Mordheim: City of the damned

Het doet me goed om te zien dat de Warhammer-franchise nu eindelijk een grote inspiratiebron voor games is geworden. Natuurlijk hadden we al Warhammer: 40K en Blood Bowl en binnenkort kunnen we ons gaan vermaken met Total War: Warhammer, maar deze spelen zich af in het huidige Warhammer-tijdperk en deze games zijn geïnspireerd op de meest bekende concepten van Warhammer. Focus Home Interactive blijkt echter ook bereid te zijn om de ondergewaardeerde spelvormen van Warhammer een kans te geven met Mordheim: City of the Damned.

Mordheim: City of the Damned is gebaseerd op de tabletop-culthit Mordheim uit 1999. Mordheim speelt zich 500 jaar voor de huidige Warhammer-tijdlijn af, in een tijd waarin de meeste rijken in de Empire verwikkeld zijn in een strijd om de troon. Mordheim wordt niet meegezogen in de strijd en profiteert van de oorlogshandel tussen de verschillende rijken, maar wordt dan zelf door rampspoed getroffen: een gigantische komeet slaat in in het midden van de stad. De komeet blijkt grote hoeveelheden wyrdstone te bevatten, wat er voor zorgt dat de stad langzaam ten onder gaat aan ziektes en chaos. Alchemisten ontdekken dat wyrdstone ook gebruikt kan worden als ingrediënt om een steen der wijzen te maken, die elk metaal in goud kan veranderen en chronisch zieken in een oogwenk kan genezen. Met de handel van wyrdstone is dus een klein fortuin te verdienen. Groepen huurlingen, warbands genaamd, vertrekken naar Mordheim om de wyrdstone op te halen - en daarvoor zijn ze bereid om over lijken te gaan. In Mordheim: City of the Damned leid je zo'n warband, en word je elke missie met een andere warband op de map geplaatst. Het spel eindigt wanneer een van de warbands dood is of zich terugtrekt.

Mordheim is dus ten onder gegaan aan de schadelijke invloeden van de Wyrdstone, en dat heeft Focus Home Interactive prachtig neergezet in de game. Van wat ooit een bloeiende stad was zijn nu alleen nog de geraamtes van huizen en puin over, er hangt een constante onheilspellende mist in de straten en zelfs de stad werkt je in je strategie tegen met onder andere ziektes en vergif die je kan oplopen tijdens je avonturen.

Wat de hele setting nog onheilspellender maakt, is dat Mordheim een wirwar is van weggetjes, steegjes en kleine open plekken. Dit draagt bij aan de geweldige atmosfeer, maar heeft ook zijn nadelen aangezien het hele level al snel een doolhof wordt. Veel gebouwen lijken op elkaar en daardoor kan het lastig worden om je huurlingen op de juiste plek te zetten. Gelukkig is er een top-down map die je kan gebruiken waar je je precies bevindt en kun je markers neerzetten om interessante plekken aan te geven, zoals waar je wyrdstones kan vinden en waar je een vijand voor het laatst hebt gezien. De hele omgeving is oogstrelend, maar erg ingewikkeld om je een weg door te banen.

In Mordheim: City of the Damned kan je kiezen tussen vier soorten warbands: humans, skaven, sisters of sigmar en cult of the posessed. Alle vier de warbands hebben hun eigen unieke wapens, skills, en hun eigen campaign. Hierdoor is het het zeker waard om Mordheim meerdere malen te spelen. Tijdens de missies doen je huurlingen ervaringen op en speel je een heel scala aan wapens, spreuken en vaardigheden vrij. Wanneer je regelmatig missies voltooit, speel je ook zeldzame varianten vrij. Het hele skill-systeem zit goed in elkaar en tussen die enorme hoeveelheid items zit zeker iets wat bij je huurling past.

