CD: Neal Schon - Vortex
Liefhebbers van het betere gitaarwerk kunnen hun hart weer ophalen. Vorige maand verscheen een nieuw soloalbum van Neal Schon. Op Vortex laat de gitarist, bekend van de rockgroep Journey, zijn fantasie weer eens de vrije loop. Doorgaans staat dat garant voor veel luisterplezier.
Schon debuteerde in 1971 bij Santana en richtte twee jaar later, met andere ex-leden uit die band, Journey op. Tot op de dag van vandaag is Schon de enige vaste waarde van deze nog steeds zeer geliefde band, die vooral eind jaren zeventig en begin jaren tachtig zijn grootste successen kende. Schon is verder bekend van bands als Hardline en Bad English, en hij werkte ook mee aan albums van artiesten als Joe Cocker, The Allman Brothers en Sammy Hagar. Tevens gaf hij een stukje solo weg op de single ‘Stars’ van Hear 'n Aid (1985), de rock/metal-variant van Live Aid.
Zijn eerste soloalbum verscheen in 1989, en Vortex is inmiddels zijn negende. Daarbij aangetekend dat Schon de laatste jaren aardig op dreef is, want het is al het vijfde album in dit millennium. En dan is het dit keer ook nog eens een dubbel-cd geworden. Schons solowerk wordt gekenmerkt door zijn geëxperimenteer met stijlen en het vele improviseren. Wat dat betreft was het vorig jaar verschenen album So U voor Schons begrippen vrij steady, omdat het vooral op jazzy hardrock was gericht. Met Vortex beweegt Schon zich weer alle kanten op, en hij is erin geslaagd om beide cd’s van begin tot eind spannend te houden, en dat helemaal instrumentaal.
Wat zo sterk is aan deze dubbelaar is de opbouw. Met de eerste cd word je alvast een beetje in de stemming gebracht, zou je kunnen zeggen. De tweede cd gaat dan een stapje verder en opent meteen al met het ruim tien minuten durende en zeer epische ‘Tortured Souls’. Je gaat er zeker door op het puntje van je stoel van zitten. Hoewel hardrock georiënteerd, bevat het album geweldig mooi ingetogen akoestische passages, blues, latin en fusion. Het is geheel wat anders dan het radiovriendelijke werk waarmee Schon bekend is geworden. Dit is echte luistermuziek, en niet altijd even toegankelijk, maar het is wel van hoogstaand niveau.
Natuurlijk kan ik de loftrompet nog meer afsteken, maar wellicht moet je gewoon maar eens naar bovengenoemde track luisteren, of naar een van de andere hoogtepunten op dit album als ‘Miles Beyond’, ‘El Matador’, ‘Lady M’ (opgedragen aan zijn grootste inspiratiebron, zijn eigen vrouw), Triumph of Love’ en ‘Talk to Me’. Of wat dacht je van het solowerk op ‘Schon & Hammer Now’? Hierop is, zoals de titel doet vermoeden, niemand minder dan Jan Hammer (o.a. Miami Vice) verantwoordelijk voor de sfeervolle bliepjes en piepjes en aanverwante elektronica. Op dat gebied is ook de Russische virtuoos en sessiemuzikant Igor Len te horen. Verder is er sterk roffelwerk te horen van voormalig Journey-drummer Steve Smith. De baspartijen nam Schon zelf voor zijn rekening. Overigens is Vortex de nickname die Santana ooit aan Schon gaf.
Met Vortex bewijst Neal Schon waarom hij nog immer tot de topgitaristen in deze wereld gerekend mag worden. De man is wat dat betreft een kameleon op dit instrument, zoals je die moet zijn om tot die top te horen. Geen stijl is hem onmachtig, en daarbij componeert hij tevens prachtige, bijna soundtrackachtige stukken. Het resultaat is een adembenemend dubbelalbum.
