ReCore

ReCore was een van de verrassingen tijdens de E3-show in 2015. De action-adventure-platformgame draait om een chick genaamd Joule Adams, die wakker wordt uit een cryo-slaap op een zonnige, vergelegen kolonie van planeet aarde en die samen met een stel robotische handlangers op onderzoek uitgaat.

Met ReCore brengt Microsoft zijn allereerste Play Anywhere-titel uit: ReCore kan dus op zowel Xbox One als Windows 10 gespeeld worden, ongeacht op welk platform de game (digitaal) wordt aangeschaft. Er zitten een paar bekende namen achter dit kleurrijke project, onder wie Keiji Inafune, die bekendheid verwierf door zijn werk aan titels als Mega Man, Dead Rising en Onimusha. Ook Mark Pacini, die verantwoordelijk was voor een van de best verkochte GameCube-spellen Metroid Prime, behoort tot het team achter ReCore.

Invloeden van Mega Man en Metroid Prime zijn terug te zien in bepaalde elementen van ReCore, zoals de combat en sommige designkeuzes. ReCore is een third-person-platformer in een semi-openwereld genaamd Far Eden, waarin je met Joule verschillende delen van de map moet verkennen om te weten te komen wat er is gebeurd met de rest van de kolonisten. Far Eden is een hele zonnige planeet en bestaat voor het grootste deel uit zandduinen en enorme rotsmassa's, waarbij je soms kilometers de diepte of juist de hoogte in kunt kijken en bewegen. Dit is een fijne afwisseling als je eens wat anders zoekt dan duistere omgevingen waar veel gameontwikkelaars gebruik van maken. De lange afstanden die je aflegt door de haast lichtgevende, zonlichtweerkaatsende duinen zijn voor sommige mensen misschien zelfs wel te veel van het goede vanwege de extreme helderheid. Het ziet er grafisch allemaal prima uit, alleen heb ik de schitteringen en zonweerkaatsingen soms als storend ervaren. Waarschijnlijk is ReCore niet aan te raden als je lijdt aan fotofobie.

Als je iets doet in ReCore is het wel meters maken. Er zijn niet echt voertuigen waarin je je kunt voortbewegen dus vrijwel alles gaat met de benenwagen. Gelukkig beweegt Joule voortreffelijk en is ze behoorlijk snel. Bovendien beschik je meteen vanaf het begin al over rocket-boosters waarmee je, al dan niet mid-sprong, een snelle dash in een willekeurige richting kunt maken. Hier zit een cooldown op van ongeveer één seconde dus je kunt hier, behalve voor het ontwijken van vijandelijke aanvallen, goed gebruik van maken bij het bewegen in algemeenheid. Het afleggen van grote afstanden is af en toe erg saai, hoewel je om de paar meter wel wordt belaagd door vijandelijke corebots. Ondanks dat de reis van A naar B niet altijd even spannend is, zijn er gelukkig fast-travel-stations die je kunt gebruiken na een nieuwe locatie ontdekt te hebben. Helaas kun je hier lang niet altijd van profiteren omdat je toch steeds nieuwe locaties moet zien te ontdekken. De frustratie hierbij zit hem in de gewone navigatie, die in ReCore ronduit slecht is uitgewerkt. Als je met een hoofdmissie bezig bent word je even op weg geholpen met een groene cursor, maar die verdwijnt vrij snel waarna je het lekker zelf mag uitzoeken. Dit resulteert in een uiterst onhandige manier van navigeren omdat je op de map geen eigen waypoints kunt neerzetten en je dus steeds moet switchen naar de map om te kijken of je nog wel de goede richting op loopt. Je kunt dan dus fast-travel gebruiken maar vanaf je fast-travel-station naar een nieuwe locatie is vaak een ware sleur. Vooral als je er bij aankomst achterkomt dat je de nieuw ontdekte dungeon niet binnen mag wegens een tekort aan cores, of omdat je toevallig corebot Seth niet bij je hebt en je niet naar binnen kan omdat zijn special move daarvoor benodigd is.

De hierboven genoemde corebots spelen een cruciale rol in ReCore. Het was de mensheid die duizenden van deze hoogwaardige A.I.-robots naar Far Eden stuurde om middels terraforming te zorgen dat de planeet leefbaar zou worden voor mensen. Helaas raakte veruit het grootste deel van de corebots corrupt en keerden die zich tegen de kolonisten toen zij eenmaal aankwamen op Far Eden. Een handjevol corebots wisten de dans echter te ontspringen en worden gedurende de game jouw trouwe companen in de strijd. Je begint met Mack aan je zijde, een hondachtige corebot die van zich af kan bijten en over een dodelijke springaanval beschikt. Alle corebot-companions (drie in totaal) hebben een eigen unieke aanval ('lethal attack') en een speciale vaardigheid. Mack kan in een bepaalde radius onder de oppervlakte graven op zoek naar loot.

