Project Zero: Maiden of Black Water

Het is weer herfst en zo rond Halloween is het natuurlijk heerlijk om een horrorfilm te kijken of, hoe kan het ook anders als gamer, een horrorspel te spelen. Nu Silent Hills overleden is, Resident Evil nog moet uitvinden dat Amerikaanse blockbusteractie in een horror niet hoeft en ik Until Dawn al heb uitgespeeld is het nogal droog op het horrorgames-front. Gelukkig is er nog de Wii U, want daarop is Fatal Frame uit, dat om de een of andere reden hier Project Zero moet heten.

Project Zero: Maiden of Black Water is een horror zoals Japanse films in hetzelfde genre. Verwacht dus vooral weinig bloed en veel vage gebeurtenissen. Een verademing dat er in deze reeks nooit zombies zijn, maar geesten die je graag naar hun wereld willen helpen. Je speelt in dit spel met drie personen. Allereerst is er Yuuri Kozukata, een meisje met de kracht om mensen of objecten uit de schaduwwereld naar onze wereld te halen. Dan is er Ren Hojo, een man die onderzoek doet voor zijn nieuwe boek en Miu Hinasaki die op zoek is naar haar moeder. De verschillende hoofdstukken wisselen tussen deze personen. Ik vind het tof, want op deze manier kom je uit allerlei invalshoeken meer te weten over de hoofdrolspelers, maar vooral over de berg en zijn geheimen.

We bevinden ons op Mount Hikami, een plek waar het best gezellig is geweest, als je de vele notities, boeken en andere hints leest die je tegenkomt. Rituele zelfmoorden op de berg waren normaal. Later wordt duidelijk waarom, maar ik ga niet spoileren. Het verhaal van de berg is creepy, en de cutscenes met flashbacks zijn als een oude film in korrelig zwart wit, waardoor de sfeer er helemaal goed in zit. Je komt genoeg geesten en andere paranormale verschijningen tegen om bang van te worden. Dat wordt nog versterkt door het feit dat je je constant onveilig voelt, je bent namelijk geen Rambo onder de Ghostbusters. Je belangrijkste wapens zijn een zaklamp en je camera obscura. De eerste is hard nodig omdat je eigenlijk constant in donkere omgevingen bent, de tweede is vooral belangrijk om geesten te verslaan. En nu is het zo dat je de meeste schade doet als je op het moment van de aanval van het spook een of meerdere foto’s maakt, vandaar ook de Japanse titel Fatal Frame.

Eindelijk is er weer eens origineel gebruik van de Wii U-gamepad. Je gebruikt de controller als jouw camera, dus je mag het vóór je houden en mikken, draaien en meer om zoveel mogelijk schade te doen door foto’s te nemen. Elk personage heeft dan nog zijn of haar specialiteit. Zo kan Ren als een prototype Japanner een fotoburst maken. Je vindt in het spel nog allerlei soorten andere fotorollen, lenzen en andere hulpmiddelen om sterker te worden. je mag tot drie mensen met hun effecten op je camera schroeven, de film is natuurlijk van tijdelijke aard. Eenmaal opgeschoten, dan ben je dat kwijt. Een kleine minigame is dat als je iets wil oppakken er soms een spook je vastgrijpt en schade doet. Op tijd je hand wegtrekken is de boodschap. Maar als je zo in suspense zit, vergeet je dit wel eens en schrik je je af en toe alsnog rot.

Het is jammer dat het heilige water, dat een grote rol speelt in het spel, teniet wordt gedaan door de bonussen in de game zelf. Je wordt gewaarschuwd dat je niet te veel en te diep in het water moet staan. Als je dat doet krijg je meer schade van aanvallen, maar ook vice versa, je tegenstanders krijgen meer schade als zij er in staan. Je ziet of je zelf in gevaar bent door een watermeter. Sommige vijanden kunnen je vervloeken als je nat bent, waardoor je constant schade krijgt, alsof je vergiftigd bent. Een prachtig moment dat je merkt dat wanneer het regent je ook vervloekt kunt worden. Gelukkig zijn er geneesmiddelen om je daar van af te helpen en later heb je er eigenlijk nooit meer last van. En dat laatste is jammer. het had zo veel meer strategie en diepte gegeven als je daar minder aan kon doen, zodat je veel zuiniger bent op je items en veel voorzichtiger met water.

Project Zero: Maiden of Black Water is een game waarin je beloond wordt als je op verkenning gaat. Meestal is het namelijk erg duidelijk waar je naar toe moet, maar er zijn zijwegen die erom vragen om bewandeld te worden. Meestal vind je een upgrade voor je camera, een geneesmiddel of meer achtergrondverhaal, dus nutteloos is het nooit. En ook op die wegen schittert de soundtrack. Zo loop ik naar een tent. Het lijkt alsof er iemand in ligt, je hoort ook geluid en je weet dat er van alles kan gebeuren. Heerlijk. Het geluid zwelt soms juist aan, maar juist ook erg sterke momenten als je juist niets hoort. Een mysterieus belletje als je iets ontdekt; het zijn allemaal details in het geluid die je kippenvel bezorgen.

Wat zorgt dat het spel niet geniaal is, is het feit dat de game veel laadschermen kent (die je uit de spanning trekken) en vooral best tegenvalt qua graphics. De personages zijn prima, daar zorgt de Dead or Alive 5-engine wel voor. Maar die engine is duidelijk niet gemaakt voor voorwerpen en omgevingen, sommige textures zijn echt lelijk. Jammer, want daarom valt het spel in de categorie goed in plaats van geniaal. Wat het spel iets beter zou maken, zou een andere indicator-systeem zijn. Nu is er maar één pijl die aangeeft dat er iets is. Nu kunnen er twee dingen zijn: een item of een geest. In een gevecht waar alles is, weet je niet meer hoe je het hebt, zeker niet als je de Wii U Gamepad voor je bakkes houdt en als een bezetene (you see what i did here) aan het rondkijken bent waar de geest is gebleven.

Project Zero: Maiden of Black Water is prima voor de fans van de serie, ook ik heb genoten van de creepy sfeer in het spel. De Japanse omgevingen, de tori’s bij creepy uitziende tempels, jizobeeldjes die dode ongeboren kinderen moeten beschermen, of poppen die je eigenlijk blijven aankijken; het zijn de details die het zo creepy maken. De audio maakt het helemaal af. Was de omgeving grafisch ook maar zo gedetailleerd. Leuke bonus is dat je met Ayana, bekend van Dead or Alive, nog een bonusmissie mag doen als je het spel hebt uitgespeeld, maar dan anders dan de uren voorheen. Erg origineel en niet eens storend, al staar je wel de hele tijd naar haar, oke, sexy, bilnaad. Met zo’n 14 uur speeltijd ben je door het verhaal heen en kun je nog proberen de completist uit te hangen en zo alles te verzamelen. Pas alleen op dat je de gamepad niet uit je handen laat vallen als je eens goed schrikt.