Sword Art Online: Lost Song

Games gebaseerd op een serie, het is niets nieuws. Voor mensen die Sword Art Online niet kennen, een kleine introductie. De franchise bestaat tegenwoordig uit een anime, manga, boeken en natuurlijk games. De hoofdrolspeler is Kazuto Kirigaya, een gamer die onder de naam Kirito veel online te vinden is in een Virtual Reality MMO, Sword Art Online genaamd. Hij zit bij de eerste tienduizend spelers en zij krijgen te horen dat ze gevangen zitten. Uitloggen is niet mogelijk, en ook doodgaan in de game betekent doodgaan in het echte leven. De enige manier om te ontsnappen is door het spel te verslaan. De serie gaat verder met allerlei andere online games, waarin weer andere intriges spelen.

Sword Art Online: Lost Song speelt zich af na de gebeurtenissen van de eerste MMO en we zijn dan niet meer in het virtuele spel Sword Art Online, maar in Alfheim Online. Kirito is er veel te vinden, ondanks de normaal traumatische gebeurtenissen die hij eerder heeft gehad met MMO’s. Doodgaan betekent dit keer niets heftigs en dat is ook een beetje het probleem van het Lost Song. Het verhaal en de consequenties voor je hoofdrolspeler zijn lang niet zo heftig en het is meer een game die om een MMO draait. Pas later komt er een complot in deze online wereld aan het licht, maar voor mijn gevoel was dat laat. Grappig zijn wel de verwijzingen en reacties van de spelers in het spel over allerlei zaken, tenminste, als je ooit een MMO gespeeld hebt.

Voor nieuwkomers in de serie werken de flashbacks van de eerdere gebeurtenissen niet. Dit maakt Sword Art Online: Lost Song erg niche. Er wordt amper geprobeerd je in het voor de rest interessante universum van de franchise te trekken, dus blijft het voer voor fans. En als je dat niet bent, dan is er weinig speciaals om je over de streep te trekken. Het spel is namelijk erg standaard als JRPG. Je hebt een main quest en optionele quests om aan te pakken. Er zijn items te verdienen door de quests te doen of door de kaart goed te verkennen en ze zo te vinden. De optionele quests kun je telkens weer opvragen, zodat je op jacht kunt naar de zeldzamere loot. We kennen het allemaal al, het is weinig verrassends.

Het enige gameplayelement dat de boel wat opschudt is het feit dat je kunt vliegen. De wereld van Alfheim bestaat uit allerlei eilanden in de lucht, elk met een eigen thema. Pas als je de puzzels en baas hebt overwonnen van een eiland, mag je door naar het volgende eiland. Elk eiland kun je vliegend verkennen, en door de verschillende eilanden heb je tenminste het gevoel dat je steeds wat nieuws kunt ontdekken. Er zijn namelijk genoeg items en kistjes die je kunt vinden, om zo je team beter te maken. Het vliegen blijft niet bij van A naar B gaan. Vijanden zijn er ook in de lucht, dus er zal gevochten moeten worden. Op zich erg tof, maar het is bloedirritant dat je ter aarde stort als je geraakt wordt, en je weer opnieuw mag zoeken naar je tegenstander in de lucht.

Over tegenstanders gesproken: er zijn er veel. Heel veel. Ze blijven spawnen. Binnen een minuut zijn ze weer op dezelfde plaats. En dat is jammer, want de omgevingen zijn best aardig om te zien, maar je hebt gewoon geen tijd om het in je op te nemen. Het blijft vechten, van het begin tot het eind. Ik had dan ook al snel het gevoel dat ik al een te hoog level was voor waar ik was, door al die ervaringspunten. Het spel wordt nergens moeilijk en vijanden zijn vaak veel levels onder het niveau van mijn team. Ook zijn de vijanden vaak erg inspiratieloze variaties van eerder tegengekomen vijanden. De ene keer is de lopende hagedis groen, de andere keer bruin. Tja, daar had ook wat meer moeite in gestoken mogen worden.

Het vechten zelf is juist erg on-MMO voor een game die doet alsof je in een MMO bent. Normaal werken MMO’s met cooldown-skills en dergelijke, terwijl je in de virtuele wereld in Lost Song juist meer richting Dark Souls gaat. Je hebt een levensmeter, een manameter en een staminameter. Spreuken kosten mana, en acties zoals rennen, blokken of aanvallen kosten stamina. Echt problemen levert dat niet vaak op, maar als je balk leeg is, dan sta je even stil verdwaasd te hangen en ben je heel makkelijk te meppen. Wat ik mis in de gevechten zijn allerlei teamopdrachten. Ik kan het team wel eenvoudig tijdens een gevecht laten wisselen van formatie, maar ik kan niet opgeven dat mijn teamleden zich meer op magie, genezen of juist all out met fysieke aanvallen moeten richten.

Sword Art Online: Lost Song is een doorsnee JRPG. Voor de fans zijn er genoeg leuke referenties, maar voor de rest van de gamende mensheid wordt er geen moeite gedaan om het interessant te maken, zoals in Sword Art Online: Hollow Fragment waarin je redenen kreeg om uit een wereld te ontsnappen. Nu dwaal je van eiland naar eiland, maar zonder een echt prangende reden. Je doet wat quests, meestal van het type “verzamel zoveel van item X” of “versla x aantal vijand Y”. Het enige dat het vechten echt interessant maakt, is het vliegen, vooral omdat het zorgt dat je snel bij de actie bent op een locatie en ook al vliegend veel actie tegenkomt. Maar daar zit weer een flink minpunt: het vallen als je geraakt wordt haalt je helemaal uit het gevecht. Een dik pluspunt is de besturing van je team, zo eenvoudig heb ik het niet vaak gezien. Als JRPG-fanaat is het geen must, maar zeker geen slechte game in het genre. Maar het had wat meer puntjes op de i moeten hebben om echt positief op te vallen.