Evoland 2

Vroeger was alles beter zal menig oude gamer je melden. De graphics boeiden niet, de gameplay maakte het tekort aan pixels, polygonen en high-res textures meer dan goed. Zelf heb ik me altijd reuze vermaakt met de JRPG's in het al genoemde SNES-tijdperk. Uren kon ik me verliezen in de pixelachtige werelden. Niet dat ik tegenwoordig problemen heb met RPG's, maar soms verlang je naar de simpliciteit van vroeger. Vorige maand had ik een afspraak op gamescom met Shiro Games, een studio die de laatste hand legde aan Evoland 2. Gelukkig hoefde ik niet lang te wachten om het eindresultaat te zien. Doe je nostalgische pet maar op, we gaan op geschiedenisles in deze actie-RPG.

Evoland 2 vertelt het verhaal van een naamloze held. Hij weet niets meer, want hij lijdt aan geheugenverlies. Fina, een meisje met groen haar, legt uit dat ze hem in een bos heeft gevonden. Ze vertelt ook dat er een groot feest is, want het is bijna het jaar 1000 en het is 50 jaar geleden dat het land de strijd tegen de demonen won. Maar het verhaal zou erg kort zijn als het meteen zou eindigen in een feest. Eerst praat je met de dorpsbewoners en zoek je naar een sleutel om een afgesloten hut in te komen. Daar vind je een zwaard en - niet geheel toevallig - tijdens je eerste kerker reizen de twee opeens naar het verleden. En ja hoor, daar zijn demonen. Net als Chrono Trigger reis je in het spel tussen tijdperken heen en weer. Er zijn drie tijdperken beschikbaar. De beginjaren zijn 8-bit, halfweg is het 16-bit en in het sluitstuk van de eeuw speel je in moderne graphics.

Niet alleen het verhaal zelf, maar ook spel zelf zit vol verwijzigingen naar oude games. Zo zit je in een kerker en moet je langs wachters geraken. Er slingert een kartonnen doos rond en Fina roept nog dat het een idioot idee is om er in te kruipen om zo langs de bewakers te komen. Maar dan kent ze Metal Gear Solid nog niet, zeker. Waarom je een put inklimt? Omdat in Dragon Quest daar altijd items liggen. Bij het kiezen van een nickname kun je kiezen uit namen als Super Morio of Solid Snail. Zelfs de Ninja Turtles komen langs, al zijn het dan eekhoorns. Het spel zit vol met allerlei subtiele en soms met grote neonbord verlichte verwijzigingen. Het wordt een sport om de verwijzigingen te vinden.

Maar het blijft niet alleen bij verwijzigingen. Evoland 2 zit namelijk vol met stukjes gameplay uit andere genres. Parodius, Mega Man, Castlevania, zelfs old school Street Fighter komen langs. Maar wat te denken van een oude professor die je een uitleg geeft over een beschaving nadat je enkele puzzels voor hem hebt opgelost. Hij heet nog net geen professor Layton. En gelukkig blijft het vaak niet bij een zwak aftreksel, de makers hebben echt gezorgd dat de besturing en dergelijke netjes blijven werken zoals je verwacht. Wel zijn er wat veranderingen ten opzichte van de geimiteerde games. Zo is er in het RPG-gedeelte niet alleen naar vier richtingen te gaan, maar is het wat gemoderniseerd en heb je nu meer kanten om op te bewegen. Dat hadden ze bij Street Fighter ook mogen doen, tenminste, deze voelt nogal matig aan. Het is puur vechten, zonder combo's dus vooral veel op knoppen rammen. 

De puzzels zelf hebben vaak te maken met het tijdreizen. Dingen die je in het verleden doet hebben een gevolg in de toekomst. En dat maakt de dungeons erg leuk. De keuze om verschillende speelstijlen te hanteren heeft als bijkomend voordeel dat als je eens een genre niet tof vindt, je er binnen een kleine twintig minuten weer vanaf bent, want dan schakelen de makers over naar iets anders. Niet alleen de genres veranderen, ook de grafische stijl. Ik werd ook helemaal nostalgisch op het moment dat het scherm overschakelde naar een gameboy-stijl.

Evoland 2 is een pure nostalgietrip. Hoe meer games je kent, hoe leuker het is om de verwijzigingen langs te zien komen. Over variatie is niet te klagen: topdown-shooter, platform, fighter, er zit van alles in. Maar Evoland 2 is vooral een RPG en heeft heel goed gekeken naar de oude klassiekers zoals de 2D Zelda's, Chrono Trigger, Secret of Mana en Dragon Quest. Het puzzelen met tijd is leuk uitgewerkt en als oude, kalende nostalgische gamer was het een toffe trip down memory lane. Die duurde zo'n 20 uur, waarbij sommige genres leuker uitgewerkt zijn dan andere. Ik ga mijn SNES maar weer eens aansluiten, eens kijken of ik wat verwijzingen heb gemist.