The Good Dinosaur
Pixar heeft zijn grootste wapenfeit dit jaar al afgeleverd met het sublieme Inside Out, maar dat wil niet zeggen dat er niets te beleven valt in The Good Dinosaur, een ontroerende road movie over een jonge dinosaurus en zijn menselijke huisdier.
65 miljoen jaar geleden leefden dinosaurussen in alle vrede op onze planeet, totdat er een grote meteoriet op de aarde stor... oh, nee, wacht, die gaat aan onze planeet voorbij. Niets aan de hand, gaat u door waar u mee bezig was.
The Good Dinosaur vertelt over een wereld waarin de dinosaurussen nooit zijn uitgestorven, en intussen de mensheid wel is ontstaan. Het is een wereld die wordt overheerst door dieren - prehistorisch en anders - die zich behoorlijk menselijk gedragen. Zo is er het gezin waarin de Apatosaurus Arlo opgroeit. Ze zijn boeren: ze verbouwen maïs om dat op te slaan voor de winter. Iedereen draagt zijn steentje bij, maar Arlo is naast de jongste ook de kleinste en een beetje een watje.
Wanneer hij op een dag verdwaald raakt en de weg naar huis moet zien te vinden, maakt hij kennis met Spot, een mensenjongen. Spot helpt hem eten te vinden en ze vormen al snel een vriendschapsband. Opvallend is dat de rol van mens versus dier hier volledig is omgedraaid: Arlo is een intelligente jonge dino, soms wat onzeker en praat tegen Spot zoals wij tegen onze huisdieren praten, maar Spot spreekt geen woord. Hij maakt geluiden, loopt voornamelijk op handen en voeten en pakt de meeste dingen niet met zijn handen, maar met zijn mond beet. Het is een interessante zet om deze typische rollen om te draaien, al is het nieuwe er snel vanaf en dat leidt af en toe tot frustratie: Spot, je bent een mens. Je hebt handen, je kunt dingen daar gewoon mee vastpakken. Doe dat dan ook. Maar het hondse gedrag van Spot en de wijze waarop Arlo daarmee omgaat, zorgt voor een herkenning die misschien juist wel interessanter wordt omdat de verhoudingen zijn omgedraaid.
Het avontuur van Arlo en Spot ontvouwt zich uiteindelijk een beetje als een road movie; Arlo weet dat zijn huis bij een aantal visueel herkenbare bergen ligt en is ernaar op zoek, terwijl het duo onderweg andere bewoners van onze planeet tegenkomt. Hieronder vallen prehistorische beesten als pterodactylussen en velociraptors (Met veren! Eat that, Jurassic World!), maar ook bizons en andere kleinere dieren. Het avontuur is gevuld met humor en gevaar, maar vermaakt voornamelijk door de wijze waarop de twee hoofdfiguren, zonder ook maar een woord met elkaar te kunnen wisselen, een band opbouwen. Vooral een scène waarin Spot duidelijk maakt dat hij een wees is, is ontroerend op een manier waar Pixar patent op lijkt te hebben. Er zijn echter ook voldoende momenten waarop er niet zo vreselijk veel gebeurt, en die momenten werken teleurstellend omdat we van Pixar zoveel boeiender gewend zijn.
Wat we echter ook gewend zijn van de animatiestudio is een hoge kwaliteit op visueel gebied, en The Good Dinosaur verdient een vermelding vanwege de fotorealistische natuurelementen die in beeld verschijnen. Water, landschappen en in mindere mate dieren zien er soms zo verbluffend mooi uit dat het bijna loont om deze film met het geluid uit te kijken. Het werkt bijna vervreemdend op het moment dat in een prachtig shot van een landschap of een sterrenhemel het gezicht van Spot of dat van Arlo verschijnt, want zij zijn nog wel degelijk gewoon cartoonpersonages. Het feit dat de film is uitgebracht in 3D draagt hier, voor de verandering, nu wel eens iets aan bij: de toegevoegde diepte vergroot het toch al grote realisme.
Met The Good Dinosaur heeft Pixar voor het eerst twee films in hetzelfde kalenderjaar. Helaas valt in de vergelijking tussen de twee een duidelijke winnaar aan te wijzen: waar Inside Out bijna Oscarwaardig is, is The Good Dinosaur niet meer dan aardig. Visueel is de film indrukwekkend en de Pixar-emotie is aanwezig, maar het verhaal en haar personages weten niet de volle 100 minuten te boeien.
