Pixels
Het idee leek best prima, maar de regie van Chris Columbus die totaal uit de hand gelopen is, de onrealistische acteerprestaties en een rammelend script leiden tot een van de mislukkingen van deze zomer.
De wereld wordt aangevallen door buitenaardse wezens, die zich vermomd hebben als videogamepersonages. Het zijn alleen niet zomaar personages, maar die uit de arcadespellen die vooral populair waren tijdens de jaren 80. Dit omdat de mens in 1982 een videoboodschap de ruimte ingestuurd heeft met daarin beelden van het wereldkampioenschap arcadegamen, dat op het nippertje verloren werd door Sam Brenner (Adam Sandler). Het is dus de perfecte taak voor hem en zijn vroegere arcadevrienden (Kevin James, Josh Gad) en vijand (Peter Dinklage) om de wezens te lijf te gaan en ze weer te minimaliseren tot slechts pixels.
Adam Sandler regisseert en schrijft voor de verandering niet en laat dat eindelijk een keer over aan andere mensen. Opzich een pluspunt. Echter, het schrijfwerk en de regie zijn van zo'n bedroevend niveau dat het misschien slechts net iets boven het Sandlerniveau uitkomt. De scènes zitten onlogisch in elkaar en het is überhaupt soms moeilijk om logica te vinden in het verhaal. Zo is Kevin James nu president van de VS, maar dit lijkt te betekenen dat hij, en zijn vrienden, werkelijk met alles weg kunnen komen. Terwijl de wereld lijkt te vergaan, beleven de vrienden eerst nog flink wat onderbroekenlol. Het loopt gewoon allemaal voor geen meter.
Wanneer er uiteindelijk dan videogames gespeeld worden, ziet het er wel bijzonder speels uit. De oude videospellen die tot leven komen worden op originele wijze in een scène gebracht. Zo is bijvoorbeeld de scène waarin de vrienden een enorme Pac-man moeten verslaan bij vlagen toch echt wel grappig en avontuurlijk, en het weet daardoor zijn onlogische verhaallijn enigszins te maskeren. Een van de talenten die daarvoor zorgt is Peter Dinklage, die bewijst dat hem letterlijk elke rol aangeboden kan worden. Van zijn serieuze, met cynische humor gevulde, rol van Tyrion Lannister tot zijn volslagen absurde rol van de Fireblaster in Pixels, deze grote kleine man kan alles. Dit valt niet te zeggen van Josh Gad, die door zijn stemrol als Olaf in Frozen er nu echt mee zal moeten gaan leren leven dat kinderen zijn stem koppelen aan een pratende sneeuwpop. Op sommige stukken zal dit geheid tot verwarring gaan leiden.
Over de vrouwelijke rollen valt weinig te vertellen, want de vrouwen hebben bijzonder weinig te doen in de film. Er is zelfs een rol, gespeeld door de getalenteerde Ashley Benson (Pretty Little Liars, Spring Breakers), die er alleen maar is om er voor te zorgen dat het personage van Josh Gad wat vrouwelijk schoon voor zijn kiezen krijgt in de vorm van Lady Lisa, een videogamevrouw die hij al dertig jaar aanbidt. Ook de rol van Michelle Monaghan, die misschien nog wel de meeste potentie had, wordt afgewimpeld met wat vrouwonvriendelijke grappen en die iedere keer als er een sprankje potentie in zit, de hoek ingedreven wordt. Nee, het moet opgeknapt worden door de mannen, Michelle.
Pixels is een film die misschien lekker wegkijkt op een zondagmiddag, maar daarna heel snel weer vergeten wordt. Het enige wat nog onthouden wordt van wat zich in het vrijwel lege omhulsel bevindt, zijn de computereffecten. Zonder die snufjes was de film misschien nog wel erger geweest dan Fantastic Four, dat het voor elkaar kreeg om met hetzelfde budget (100 miljoen dollar) een gruwel te maken die zijn gelijke niet kent. Over gruwels gesproken, misschien past Pixels daar toch wel bij.
