Retro Review: Back to the Future Trilogy
Afgelopen week was het 21 oktober 2015: de legendarische datum waarop Marty McFly en de Doc Brown landen in het Hill Valley van de toekomst. Of inmiddels het verleden. Hoe zijn deze films 30 jaar na dato en hoe is het om deze in de bioscoop te zien? Dat ondervonden we op 21 oktober in Pathé Breda.
Pathé besloot op 21 oktober 2015 een ware Back to the Future-marathon te houden in haar bioscopen. Het evenement bleek succesvol. In Breda waren twee zalen gewijd aan het vertonen van de films op volgorde. De films zijn perfect marathon-materiaal. Ze duren alledrie niet te lang (onder de twee uur) en kijken heerlijk weg. Bovendien bleef er zo ruimte over voor de bioscoop om de fans te trakteren op een impressie van het 'Enchantment under the Sea-dance' uit de eerste film, inclusief band en 50''s style restaurant. Maar hoe zijn de films zelf?
De eerste film blijft een klassieker. Deze film is uiteraard meerdere malen bekeken en met de voorkennis over de rest van de film wordt de film eigenlijk alleen maar grappiger. Het eerste halfuur bevat werkelijk waar zóveel details in de setup, waarbij alles ook een waardevolle pay-off krijgt later in de film, dat het een genot is om opnieuw te kijken. De details vallen op het grote scherm alleen maar beter op. Zo zit het openingsshot (waarbij de camera langs alle klokken in de werkplaats van Doc gaat) vol met details, zoals een klok waar een persoon aan hangt en natuurlijk het nieuwsbericht omtrent het ontbrekende plutonium. In een volle zaal blijkt ook maar weer dat de film een echte avonturenkomedie is, want wat werd er gelachen om de verwarring bij Marty en de 'Great Scotts!' van de Doc. Heerlijke film en na 30 jaar is er werkelijk waar nog niks gedateerd aan deze film. Miniem gebruik van special effects dragen hier aan bij, maar ook het verhaal wat nog steeds tijdloos en herkenbaar is.
Bij het tweede deel is dit iets anders. We reizen immers naar een toekomst uit het verleden. Of op het moment van kijken het heden. En dat is hilarisch! De zaal gilde het uit toen Doc de datum 21 oktober 2015 noemde, wetende dat dat de dag is waarop we aan het kijken waren. Heerlijk! De voorspellingen waren eind jaren '80 natuurlijk ontzettend interessant, maar nu zie je hoe vreemd sommige voorspellingen zijn. Twee stropdassen? Faxen? De makers hebben echter ooit gezegd dat ze zelf doorhadden dat ze nooit correct konden zijn, dus was hun taak juist om een zo vreemd mogelijk ogende toekomst te creeëren. En dat is gelukt. De toekomst is echter pas het begin van het verhaal. Als Marty een sportalmanak met alle uitslagen tot het jaar 2000 meeneemt en deze in de handen van Biff in de jaren '50 belandt ontstaat er een dystopische tijdlijn die Marty en Doc willen voorkomen. Ze reizen dus terug naar 1955 en komen terecht in scènes van de eerste film. Werkelijk waar briljant! Ook hier is het oog voor details opmerkelijk. Veel zaken uit de eerste film keren terug en er is al een lading 'foreshadowing' voor film drie.
De trilogie sluit af met een vreemde eend in de bijt. We reizen naar het Wilde Westen van 1885. Doc krijgt in deze film meer de aandacht en hij lijkt menselijker te zijn dan eerst. De rust van de 19e eeuw doet hem veel goed. Hij wordt zelfs verliefd! Uiteraard is het een voorouder van Biff die roet in het eten gooit. Deze film wijkt iets meer af van de vorige twee films en is ook niet zo geliefd als de eerste twee. Toch brengt de film de trilogie tot een waardig einde. De Doc gaat van wetenschapper die alles opoffert voor de techniek, naar een smid die rustig leeft in het Wilde Westen. En Marty laat zich een keer niet opjutten en voorkomt hiermee een nogal depressieve toekomst. De boodschap die de trilogie afsluit is nogal een open deur maar biedt een leuk raamwerk na alle avonturen: de toekomst is wat je er zelf van maakt.
Concluderend durf ik te stellen dat dit één van de beste trilogiën ooit is. Ook hier een minder deel, maar dat is inherent aan een trilogie (zie The Godfather Part III, Return of the Jedi en The Two Towers). Maar Back to the Future nadert bijna de perfectie in wat het is en dat zie je niet vaak.
Tand des tijds
De film heeft de tand des tijds overtuigend goed doorstaan. Deel twee en drie gebruiken iets meer special effects die hier en daar wat verouderd zijn maar dit is nergens afleidend, behalve een aantal blue screen-shots. Zelfs de toekomst uit het verleden biedt genoeg geintjes om het niet verouderd aan te voelen. En nostalgie uit de 80's, 50's en het Wilde Westen blijft altijd. De tijdloosheid van sommige onderdelen uit het verhaal zijn goed gekozen waardoor deze films in 2055 nog steeds met liefde worden bekeken!
