Inside

Playdead, de Deense gamestudio achter de voortreffelijke Xbox 360-game Limbo, kwam dit jaar met hun nieuwe project Inside voor Xbox One en pc. Net zoals Limbo is Inside een platformer met betrekkelijk weinig kleuren en een onheilspellende, bijzondere sfeer.

Voorganger Limbo werd na release overgoten met negens en tienen en wist vele prijzen in de wacht te slepen, waaronder Game of the Year, Best Indie Game en Best Visual Art tijdens de Paris Game Show in 2010. De heren van Playdead doen het met Inside nog eens dunnetjes over. De tekenstijl biedt net als bij zijn spirituele voorganger Limbo een monochroom-achtige wereld met een zeer beperkt kleurenpallet. Ook kruipt de speler opnieuw in de huid van een jonge jongen om verschillende puzzels op te lossen. Het is aan de speler om via gebeurtenissen in de game te ontrafelen wat er zich allemaal afspeelt in de wereld van Inside, want van een voorgeschotelde verhaallijn is geen sprake.

Een (deels) zwart-witgame zal niet meteen iedereen aanspreken, maar de grafische stijl die Playdead neerzet met Inside is simpelweg verbluffend te noemen. Er wordt slim gebruikgemaakt van kleuren als rood en geel om bepaalde elementen uit de omgeving te markeren en de bewegingen van personages komen heel natuurlijk over. Ondanks dat de tekenstijl in eerste instantie wat flets overkomt wordt al snel duidelijk dat het spel grafisch gewoon steengoed is.

Met Inside wordt de speler (bijna letterlijk) in het diepe gegooid: er is geen introductie van wie je bent, waar je je bevindt of wat je doel is. De game begint gewoon en het is aan jou om de geheimzinnige levels te doorkruizen om te ervaren wat voor bizarre gebeurtenissen er zich voor je ogen voltrekken. Een ding is wel zeker: je bent op de vlucht. Al vroeg in het spel word je achterna gezeten door busjes met zoeklichten, gewapende mannen en agressieve honden. Je hebt als klein snotjong geen mogelijkheden om jezelf te verdedigen dus je zal het moeten hebben van je lenigheid en vooral je behendigheid. Het aantal knoppen is dan ook zeer beperkt.

Waar Inside echt in uitblinkt is het creëren van sfeer. Het is niet alleen maar een spannende game omdat je achterna gezeten wordt schimmige figuren. Het is een voortdurende ijskoude, eenzame en griezelige atmosfeer die in de lucht hangt. Ondanks de speels ogende tekenstijl is Inside keihard: als je niet snel genoeg over dat ene greppeltje springt wordt je zonder pardon overhoop geschoten door volwassen kerels, of uit elkaar getrokken door een roedel bloeddorstige dobermans. In de vele puzzels die je voorgeschoteld krijgt, die overigens niet bijzonder moeilijk zijn, wordt slim gebruikgemaakt van omgevingsfactoren als licht en water, en kun je met behulp van de zwaartekracht vele objecten gebruiken om puzzels op te lossen.

Wat bijdraagt aan de beklemmende sfeer is het uitblijven van tekst en uitleg. Er wordt niet één woord aan dialoog gewijd, er zijn geen teksten op muren geklad, er zijn geen audio logs, niks. En toch verdient ook het geluid een dikke plus. Denk aan krakende houten vloeren, blaffende honden, de wind door de bomen en hier en daar perfect passende achtergrondmuziek. Het is ontzettend moeilijk om minpunten te vinden in Inside; deze game is vanaf bijna iedere invalshoek een meesterwerk, zowel op technisch vlak als op het gebied van meeslependheid en atmosfeer. Dat mag ook wel met zes jaar ontwikkeltijd voor een korte platformgame, maar dan nog: chapeau voor de Denen van Playdead Studios die het voor elkaar hebben gekregen om een parel als Limbo dikwijls te overtreffen.

Zoals hierboven aangegeven zijn de puzzels niet allemaal even ingewikkeld, maar toch zijn ze allemaal erg leuk om op te lossen. Soms is het slechts een kwestie van wat dozen op de juiste volgorde van A naar B schuiven, maar andere puzzels nemen een stuk meer tijd in beslag en laten je wel even achter je oren krabben. Het feit dat zelfs de simpelste puzzels al erg vermakelijk zijn heeft alles te maken met hoe geraffineerd de gameplay is. Omdat de physics zo goed zijn is een houten kratje van een heuvel afduwen al leuk om te doen, puur omdat het zo natuurlijk en verfijnd aanvoelt.

In de dystopische wereld van Inside speelt ook 'mind control' een grote rol. Door de levels verspreid hangen een soort helms waar je je hoofd in kunt steken. Het stelt je in staat om een of meer zombieachtige figuren te besturen. Dit zijn de interessantere puzzels omdat ze vaak over meerdere lagen beschikken waardoor je met één puzzel zo een kwartier bezig bent. De gewetenloos ogende drones die je bestuurt kunnen je helpen om locaties of items te bereiken waar je alleen nooit zou kunnen komen. Andere momenten breng je weer door in een duikboot om de uitgestrekte onderwaterlocaties te verkennen, allemaal terwijl je gaandeweg puzzel na puzzel oplost.

Conclusie
Het meeste is wel gezegd; Inside is een topgame. Voor hen die bekend zijn met Limbo is het belangrijk om te weten dat Playdead zichzelf heeft overtroffen. De sfeer die de ontwikkelaar weet neer te zetten is moeilijk te beschrijven: het is spannend, verdrietig, bizar en griezelig. Tegelijkertijd zorgt het uitmuntende uiterlijk van de wereld voor een bijzondere ervaring. Omdat veruit het meeste over de wereld van Inside in het ongewisse gelaten wordt, krijgt de speler een extra aansporing om op onderzoek uit te gaan.