Mirror's Edge Catalyst

De voorganger van Mirror Edge Catalyst was een kleine culthit. De parkour gameplay was nieuw en het verhaal was goed neergezet. Als in, het zat niet in de weg. Een vervolg op deze hit bleef echter uit, ondanks dat velen hier wel degelijk om vroegen. Na bijna 9 jaar wachten is het dan zo ver. Met een beetje vertraging kunnen wij eindelijk weer rennen, springen, vallen en weer opstaan.

 

Mirror Edge Catalyst speelt zich af in City of Glass. Een stad die gebukt gaat onder een dictator en andere snode bastaarden. Iedereen wordt in de gaten gehouden door alles en iedereen en er is geen vrijheid van meningsuiting of denken meer. De game begint dan ook met Faith die in de gevangenis zit en na een jaartje gevangenis wordt vrijgelaten. Al snel wordt zij gespot door een vrijheidsstrijder en zo belandt ze in een clubje dat vecht tegen de bezetters van de stad. Het is dan ook aan jou om weer het vrije woord in City of Glass te verspreiden. 

 

Het verhaal wordt verteld door middel van getekende flashbacks en deze zijn een beetje warrig. Het wordt verre van chronologisch verteld en dat zorgde ervoor dat ik soms geen idee had wat er aan mij verteld werd. Dat is jammer, want in dit deel zitten veel meer personages die allemaal een connectie hebben met Faith. Toch weet DICE het te presteren om de personages niet wat uit te diepen. Wat ook een prestatie is, is dat er geen greintje humor in het spel zit. Iedereen is super serieus en een lollig momentje zit er niet in. 

 

In de tien uur durende singleplayer campagne ren je van hot naar her en weer terug. In plaats van een lineaire game is het nu een sandboxgame. Je kunt dus je eigen weg kiezen om op punt B te komen, of je kunt je Runners Vision (soort van GPS) aanzetten om ergens te komen. Gelukkig is er genoeg te doen, anders wordt steeds dezelfde route rennen erg saai. Zo zijn er in de stad tapes, papierwerk en chips zijn verstopt die je moet zoeken. Naast verzamelitems zijn er andere runners die opdrachten voor je hebben. Helaas hebben die niet veel anders om het lijf dan dat je zo snel mogelijk een pakketje ergens moet droppen. Sommige personages bieden side-missies aan waarbij er een klein zijsprongetje in de verhaallijn wordt gemaakt, maar over het algemeen zijn deze niet zo spannend. 

 

Voor de meesten onder ons kan het bovenstaande hen natuurlijk allemaal gestolen worden. Want Mirror Edge staat voor het parkourgedeelte en nu het een open wereld is, kun je zelf bepalen welke weg je neemt. Ga je linksom, ga je rechtsom, ga je door het midden? De keus is volledig aan jou, als je tenminste je Runners Vision uit zet. Deze laat altijd een voorgestelde route zien die het makkelijkst is. Dit is echter nooit de snelste route. Wil je optimaal genieten van deze game, zet het dan ook snel mogelijk uit. Verder heeft Faith weer haar oude trucjes uit de kast getrokken, alleen moet je deze wel verdienen door middel van skillpoints. En daar houdt het RPG gedeelte al weer snel op.

 

Repetitie is wat helaas de klok slaat. Zo tof als het hele parkourgebeuren was in Mirror’s Edge, zo snel gaat het vervelen in Mirror’s Edge Catalyst. Want dankzij het sandbox gebeuren loop je al snel dezelfde routes. Later in de game krijg je wel een Fast Travel optie, maar dan is het leed al geleden. Het voelt dan al als een rondje rond de kerk. Het wordt nog erger omdat je continu moet bezig zijn met het aan elkaar rijgen van alle parkourtrucjes van Faith. Daarmee vul je beide meters. In tegenstelling tot het eerdere deel, heb je namelijk nu twee meters, één voor je gezondheid en de andere dient als schild. Zolang deze meter enigszins gevuld is, kun je niet geraakt worden door kogels. 

 

Niet dat de vijanden maar enigszins moeilijk zijn te verslaan. Ze zijn namelijk te stom voor woorden. Meestal kun je er wel langsrennen, maar er zijn momenten dat je gedwongen wordt met hen te vechten. En dan is het rondjes rennen, af en toe een schop uitdelen en weer verder rennen. Natuurlijk ligt de nadruk van het spel op het heen- en weer rennen, maar dat maakt het dan nog niet verplicht om een tango te moeten dansen met een paar baddies die te stom zijn om te poepen.

 

Het is vervelend om te zien hoe goed de game in potentie kan zijn, maar dat het allemaal niet uit de verf komt. Het voelt gewoon nog goed om een main-missie op te starten. Lekker eerst er naartoe rennen, dan een stukje sneaken, daarna een puzzeltje hoe je in godsnaam binnen een gebouw van punt A naar punt B moet, daarna heb je een vechtmomentje om je vervolgens uit te voeten te maken.  Qua gameplay staat de game dan ook als een huis. Het is dan ook de aankleding van het huis wat vies tegen valt…


 

Pluspunten
Minpunten
  • Parkour is nog steeds hip
  • Missies zijn prima
  • Saaie sidemissies
  • Steeds dezelfde route lopen op een leeg dak is saai
  • Saaie combat
Gespeeld op PlayStation 4. Ook beschikbaar voor Xbox One en Windows.