Fallout 4

Ik sta voor de spiegel, mijn vrouw komt erbij. Dat het een trouwe vrouw is, is duidelijk. Na een uurtje staat ze namelijk nog steeds naast me, me continu te herinneren aan het feit dat ik een erg mooie man ben en dat ze is gevallen voor mijn ogen. Even vraag ik me af of ze blind is, want ze vindt wel erg lelijke en rare schepsels mooi. Afijn, ik ben mooi dus we houden het er maar bij.

fallout 4

De bel gaat, of ik me wil inschrijven voor Vault-tec en me wil verzekeren voor een plaatsje in een nucleaire schuilkelder. Twee opties zijn praktisch hetzelfde, één staat simpelweg ‘sarcastic’, de ander kan ik me niet eens meer herinneren. Wat? Is dat het? Hoe moet ik nu weten wat ik precies ga zeggen en wat de eventuele gevolgen kunnen zijn? Geen unieke dialoog-opties? Heb ik dan voor niets veel punten gestoken in charisma, mijn lievelingsattribuut van S.P.E.C.I.A.L.? Gelukkig niet, na een paar uur kom ik al gele, oranje en rode opties tegen tijdens dialogen. Charisma heeft dus zeker nog nut in het oplossen van problematiek, maar het voelt wel alsof er een gat zit in het dialoogsysteem.

Als ik zeg een paar uur, bedoel ik natuurlijk tweehonderd jaar. We komen de vault uit na wat gebeurtenissen en ik kom terug in mijn stad. Mijn trouwe robot is er nog, kent zelfs mijn naam, maar van mijn woonplaats is niet veel over. We trekken de wereld in, vinden een hond en samen komen we onze eerste nederzetting tegen. Alleen in de wereld is er weinig hoop, dus we besluiten te helpen. Een goede keuze. Ons eerste power armor wordt gevonden en we kunnen raiders er helemaal kapot mee schieten, heerlijk. Plots verschijnt er iets, een stukje verder. Mijn God, een deathclaw. Na twee uur, een deathclaw. In deel drie had ik na twintig uur nog moeite met die dingen. Ik ging dan ook dood.

Deathclaw uit Fallout 4

Nog een poging, nu wist ik tenminste dat hij zou komen. Afstand houden, hondje opofferen (rustig maar, hij kan niet dood!) en deathclaw dood. Man, wat voelde ik me machtig en dat al zo snel. De mensen die ik heb gered besluiten naar Sanctuary te gaan, mijn woonplaats. Ik besluit te gaan naar het Oosten, zin om weer de vlakte over te gaan en de rest lekker te laten voor wat het is. Radio aan, wapens gereed en gaan. Een wijs besluit, want ik vind veel mooie dingen, maar ook veel gevaar.

Een tweede power armor, een winkelcentrum dat compleet gerund wordt door ‘Mr. Handy’s’ (die enigszins agressief zijn door een foutje in de firmware), een graafplaats, een neergestort vliegtuig waar ghouls graag rondhangen, een groep Super Mutants met erg dikke loot en nog zoveel meer. Na uren en uren spelen heb ik nog geen kwart van de wereld gezien, maar ben ik constant bezig met quests, gevechten en bouwen. Soms heb ik het gevoel dat er te veel te doen is. Het is lastig om langer dan een minuut te lopen zonder één of twee dingen tegen te komen. ‘The Wanderer’ is er dus niet echt bij. Of dat een probleem is, mwah. Hangt ervan af wat je verwachtingen waren. Overigens had ik Dogmeat alweer naar huis gestuurd. Schattig hondje hoor, maar na twee keer te zijn ontploft doordat het beestje het leuk vond om over een mijn heen te rennen, dat hoef ik geen derde keer mee te maken. Sindsdien reis ik dus maar alleen (gelukkig is een perk aanwezig die je dan iets sterker maakt en je meer laat dragen).

fallout 4

Ik besluit verder te gaan met een quest, wat raiders vermoorden ergens in een fabriek. Op mijn reis ernaartoe kom ik een boerderij tegen. Ik word streng toegesproken, maar het blijkt dat zijn dochter is vermoord. Hij wil graag haar ketting hebben, als een soort afsluiting. Deze had ik toevallig al gevonden, dus ik gaf hem de ketting. Ineens mag ik alles pakken wat ik maar wil, kan ik bouwen wat ik wil en word ik behandeld als een soort God. Vanwege een ketting? Ok, prima, maar misschien is dit wat snel. Zo voelt het bij wel meer zaken: de beloningen komen wat gemakkelijk, zonder echte opbouw of logica. 

Het meest opvallende dat ik heb meegemaakt was een trip met Codsworth. Op een gegeven moment kwamen we een racebaan tegen, waarin raiders Mr. Handy’s gebruikten als paarden. Ik dacht nog bij mezelf: ‘Waar kijk ik nu weer naar? Wel grappig, even afwachten.’ Opeens hoor ik Codsworth iets zeggen over het feit dat dit belachelijk is en ineens rent hij naar voren en begint de Raiders aan te vallen. Het feit dat Codsworth opkomt voor zijn ‘soortgenoten’ en de Raiders uit eigen beweging een kopje kleiner maakt, zegt iets over de wereld en hoe Fallout werkt. Ik kon niet bijkomen van het lachen en genoot van elk moment.

Kopen? Steun FOK! en gebruik deze link