De optionele dungeons zijn verspreid over de kaart en hoef je dus niet per se te doorlopen. De dungeons herbergen echter een heleboel goodies in de vorm van prism-cores die je weer nodig hebt om andere locaties te unlocken, en allerlei andere loot die je kunt gebruiken om je weapon level (=damage) en je corebots te upgraden. Sommige dungeons zijn best wel tof, en vaak ook spannend omdat er altijd een timer aanwezig is. Het zijn vaak typische platformer-puzzels die je hier moet voltooien, met soms een bossfight als afsluiter. Persoonlijk ben ik geen grote fan van van platformpje naar platformpje springen, waarbij de platformen steeds kleiner worden en de afstand tussen de platformen steeds kleiner wordt, maar dat komt omdat ik er vrij slecht in ben, dus dat valt de game niet echt aan te rekenen. Wel was het voor mij reden genoeg om de dungeons in eerste instantie grotendeels links te laten liggen, totdat ik flink achter begon te lopen qua ontwikkeling van mijn personages. De upgrades waarmee je je bots kunt voorzien zijn talrijk, maar beperken zich vooral tot cosmetische veranderingen. Alle onderdelen, zoals nieuwe achterpoten voor Mack of een nieuwe torso voor de gorilla-achtige corebot Duncan, hebben wel bepaalde eigenschappen die in sommige categorieën zoals health of shield een boost geven. Dat blijft echter bij passieve eigenschappen waardoor je de verbetering an sich nauwelijks merkt en ze dus niet echt goed uit de verf komen.

De combat in ReCore voelt in eerste instantie robuust en gepolijst aan, maar je komt er al snel achter dat het in feite zeer beperkt is waardoor in de loop van het spel de gevechten als repetitief aan beginnen te voelen. Joule heeft maar één wapen, met oneindige munitie en twee vuurmodi: burst fire en charged shots. De charged shots lijken een hommage aan Mega Man, waarbij Joule een schot tot drie niveau's diep kan opladen met oplopende schade. Naarmate de speler vordert in ReCore zullen verschillende munitietypen geünlockt worden in de vorm van verschillende kleuren, die weer corresponderen met dezelfde kleur vijanden voor extra schade. Dit is net zo bijzonder als het klinkt; niet heel interessant dus. De afwisseling is wat dat betreft ver te zoeken. Het combosysteem zit wel goed in elkaar en motiveert om zo snel mogelijk af te rekenen met je vijanden, omdat je via een vermenigvuldigingsfactor steeds meer schade doet. Ondanks het wat saaie knokken door Joule zelf levert de combinatie met je corebots nog wel toffe gevechten op. Je kunt maar één corebot tegelijk aan je zijde hebben, die je in combat opdrachten kunt geven voor bijvoorbeeld een sterke aanval of om zich juist terug te trekken als het te heet onder de voeten wordt. Tijdens het spelen kun je maximaal twee corebots meenemen en ook in combat kun je behoorlijk snel switchen tussen de twee metgezellen waardoor de combat weer iets veelzijdiger wordt. Wanneer vijanden bijna verslagen zijn heb je de mogelijkheid om met je grappling-hook hun core uit ze te trekken, wat resulteert in een soort touw-trek-minigame. Dit ziet er allemaal erg leuk uit en biedt net even een extra'tje in gevechten, maar kan het combatsysteem helaas niet redden van een matig en beperkt geheel.

Ik heb medelijden met Joule en haar corebots Mack, Seth en Duncan. Ik wil ReCore namelijk graag leuk vinden. Het idee dat op E3 van 2015 werd gepresenteerd was zo veelbelovend. Ontwikkelaars Comcept en Armature Studios hebben ook echt wel een sterke basis neergezet: de besturing is meer dan prima, de combat voelt - hoewel beperkt en repetitief - geraffineerd aan en het verhaal van de geheimzinnige corebots in relatie met de mensheid heeft best wel potentie. Het lijkt wel of ze achter de schermen bij ReCore, na een keurig raamwerk te hebben neergezet, geen geld/motivatie/inspiratie meer hadden en de rest maar gewoon hebben afgeraffeld. Zo van, laten we er maar gewoon een heleboel saaie onnodige collectables doorheen gooien om de speler maar zoet te houden.

Conclusie
ReCore heeft een solide basis met een uiterst belabberde afwerking. Na een uurtje of vier spelen, zodra je alle wapen-upgrades en corebots hebt verzameld, begint de sleur. De uitgestrekte zandvlaktes waar je eindeloos overheen rent als een kip zonder kop en zonder een fatsoenlijke TomTom gaan langzaam maar zeker vervelen en ook de optionele dungeons, die toch een groot onderdeel van de game uitmaken, nodigen niet echt meer uit om te verkennen nadat je er een paar gezien hebt. Terwijl ReCore toch ook punten scoort op het gebied van level design, art-stijl, besturing en interessante personages in de vorm van de sterk ontworpen corebots.