London Has Fallen
In 2013 keek men nieuwsgierig, doch met argusogen, naar de komst van zomerblockbuster White House Down met Channing Tatum en Jamie Foxx. Maar in het voorjaar van datzelfde jaar was er ineens Olympus Has Fallen, een film met een identiek thema. Enkel was deze R-rated, regisseerde Antoine Fuqua hem en was de film wél succesvol. Een vervolg kon dan ook niet uitblijven: London Has Fallen.
In dit vervolg zijn alle leiders van de wereld bijeen in Londen voor de begrafenis van de Prime Minister van Engeland. Een officiële gebeurtenis met veel beveiliging. Toch weet een groep terroristen door te breken. Hun doel? Alle leiders van de wereld doden. En de terroristen komen, met wat hulp van de politie en andere hooggeplaatste officieren, een heel eind. Maar de president van de Verenigde Staten weet te ontstnappen met hulp van Mike Banning (Gerard Butler). De terroristen geven niet op en openen een klopjacht door heel Londen, terwijl Mike de president moet beschermen.
Uiteraard is dit een domme actiefilm. De film pretendeert niet iets anders te zijn. Na een minuutje of twintig barst de actie los en dit houdt niet meer op tot het einde van de film. Dit levert echter veel plotholes op. En dat kan bij een film als London Has Fallen. Maar de zogenaamde 'suspension of disbelief' (waarbij de kijker fictieve gebeurtenissen voor waar aanneemt) is totaal afwezig. In een wereld waarin terrorisme dagelijks onze woonkamers binnen komt stormen, moet de film toch een bepaalde mate van realisme weten te bereiken om de kijker mee te kunnen nemen. Maar in deze film lijkt haast het voltallige politiekorps de geweren op de president te richten. Een mol is er altijd in dit soort verhalen, maar honderden mensen die zich tegen hun eigen leiders keren? Honderden agenten? Ook verderop in deze film wordt hier geen verklaring voor gegeven, op de ene mol na die een paar miljoen op zijn bankrekening kreeg. Zou dit aan iedere agent uitgekeerd zijn? Erg wazig.
De actie is verder wat zoetjes en nergens echt tof. De film heeft een tekort aan actiescènes die echt blijven hangen. Ook het spektakel dat in de trailer wordt getoond, is enkel het begin van de film: het grootste deel van de film is een klopjacht die voornamelijk in donkere zijstraten of onder de grond wordt uitgevochten. Aaron Eckhart krijgt als president Asher erg weinig te doen, terwijl Butler als Mike alleen nodeloos gewelddadig is. Het spreekt voor zijn karakter maar in een dergelijke situatie moet iemand in zijn functie ook professioneel blijven.
Als een review van een criticus leest bovenstaand ongetwijfeld weg als weer een zeurpiet die pretendeert verstand van films te hebben. En er zullen vast drommen mensen zijn die zich prima weten te vermaken met deze film. Het is echter als een maal van McDonald's: nadat de maaltijd is verorberd, ben je hem eigenlijk alweer vergeten en ga je op zoek naar iets anders. Ook de mensen die zich prima vermaken zullen zich een paar dagen later moeilijk heugen wat er gebeurd is. En dat is jammer.
Morgen Freeman maakt het in ieder geval een fijn luisterbare film, maar in de tussentijd zou ik het geld voor het toch dure ticket in je zak houden tot de volgende actiefilm.
