Rainbow Six Siege
Het is nu een week na de release van Tom Clancy's Rainbow Six: Siege en ik moet eerlijk bekennen, mijn console heeft overuren gedraaid sinds ik de game binnenkreeg. Alles hangt van de kleine momenten af. Loop je via links of via rechts? Gooi je een granaat of bewaar je die liever? Alle keuzemomenten voor dat ene doel, de dood van de terrorist(en).
Ubisoft heeft lang gewacht met deze shooter. Onder de naam Tom Clancy’s: Rainbow Six: Patriots wilde het bedrijf de game uit laten komen, maar toen bekend werd dat er een next-gen aan zat te komen kwam het tot de conclusie om de ideeën op te sparen. Zo konden deze gebruikt worden voor de nieuwste game, onder de naam Siege. Zeven jaren gingen voorbij tot de dertiende editie van Rainbow Six gelanceerd werd en is het er in die zeven jaar op vooruit gegaan? Zeker!
Beschik jij over communicatieve en strategische vaardigheden? Dan ben je gemaakt voor deze game. De hele game draait hieromheen. Je speelt vijf tegen vijf met twee verschillende gamemodes. Red of bescherm de gijzelaar en ontmantel of bescherm de bom. Ronde 1 zul je moeten aanvallen en ronde 2 verdedig je (of andersom). Er is ook een voorbereidingsfase, waarin je met camera-robotjes het gebouw kan gaan verkennen en de bom/gijzelaar kan zoeken. Ziet de tegenstander je, en schiet diegene je kapot dan kun je niet meer verder zoeken. Die voorbereiding duurt echter maar dertig seconden. Een ronde zelf duurt ongeveer 5 minuten, waardoor een potje maximaal een kwartier zal duren. Als de game is begonnen, is er simpelweg behoefte aan communicatie. Heb je dekking nodig of wil je samen met je teamgenoot het gebouw binnenvallen, dan is dit bijna onmogelijk zonder communicatie. Spelen met vier vrienden is dan optimaal, maar het moge duidelijk zijn dat dit voor de meesten niet weggelegd is. Zeker als je dood bent, kan dit heel frustrerend zijn, want er is geen mogelijkheid om te respawnen. Komt er één kogel in je hoofd terecht dan is het over.
Er is geen campaign-modus beschikbaar in het spel, dit is vervangen door Situations. Dit is een singleplayermodus. In totaal zijn dit tien fantastische missies. Hierdoor loop je door een geland vliegtuig of een verlaten(?) universiteit. In tegenstelling tot de multiplayermodus speel je hier in je eentje tegen 5-20 terroristen. Moeilijk is het wel, maar heerlijk spannend. Lukt het om Situations uit te spelen, dan speel je ook nog een geheime missie vrij. Leuk, maar het had zoveel meer kunnen zijn.
Het geluid en de graphics, daar hoef ik weinig woorden aan vuil te maken: die zijn fantastisch uitgewerkt. Om maar te beginnen met het geluid; ik heb mijzelf erop betrapt dat ik het geluid steeds harder zette. Sluit je af van de buitenwereld en hoor de terroristen lopen, barricaderen of slaan. Je voelt aan wanneer iets ver weg of dichtbij is en het klinkt allemaal heel realistisch. Niet alleen het geluid is dynamisch, dit geldt ook voor het licht. Het is moeilijker om ergens naar binnen te kijken als je de zon in je ogen hebt. Boomblaadjes bewegen en lopen en rennen gaat heel vloeiend.
Dan zullen we toch de grote vraag maar moeten beantwoorden: kan Rainbow Six Siege tippen aan het niveau van Battlefield en Call of Duty? Nee, hiermee kun je het haast niet vergelijken. Het idee van Rainbow Six is goed uitgedacht, verschrikkelijk leuk en bijster origineel. De uitvoering valt alleen heel erg tegen. Het complete plaatje klopt niet. Er is duidelijk veel moeite gestoken in de details en het idee zelf, maar als je de grote lijnen vergeet kom je er ook niet ver mee. Ik heb in een shooter nog nooit zo smooth een bom vastgemaakt zien worden, maar als je dan ziet dat het reloaden en inzoomen van je wapen langzaam en buggy gaat, is de hele intentie van een shooter vergeten. De snelheid van de servers en de laadtijden, daar kan menig gameproducent nog wat van leren. Dat is dik in orde, maar dat is dan ook één van de weinige punten waarin Rainbow Six Siege de andere games overtreft.
