Uncharted: The Nathan Drake Collection

Het jaar 2015 gaat in als het jaar van de remasters. Dat is an sich niet zo erg. Zo krijgen gamers zoals ik die niet de tijd hebben om alles te spelen, of nooit een oude console hebben gehad, toch nog de kans om even wat moois in te halen. Maar dan kan je als developer twee kanten op gaan. Gaan we voor de makkelijke pot of steek je er wat extra moeite in?

Want als remaster begin je wel met een 2-0 achterstand. Waarom zou je tenslotte weer een oud spel spelen terwijl er elke maand weer nieuwe pareltjes op de markt verschijnen? Nou, lieve kijkbuiskinderen, Drake's Fortune (2007), Among Thieves (2009) en Drake's Deception (2011) waren toentertijd de games waarvoor je je ziekmeldde bij je baas. Daarbij is het alweer een tijdje geleden dat iedereen de games heeft gespeeld. Wat je dan krijgt, is dat oude games met de mantel der liefde worden bedekt, terwijl er ook gedeeltes, en vooral in Drake’s Fortune, niet lekker wegspeelden. 

Je kunt dan namelijk als uitgever en developer doen alsof je blind bent en dat soort dingen niet aanpakken. Want wat de meeste developers doen is een beetje de graphics aanscherpen, er wat DLC bijgooien, wat met de toverstaf roeren en poef, je hebt een remaster. Of je doet je best zoals Bluepoint Games. Je gooit er niet één, niet twee, maar drie games op een disc. En daar blijft het niet bij: ook de graphics zijn niet alleen wat strakker gemaakt, maar er zijn ook details bijgekomen. Zo heeft Drake bijvoorbeeld wat meer baardgroei gekregen en zijn de achtergronddetails toegenomen. 

Op een nieuwe generatieconsole hoort een game er ook gewoon beter uit te zien dan op een console van een oudere generatie. Maar wat mij meestal stoort aan oudere games zijn de controls. Deze voelen in de meeste gevallen houterig aan en soms ook verre van logisch. Dat kun je in een remaster gelijk rechttrekken; en dat doet Bluepoint dan ook. Zo kun je nu eindelijk granaten gooien terwijl je een wapen vast hebt, in plaats van dat je granaten moet kiezen in een apart menuutje. 

Maar wat ik dan niet snap, Bluepoint, is waarom jullie nou juist de multiplayer eruit hebben gegooid. Waarom lukt het een Homeworld Remastered dan weer wel om het online gedeelte van een spel nieuw leven in te blazen? Want ik snap wel dat het een stuk makkelijker is om een Photo Modus erin te maken, maar had liever de tijd die daarin was gestoken besteed aan een fatsoenlijke multiplayer. Nee, het is niet echt interessant om foto’s te maken met 12 verschillende filtertjes. 

Helaas, en daar kan Bluepoint niet zoveel aan doen, zijn de drie games zo linair als een houten plank. Daarom is deze bundel van games eigelijk alleen interessant als je nog nooit op pad bent geweest met Drake. Want voor een Speed Run-modus, waarin je zo snel mogelijk een level wil uitspelen om dan de tijden te vergelijken met die van je vrienden, leg je geen 50 euro neer. Tenzij je heel graag nieuwe achievements wilt winnen en je geilt op statistieken. Zo kun je bijvoorbeeld je aantal headshots vergelijken, of het aantal kills per wapen. Leuk om je vrienden mee af te troeven.

Neemt niet weg dat Bluepoint gewoon hartstikke zijn best heeft gedaan en daarbij een dijk van een remaster heeft neergezet. De visuele upgrade naar 60 beeldjes per seconde, het kraakheldere geluid in DTS, de in elkaar overlopende hoofdmenu's, het voelt allemaal gewoon goed. En, lieve kijkbuiskindertjes, mocht je de vorige delen nog niet gespeeld hebben, en wil je straks optimaal genieten van Uncharted 4, dan heb je nog tot maart volgend jaar om jezelf weer helemaal te storten in de spannende avonturen van Nathan.