CD: The Van Jets - Welcome To Strange Paradise
Wat is er met The Van Jets gebeurd? Er waren nog eens tijden dat de Belgen media-aandacht kregen in Nederland en het zelfs tot in DWDD schopten. De laatste jaren lijken ze een beetje van de radar te zijn verdwenen. De meest recente release, Welcome To Strange Paradise, is eigenlijk vrij ongemerkt voorbij gegaan, en de band is eveneens niet terug te vinden op affiches van de echte grote festivals hier. De vraag is of dat terecht is.
The Van Jets werden bekend met hun eigenzinnige gitaarrock, maar de band heeft duidelijk een enorme ontwikkeling doorgemaakt en gooide in 2012 het roer flink om met het album Halo. Dat was een dansplaat die onder leiding stond van Jeroen De Pessemier van de electrogroep The Subs. De rock werd meer funk en de grooves kwamen regelrecht uit de eigthiespop. De plaat was anders, maar zeker niet slecht. Wel ontbrak het aan een echte kraker, wat mede de oorzaak is dat de plaat weinig deed in ons land. Op dit nieuwe album trekt de band de lijn van de elektronica voort. Dit keer werd er samengewerkt met Leo Abrahams, een muzikant/producent die met artiesten werkte als Brian Eno, Paul Simon en Christina Aguilera.
Het lijkt er inderdaad op dat de rauwe gitaarsound helemaal verleden tijd is. Op Welcome To Strange Paradise is er vrijwel geen gitaar meer te horen, maar eerder vette synthesizers. Er zijn ook weer behoorlijk wat retro invloeden te horen. Songs als 'Twelve Note Scale' en 'Pink & Blue' doen mij zelfs denken aan de oude The Nits, en lijken 'Sludger' en 'Lady Lazarus' wel nummers van Kraftwerk, maar dan met normale zang. Andere songs als 'Carpet Man' en 'Utopia' klinken weer net zo eigentijds als de meer progressieve songs van bands als Artic Monkeys en Killers. De funk en electropop die we onder meer op Halo kregen voorgeschoteld is terug op nummers als 'Shit to Gold' en 'Bad Cell'. Wat mij betreft bevat die eerste song de beste tekst van de hele cd, de wereldcommercie samengevat in een notendop, "We're turning shit to gold, it's on your radio!".
De meest uitspringende nummers van dit album zijn wat mij betreft 'Two Tides of Ice' en 'The Sound of Sea'. Dat vond de band kennelijk ook, want dit zijn de enige twee tot nu toe uitgekomen singles. Hoewel alle hierboven genoemde songs prima melodieën bevatten, herbergen deze twee singles de meest sterke van het hele album. Vooral de zanglijnen zijn ijzersterk. Die van 'The Sound of Sea' had, bijvoorbeeld, er eentje van Muse kunnen zijn. Zo is de song een waardige afsluiter van deze cd en een van de betere songs van The Van Jets in het algemeen. 'Two Tides of Ice' kent ook een pakkend refrein, terwijl de hiphop-achtige coupletten ondersteund worden door een beat in de trend van Enimen/Dr. Dre. Een gewaagde sprong van de Belgische rockers, maar uiteindelijk een heerlijk nummertje.
Dat de make-over van The Van Jets wordt gewaardeerd, blijkt in ieder geval uit het feit dat de Belgische fans van het eerste uur de band blijven volgen. Ze zijn eigenlijk populairder dan ooit in hun eigen land, en ook dit jaar staan ze op Werchter en Pukkelpop. Hier mochten ze het doen met de Pinkpop-afterparty in Maastricht georganiseerd door OOR. Maar de band verdient ongetwijfeld meer dan dat, zeker op basis van deze nieuwe cd. Tegelijkertijd, kan de grensverleggende creativiteit ook de grootste kritiek zijn op de band, indien je een muur van gitaren verwacht. Eén ding is zeker: de prima experimentele muzikale traditie van Belgische topacts als Front 242, dEUs en Balthazar wordt door The Van Jets prima in stand gehouden.
