CD: The Veils - Total Depravity

De nieuwe Twin Peaks serie staat gepland voor volgend jaar. David Lynch heeft al wel bekend gemaakt dat onder meer de Londense singer/songwriter Fin Andrews voor de muziek gaat zorgen. Deze maand verschijnt van zijn band The Veils, de vijfde langspeler, Total Depravity.

Fin Andrews is de zoon van Barry Andrews, medeoprichter van het legendarische XTC en die ook speelde met grootheden als Robert Fripp, Brian Eno, Iggy Pop en David Bowie. Dan weet je meteen waar Fin zijn invloeden vandaan heeft. The Veils is overigens opgericht in Auckland, Nieuw-Zeeland. Fin is daar opgegroeid en is er op latere leeftijd weer teruggegaan. Toen was hij inmiddels al muzikant. Dat bleken oude highschool vrienden van hem ook te zijn en de band was gevormd. Van die vrienden is overigens alleen bassiste Sophia Burn nog in de gelederen.

Total Depravity produceerde Fin samen met Adam ‘Atom’ Greenspan (o.a. Nick Cave & The Bad Seeds, Arcade Fire) en El-P (producer en rapper bij Run The Jewels), maar ook met Dean Hurley, een componist die al veel werk voor de eerdergenoemde David Lynch verrichtte. Het album werd over een periode van twee jaar opgenomen, waarbij er flink werd gereisd van Estúdios Sá da Bandeira in Portugal naar Konk Studios in Londen en van Casa Lynch in Los Angeles naar de studio van El-P in New York. Maar, uiteindelijk, is er dan een prima eindproduct afgeleverd.

Met dit album zal je je zeker niet vervelen. Van begin tot eind blijft het spannend, omdat er uit vele muzikale richtingen invloeden zijn te horen. Alternatieve Indie rock, zo wordt de stijl ook wel omschreven. De cd kent ook een mooie opbouw en is bovendien sluitend. Dat wil zeggen, dat zowel het eerste als het laatste nummer veel van elkaar weg hebben, en een soort van tweeluik vormen. Zowel opener ‘Axolotl’ als de afsluitende titeltrack drijven op duistere beats die doen denken aan Massive Attack. De eerste song is overigens geschreven vanuit het oogpunt van de specifieke gelijknamige Mexicaanse salamander, om de absurditeit die doorgaans in de teksten zit maar even aan te stippen.

Op ‘A Bit On The Side’ wordt meer folk ingebracht en tezamen met het stemgeluid van Fin, komt het in de buurt van Arcade Fire. Dat kan ook gezegd worden van ‘Here Come The Dead’ en ‘House Of Spirits’, ofschoon op de eerste songs ook vlagen Noise rock zijn te horen. Daartegenover zit ‘Low Lays The Devil’ weer vol met funk en soul en krijgen we op ‘King of Chrome’ een bijna Jim Morrison-achtige voordracht te horen, ondersteund door klanken die Mike Oldfield geproduceerd zou kunnen hebben. ‘Swimming With Crocodiles‘ en ‘In the Blood’ beginnen als een ballad, maar worden verder uitgesponnen tot meer mid tempo songs. ‘Iodine & Iron’ blijft wel in hetzelfde lekker lijzige deuntje hangen en sluit mooi af met een strijkersensemble. ‘In The Nightfall’ is letterlijk een lekker slaapliedje; zang alleen ondersteund door een orgel. Het meest pakkende refrein van het album valt te horen tijdens ‘Do Your Bones Glow At Night?’. Dit nummer is dan weer slow soul met een duistere kant.

Het is twee jaar wachten geweest op een nieuw album van The Veils, maar met Total Depravity zijn ze meer dan terug. Een album met vele smaken en een goede totale sound. Total Depravity behoort daarmee tot de meer interessante releases van dit jaar. Het is verreweg het meest complete en beste album van het gezelschap. 24 november a.s. is de band weer te zien in Nederland, in de Melkweg te Amsterdam. Aangezien ook hun live shows hoog staan aangeschreven, met name de performance van Fin zelf, zou ik het in de agenda zetten.