Act of Aggression

Als je een oude man bent zoals ik heb je ze nog bewust meegemaakt: de hoogtijdagen van Command & Conquer. Voor mij waren dat met name Red Alert 2 en Tiberian Sun. Helaas heb ik Generals moeten missen, omdat mijn pc het destijds simpelweg niet aankon. Wat ik jaren later ook heb moeten missen is Act of War, aangezien ik er nog nooit van had gehoord. De makers van Act of War en RUSE, Eugen Systems, zijn nu terug met Act of Aggression, een militaire RTS die, net als de voorganger Act of War teruggaat naar de glorietijd van Command & Conquer en het RTS-genre.

Ik was al geïntrigeerd door Act of Aggression vanaf het eerste moment dat ik er kennis mee maakte op Gamescom 2014, omdat het niet leek dat de game het genre op zijn kop ging zetten. Het wil geen nieuwe gameplayelementen introduceren, maar juist een gameplayervaring brengen waar zo veel gamers goede herinneringen aan hebben. De stijl en de mechanieken zijn namelijk nog altijd even goed werkend nu als ze vroeger waren. De fundering van Act of Aggression klinkt net zo bekend als opwindend voor de gamers die terugverlangen naar de RTS-games van eind jaren 90.

Act of Aggression heeft drie facties om uit te kiezen: het Amerikaanse leger, het Kartel en de Chimera. Het Amerikaanse leger is niet dat clubje stoere mannen in groen dat we vandaag de dag de wereld zien redden, maar meer een vrije impressie van wat we daarvan mogen verwachten in de nabije toekomst, nadat zij door alle oorlogen ernstig uitgedund zijn in zowel aantallen als budget. Hierdoor hebben zij qua techniek een redelijke achterstand opgebouwd qua wapens en spullen ten opzichte van het Kartel. Het Kartel is, in tegenstelling tot wat je zou verwachten, geen drugsimperium, maar een duistere en geheime organisatie, die onder andere verantwoordelijk is voor de val van zowel de Russische als de Chinese economie. Het is een soort clubje zoals je dat volgens complottheoristen mag verwachten van de Illuminati, de vrijmetselaars en noem ze maar op. Na Rusland en China hebben deze doerakken hun blik gericht op de Verenigde Staten, waarbij ze alle beschikbare mensen en middelen inzetten.

Tot slot is er de Chimera, een internationale organisatie die is opgericht na de val van China door een groep geheime leden van de Verenigde Naties. De hoofdcampaign van het spel draait met name om deze groep, waarbij je de hele wereld over moet vliegen om via verschillende missies de wereld te redden van het Kartel. Qua verhaallijn is het spel verder aardig in elkaar gezet en best boeiend, maar redt het bij lange na niet bij de grote C&C-games.

De campaign is op zich een prima plek om met Act of Aggression te beginnen. Je moet alleen niet te veel verwachten dat je bij de hand wordt meegenomen. Heel veel tutorial zit er niet in. Het meest heb je wat dat betreft nog aan de inmiddels grote hoeveelheid filmpjes die op het internet en vooral op de Steam-community te vinden zijn. Voor wie begint in het RTS-genre met Act of Aggression kan het best meegroeien met het moeilijkheidsniveau via een simpele trial-and-errormethode.

Ongeacht met welke factie je speelt, strategie is uiteraard het belangrijkste onderdeel van het spel. Je basis opbouwen en grondstoffen oogsten zijn de belangrijkste twee onderdelen in de gameplay. De strategen van vroeger kunnen wat dat betreft hun hart ophalen met dit spel. Eerst veel oogsten en verdediging opbouwen of zo snel mogelijk troepen op de vijand af sturen, alles heeft zo zijn voor- en nadelen. Een heel handig onderdeel hierbij is het satellietzicht, wat je met één klik kunt aan- en uitschakelen. Vooral wanneer je een groot deel van de fog of war hebt weggespeeld is dit uitermate handig. Grondstoffen zoeken en ze door je harvesters laten oogsten zal je belangrijkste manier van geld verzamelen zijn, maar je kunt er ook voor kiezen om de verschillende bankgebouwen op de map te bezetten met een aantal eenheden. Verwacht echter wel dat deze laatste optie, zeker in de multiplayerspellen, zeer gewild zal zijn. Met in elke bank één of twee eenheden ga je het echt niet halen.

Wat overigens ook een heel leuke gimmick is, is het nemen van krijgsgevangenen. Een groot deel van de vijanden wordt namelijk niet direct doodgeschoten door jouw troepen. Hier kun je een krijgsgevange van maken. Niet alleen krijg je daar al geld voor, maar je kunt ze ook nog in een gevangenis stoppen en zelfs terugverkopen aan de tegenstander.

De multiplayer van Act of Aggression heeft nog wel wat werk te verrichten, maar is toch al heel behoorlijk in elkaar gezet. Er zijn inmiddels zo’n twintig verschillende maps, er is dedicated server support en een speciale spectator mode voor mensen die techniek en tactiek bij een ander willen afkijken. Wat voor de game spreekt, met name voor de multiplayer, is dat er een duidelijk aanwezige ondersteuning achter de schermen zit. In de eerste paar weken zijn er al een kleine tien patches uitgebracht, waarmee Eugen wil aantonen dat het alle kleine foutjes er zo snel mogelijk uit wil hebben.

Conclusie
Act of Aggression is niet afkomstig van een grote studio, maar wel heel duidelijk van één die real time strategygames een warm hart toedraagt. Er worden geen briljante innovaties in het genre gebracht, maar er wordt gewoon een heel degelijke strategiegame neergezet die met weemoed doet terugdenken aan de dagen dat iedereen thuis Command & Conquer speelde. Er zijn bijzonder weinig punten waar de game écht tekortkomt, maar het blinkt ook niet ergens écht in uit. Gewoon doen wat je moet doen, met een degelijke game als eindresultaat.

Pluspunten
Minpunten
  • Ouderwetse RTS
  • Goed opgezette campaign
  • Weinig wat écht fout zit
  • Verhaallijn niet heel sterk in de singleplayer
  • Multiplayer heeft nog wel wat kleine bugs weg te werken
Exclusief verkrijgbaar voor pc.