Concert: Imagine Dragons - Ziggo Dome

De spiegels en de rook worden getest. De Ziggo Dome is er al sinds dat het concert uitverkocht is, in mei vorig jaar, klaar voor. Tot de nok toe gevuld met fans die maar één ding willen zien en horen: Imagine Dragons. FOK! was erbij en maakte een knalfeest mee.

Het voorprogramma dat het ongeduldige publiek moet opwarmen is Sunset Sons. Misschien nog het meest bekend door hun bescheiden hit 'Remember' weten ze het publiek op sommige momenten mee te laten zingen met nummers die nog nooit hun gehoor zijn binnengetreden, en dat is toch eigenlijk wel wat er verwacht wordt van een goed voorprogramma. Ook zanger Rory Williams weet vocaal een goed niveau te halen en de sound heeft over het algemeen iets weg van een softere variant van Kings of Leon. Dat er voor de rest niet zoveel op het podium gebeurt is nog geeneens een smet op het optreden. Na een kleine drie kwartier mogen ook deze heren het podium voor de laatste keer van de tour verlaten en zo te zien is dat met een voldaan en dankbaar gevoel. Natuurlijk wordt er nog even reclame gemaakt voor het concert dat gegeven wordt in de Melkweg. "Amsterdam, you have been great, see you in April!"

Na een half uur wachten op de changeover wordt de act waar iedereen voor is gekomen met een knal het podium op geblazen. De spiegels worden omgedraaid en de rook vult het podium. De Smoke + Mirrors Tour kan voor het laatst losgaan, hier in Amsterdam. En dat blazen wordt redelijk serieus genomen, want er wordt begonnen met 'Shots', dit keer niet de remix van Broiler die de aandacht wist te trekken op het album, maar met de eigen versie. En dat werkt opvallend goed. Het staande publiek weet soms zelfs over de klanken van Dan Reynolds heen te komen. Dat publiek zit er sowieso al razendsnel in en heeft het zichtbaar naar z'n zin. Na deze indrukwekkende compositie wordt het uptempo 'Trouble' ingezet, een nummer waar goed op gedanst kan worden. Al vroeg wordt het zittende publiek uitgedaagd om de voetjes van de vloer te gooien en dat lukt erg goed. Misschien onbekend bij de frequente Imagine Dragonsluisteraar, maar dit wordt direct goed gemaakt met het nummer wat er op volgt. 'It's Time' is een schot in de roos en het feestje kan beginnen. De heren zijn in bloedvorm.

Na een geniale cover van de Alphavilleklassieker 'Forever Young' volgt een plaat die eigenlijk alleen maar vanavond gespeeld kan worden. 'Amsterdam' wordt met luid gejuich onthaald en luidkeels meegezongen. Het meezingen zal de rest van de avond overigens ook geen probleem veroorzaken. "It's been a while since we played this song, but this just seems so right, tonight"; Reynolds weet heel goed welke woorden hij moet gebruiken om een publiek op te zwepen. Een geslaagde mix van 'Roots' en 'Hopeless Opus' vult de Ziggo Dome en vooral met die laatste weten de heren opnieuw het zittende publiek van zijn stoeltje te krijgen. Het is dan de beurt aan gitarist Wayne Sermon. En dat die man wat met zijn gitaar kan, wordt duidelijk uit een aantal indrukwekkende solo's waarin hij geluid uit zijn instrument weet te krijgen dat niet echt te plaatsen valt, zeker niet in het scala gitaargeluid. Het klinkt echter fantastisch en slaat goed aan, zeker als de gitaarpartij voor 'I'm So Sorry' wordt ingezet en Reynold de vocalen begint. Dat deze man even speciaal in het zonnetje gezet wordt is niet meer dan normaal, gezien het talent dat hij bezit.

Iedereen uit de band krijgt zijn moment om te schitteren, en het is na Sermon de beurt aan bassgitarist Ben McKee. Nadat de band de aanstekelijke stadioncompositie 'Gold' heeft gespeeld, mag hij zijn solo inzetten die de aanzet moet vormen voor 'Bleeding Out', waarin de hopeloosheid van de tekst zeer goed is te horen. Na de wat minder bekendere songs 'Second Chances' en 'Friction' wordt er tekst de zaal in gesmeten die wel heel erg bekend aanvoelt. 'Demons' wordt ingezet en een rij aan meezingers vormt het einde van de show. Ondermeer 'On Top of the World', het nummer dat de band wereldberoemd maakte komt voorbij, en 'I Bet My Life' gaat over in misschien wel het meest aanstekelijke en krachtige nummer dat de band heeft geproduceerd, 'Radioactive'. Tijdens dat nummer moeten alle instrumenten het ontgelden en blijft er van de grote trom, die een centrale kracht vormt in de nummers van de band, niet veel meer over.

De toegift bestaat uit 'The Fall' en 'Dream' en de tranen van Reynolds. Het is voor hem zichtbaar moeilijk om afscheid te nemen van de ervaringen van het afgelopen jaar, of zoals hij zelf zegt: "We've been all around the world with this tour, we are eternally grateful". Als je het als band voor elkaar krijgt dat de nummers nog luidkeels worden gezongen bij het verlaten van de Ziggo Dome en de klanken zelfs nog te horen zijn op de perrons van het treinstation, mag je jezelf toch wel een welverdiend klopje op de schouders geven en terugkijken op een zeer geslaagde afsluiting van een jaar toeren.