Homefront: The Revolution

FOK!games werd in 2011 door THQ een tijdlang in de ban gedaan nadat ik Homefront een vier had gegeven. Inmiddels bestaat THQ niet meer, maar de rechten voor de intellectual property zijn doorverkocht en zodoende hebben we een nieuwe Homefront. De franchise is in die vijf jaar helaas weinig opgeschoten.

Homefront was een hele slappe versie van zowel Call of Duty (singleplayer) als Battlefield (multiplayer). Homefront: The Revolution is dit keer een slappe versie van Far Cry. De game speelt zich af in het half verwoeste Philadelphia. Je bent onderdeel van een verzet dat langzaam maar zeker de stad stukje voor stukje overneemt. Dit doe je specifiek door in de open wereld vijandelijke kampen van de dictator te veroveren. Klinkt bekend? Nou is een Far Cry-achtige game in een stad in plaats van exotische jungles of bergen zeker geen slecht idee, maar de uitvoering van The Revolution laat heel wat te wensen over.

Homefront: The Revolution speelt zich af in een alternatieve tijdlijn waarin Noord-Korea een technologische grootmacht is. Het Koreaanse Apex is een soort Apple dat bovendien ook op militair gebied een grote speler is. Amerika is aan de andere kant juist failliet door allerlei oorlogen in het buitenland en een dramatisch economisch beleid. Om hun diepe schulden te betalen lenen ze veel geld van Noord-Korea. Als de VS vervolgens niet betaalt valt Noord-Korea het land binnen, door even daarvoor de Apex-wapens die Amerika massaal gebruikt via een technologische achterdeurtje uit te schakelen. Noord-Korea neemt heel Amerika over en verandert het in een keiharde dictatuur.

De opzet van het verhaal is natuurlijk ietwat ridicuul, maar het is videogamerealistisch en origineel genoeg om interesse te wekken. Het is ongeveer dezelfde opzet als voor het originele Homefront, al is The Revolution een soort reboot die verder geen verbindingen heeft met de THQ-game. Je speelt als de altijd zwijgzame Ethan Brady, een nieuwbakken verzetsstrijder in Philadelphia. Het doel van het spel is om Benjamin Walker te redden, de charismatische leider van het verzet die in het begin van het spel gevangen wordt genomen. Volgens de andere leden van het verzet is hij de enige die de mensen in de stad kan inspireren om een revolutie te ontketenen.

Het verhaal is helaas een complete flop. Zowel het verzet als de vijand komen totaal niet uit de verf. De kopstukken van het verzet zijn stuk voor stuk bekende types die nimmer van hun rol afwijken. Je hebt de onhandige militaire baas, de boze punk chick, de zwarte doctor met een geweten, etc. Het andere probleem is dat de Noord-Koreanen, in het spel simpelweg (en tot vervelens toe) aangeduid als 'Norks', geen gezicht hebben. De gemaskerde Norks hebben ook geen stem of zichtbare leider, ze bestaan alleen om te moorden en vermoord te worden. Het is moeilijk om een vijand te haten die net zo goed een robot had kunnen zijn.

Nou is een goed verhaal niet per se een vereiste, maar wat rest is een belabberde Far Cry-game die bovendien technisch zeer slecht is afgewerkt. De schietactie in The Revolution is houterig en mist de soepelheid die tegenwoordig standaard is voor moderne shooters. Al zou schieten lekker zijn, dan nog zou de game niets aan zijn omdat de kunstmatige intelligentie van de Norks bedroevend is. De vijanden rennen als malloten heen en weer in de kampen die je moet veroveren. Bijna alsof ze achterna gezeten worden door geile beren. Dat houdt op als ze de speler opmerken, maar dan rennen ze als kamikaze-strijders op je af.

De technische oneffenheden halen je ook constant uit de game. Zo bevriest het spel twee seconden bij elke auto-save. De game auto-savet constant, dus de start-stop gehalte van dit wordt op gegeven moment heel vervelend. Daarnaast is de framerate alles behalve constant en wil het geluid nog wel eens wegvallen.

Zonde allemaal, want hier en daar toont de game aardige ideëen. Philly is opgedeeld in rode en gele zones. In rode zones is het open oorlog tussen het verzet en de KPA. De gele zones zijn meer burgerzones die compleet onder de macht van de KPA zijn. Die gele zones zijn vrij interessant. Je loopt er met verborgen wapen rond en moet stiekem het volk overtuigen om in opstand te komen. Het enige probleem is dat je dit vooral doet via stealth missies, terwijl de stealth in Homefront niet dieper gaat dan wachten tot een KPA soldaat zijn rug aan je toont.

Het andere goede idee is de manier waarop je wapens real time kunt modificeren. In plaats van in menu's te duiken kijk je naar je geweer en schroef je er letterlijk onderdelen aan vast. Dit gaat vrij ver, je kunt zelfs het hele wapen op deze manier veranderen. Je kunt van je pistool bijvoorbeeld een SMG maken. Dit is heel tof gedaan en ik hoop dat andere games dit overnemen.

Conclusie
Homefront is wederom een mislukte kloon van een grotere en betere game. The Revolution poogt Far Cry na te doen, maar is vervolgens te veel afgeraffeld om in de buurt te komen. De game lijkt helaas het slachtoffer te zijn geworden van een hobbelig ontwikkelingsproces. Aan het einde van het spel zegt een personage dat de revolutie nu echt begonnen is, maar het lijkt mij toch echt einde oefening voor Homefront.