelen tijdens boss fights en je dus kunnen helpen aan een overwinning.

De hoofdmodus werkt en is leuk om te spelen. Het is verfrissend om een Mario Party te spelen met hoog tempo, waarin tactiek en geluk in een goede balans samenkomen. Naast de hoofdmodus zijn er nog een aantal (kleinere) modi te vinden ter afwisselen. In Coinathlon speel je minigames en moet je tijdens het spelen zoveel mogelijk coins verzamelen om een race te winnen. In Balloon Rush is het de bedoeling om ballonnen met coins te verzamelen, om deze vervolgens voor sterren in te wisselen. Hier komen minigames (veel) vaker voor dan in Toad Scramble, waardoor een ronde in vergelijking veel langer duurt. Een potje Balloon Rush duurt twintig ronde en kent na elke ronde een minigame, vergelijkbaar met de oudere games dus.

Daarnaast heb je nog modi als Mario Rush, waarin je drie pionen moet verplaatsen naar de andere kant van het veld. Dit doe je tegen een andere speler en kent een soort mens-erger-je-niet-principe, want door op een tegenstander te landen schiet je deze terug naar het begin van zijn speelveld. Het probleem met deze modus is dat je alleen maar met dobbelstenen gooit, iets wat zonder minigames of andere aangelegenheden niet heel boeiend is. Dan is er nog een ritmespelletje met de naam Rhythm Recital, maar ook dit is niet heel boeiend. Je speelt mee met beroemde melodietjes, denk aan Gusty Gardens uit Super Mario Galaxy, maar dan als een soort ontalentvolle idioot. De geluiden die het instrument maakt komt namelijk totaal niet overeen met de muziek die speelt. Een mismatch van jewelste en daardoor gewoon storend om te spelen.

Het vervelendste is nog wel de multiplayer, helaas. Terwijl Nintendo het goede idee heeft (iedereeen kan gratis een applicatie downloaden waarmee de volledige game in multiplayer te spelen is zolang één persoon de volledige versie heeft), werkt de multiplayer niet soepel. Regelmatige haperingen bij lokale multiplayer is simpelweg niet wat je wil. Samen met mijn vriendin speelde ik een paar potjes van elke modi, maar geen enkel potje ging voorbij zonder een aantal haperingen. Jammer.

Eigenlijk kun je dus stellen dat de vernieuwing van Mario Party: Star Rush welkom is en goed werkt, maar dat de rest van de game enigszins teleurstelt. De minigames zijn leuk en Coinathlon speelt lekker weg, maar voor de rest stellen de modi en multiplayer redelijk teleur. Het is te hopen dat Nintendo deze formule voor een volgende release vasthoudt en de rest van de game meer uitdiept: dan ligt er weer een mooie game voor ons klaar.