En zelfs als je niks voor een tweede playthrough voelt, dan zal je er op een gegeven moment toch aan moeten geloven, goedschiks of kwaadschiks. De moeilijkheidsgraad van City of the Damned is er namelijk een eentje waar 'pittige' games zoals XCOM een puntje aan kunnen zuigen. Aan de aanvang van het spel krijg je een hoofdsponsor, die je plundertocht door Mordheim financiert. In ruil daarvoor vraagt deze sponsor regelmatig om hoeveelheden wyrdstone. Voldoe je niet aan deze orders, dan trekt hij of zij zijn steun terug en is het game over.

Naast je sponsor moet je ook rekening houden met het wel en wee van je huurlingen. Ten eerste moet je na elke succesvolle missie je huurling betalen, anders weigeren ze voor je te vechten. Je kunt de betaling natuurlijk ook uitstellen en van andere huurlingen gebruik maken, maar met elke dag die je wacht komt er rente op het salaris en als een huurling te lang geen geld heeft gekregen, pakt hij zijn biezen en ben je hem kwijt. Daarnaast kun je natuurlijk verwachten dat een huurling af en toe een gebroken arm of been oploopt, maar in het ergste geval kunnen ze ook een arm en een been verliezen. Dit verlies is permanent, zorgt voor een penalty en komt ook terug in het design van de huurling zelf, bijvoorbeeld wanneer ze slechts een stompje hebben waar eerst hun arm zat. Als je er echt een potje van maakt (of wanneer je heel veel pech hebt) sterven je huurlingen, en net zoals bij games zoals XCOM geldt dan een permadeath: Eens dood, blijft dood (of je bent natuurlijk bereid een beetje vals te spelen en een oude save file te herladen).

Voor spelers die niet de moeite nemen om de tutorial te spelen zal dit enorm frustrerend zijn, en zelfs als je de tutorial speelt heb je het nog aardig lastig (maar liefst vier warbands zijn bij mij ter ziele gegaan terwijl ik deze review schrijf). Alleen mensen die games zoals XCOM en Jagged Alliance geweldig vinden, zullen zich thuis voelen in Mordheim: de rest zal het waarschijnlijk te moeilijk of te onvergeeflijk vinden.

Hoewel Mordheim: City of the Damned een kleine week geleden uit early access is gekomen, zitten er nog wat haken en ogen aan die uit de game gehaald mogen worden. Het meest opvallende probleem is de lange laadschermen. Zelfs als je City of the Damned op een krachtige computer speelt, kan het regelmatig voorkomen dat je vijf minuten naar een laadscherm loopt te staren voordat je kunt spelen. Daarnaast nemen de beurten van je tegenstander ook opvallend veel tijd in beslag, zelfs als je ze nog niet bent tegenkomen. Dit alles zal waarschijnlijk nog wel verbeterd worden tijdens een toekomstige patch, maar vooralsnog is het heel irritant om tijdens het spelen uit je concentratie gehaald te worden door de zeurende vraag wanneer die AI nu eens een keer een plan maakt.

Al met al is Mordheim: City of the damned een zeer solide game, en iedereen die squad-based games, 'moeilijke' strategiespellen, het Warhammer-universum of tabletop leuk vindt, zal zich hoogstwaarschijnlijk wel vermaken met deze game. Wanneer je eenmaal de strategie doorhebt en je gewend bent om op je bek te gaan, heeft Mordheim een ontzettend verslavende werking. De vertaling van tabletop naar computerscherm is door Focus Home fantastisch neergezet met een onheilspellende atmosfeer en een goed skill-systeem dat uniek is voor alle rassen, maar de levels hadden iets simpeler mogen zijn en ook de game in het algemeen had het wat rustiger aan kunnen doen met de moeilijkheidsgraad. Daarnaast heeft de game nog wat technische mankementen met bijvoorbeeld lange laadtijden.  Mordheim: City of the Damned zal waarschijnlijk een heel klein groepje aanspreken, maar voor de mensen die bij dit groepje horen mag deze game niet in hun bibliotheek ontbreken.